«Ρει γαρ ο χρόνος και ουκ εκδέχεται τον βραδύνοντα»

 ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2022

« Η πιο φοβερή δύναμη στον κόσμο είναι ο Χρόνος, ο Καιρός  . Καλά - καλά τι είναι αυτή η δύναμη δεν το ξέρει κανένας, κι όσοι θελήσανε να την προσδιορίσουνε , μάταια πασκίσανε. Το μυστήριο του Χρόνου απόμεινε ακατανόητο κι ας μας φαίνεται τόσο φυσικός αυτός ο Χρόνος. Τον ίδιο το Χρόνο δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε τι είναι, αλλά τον νοιώθουμε μονάχα από την ενέργεια που κάνει, από τα σημάδια που αφήνει απάνω στην πλάση. Η μυστηριώδης πνοή του όλα τ’ αλλάζει …

          Αν λείψει ο χρόνος , θα λείψουνε όλα τα πάντα. Αυτός τα γεννά, κι αυτός πάλι τα λιώνει, τα κάνει θρύψαλα, και τα εξαφανίζει …

Ω !  Ποιος θα πιάσει αυτόν τον κλέφτη , που μέρα –νύχτα, χειμώνα καλοκαίρι , την ώρα που κοιμόμαστε και την ώρα που είμαστε ξυπνητοί, αδιάκοπα, χωρίς να σταματήσει μήτε όσο ανοιγοκλείνει το μάτι μας, τριγυρίζει παντού, ολόγυρα μας, μέσα μας, στο φως  και στο  σκοτάδι, μπαίνει σε κάθε μέρος, στον ουρανό που γυρίζουνε τ’ άστρα, και στα καταχθόνια, σε κάθε στεριά και σε κάθε θάλασσα, σε κάθε τρύπα, σε κάθε ζωντανό κι άψυχο, σε κάθε αρμό του βράχου, σε κάθε καρδιά, κι όλα τα παλιώνει, τα τρίβει σαν τη μυλόπετρα, τα κάνει σκόνη. και πάλι από την άλλη μεριά ο ίδιος φτιάνει κάθε λογής κτίσμα  και πλάσμα, κάθε τι που υπάρχει σε τούτον τον κόσμο !…».

Προσπαθώντας,  να βρω λόγια κατάλληλα  για να υπογραμμίσουμε κι εφέτος  την είσοδο μας στον καινούριο χρόνο, σταματήσαμε στα εμπνευσμένα και σημαδιακά αυτά λόγια,  του άρχοντα της νεοελληνικής λογοτεχνίας  και  κορυφαίου Ελληνορθόδοξου στοχαστή και αγιογράφου , του μακαριστού Φώτη Κόντογλου .

                                                                            

Πράγματι, θέλοντας και μη, κάθε φορά που το πόδι μας ξεπηδά το κατώφλι ενός καινούριου χρόνου , κάθε φορά που αποχαιρετούμε αυτόν που σαν χθες τραγουδούσαμε και υποδεχόμασταν με τόσες ευχές, με τόσες ελπίδες και προσδοκίες, είναι αδύνατο να μην προβληματιστούμε και γύρω από την έννοια και το αίσθημα του χρόνου. Του χρόνου που όπως προαναφέραμε ο Κόντογλου χαρακτήρισε σαν φοβερή και ανεξιχνίαστη δύναμη. Δύναμη που αδυνατούμε να κατανοήσουμε και να προσδιορίσαμε. Το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε είναι, οι κάποιες οριοθετήσεις, οι κάποιοι διαχωρισμοί  στην αεναότητα του χρόνου, κάποια όρια στην αιωνιότητα, αν είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο , τυπικά και μόνο, και αποκλειστικά για  δική μας ευκολία και συνεννόηση. Στην πραγματικότητα όμως την ζωή μας  μέσα στο χρόνο δεν την καθορίζουν οι αριθμοί –έτσι κι αλλιώς  εμείς τους καθορίσαμε κι αυτούς – αλλά η στάση μας  μέσα σ’ αυτόν, ο τρόπος που θα τον χειριστούμε.

«Γι’ αυτό ακριβώς, σημειώνει και πάλι ο Κόντογλου, στεκόμαστε περίφοβοι μπροστά στον καινούριο χρόνο μπροστά σ’ ένα τεχνητό χώρισμα, που βάλαμε στο πέλαγος του καιρού εμείς οι άνθρωποι, σαν να μην είναι η κάθε μέρα αρχή καινούριου χρόνου ».

          Πρωτοχρονιά λοιπόν και πάλι, αγαπητοί αδελφοί. Γέλια και χαρές, ευχές και πανηγυρισμοί, δώρα, έστω και εν μέσω κρίσεων και μνημονίων και ξεφαντώματα, ρεβεγιόν, λαμπερές επιδείξεις, με προσποιητά χαμόγελα … προγράμματα, ελπίδες, προσδοκίες.

Και λοιπόν! Μόνο η πρώτη του Γενάρη  είναι μέρα πρόσφορη για όλα αυτά; Μόνο σήμερα έχουμε τη δυνατότητα της ελπίδας, του προγραμματισμού, της ανασκόπησης , του επαναπροσδιορισμού των πράξεων μας  και της ανασύνταξης των δυνάμεων για κάτι καλύτερο; Μόνο την Πρωτοχρονιά βλέπουμε  τα λάθη μας , τη στραβή πορεία μας, την ανταρσία μας απέναντι στο Θεό κι αρχίζουμε με νέες αποφάσεις  καινούρια όνειρα, αυτοκριτικές  και μεγαλόστομα κηρύγματα για <<Νέα πλέον Εποχή >> ; 

Μήπως η κάθε μας μέρα, η κάθε μας ώρα, το κάθε λεπτό δεν είναι μια καινούρια αρχή; Μήπως σε κάθε στιγμή της ζωής μας δεν μας δίνεται η ευκαιρία για μια νέα αρχή; Μόνο αυτές τις μέρες που ξεπροβοδίζουμε το χρόνο που πέρασε και καλοδεχόμαστε τον καινούριο μπορούμε να ψάξουμε για τον τρόπο με τον οποίο θα υπερβούμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα που καθημερινά επισωρεύουμε στη ζωή μας;

          Εμείς όμως ,οι άνθρωποι της <<Ν Εποχής>> και της τρίτης χιλιετίας έχουμε χάσει το αίσθημα του χρόνου. Τον μετράμε και τον χρησιμοποιούμε υποκειμενικά και κατά πως μας συμφέρει. Τον μετατρέψαμε σ’ ένα ατέλειωτο άγχος  που αδυνατούν ακόμα και τα πιο ισχυρά ψυχοφάρμακα να  μαλακώσουν .Κατέληξε σε ευκαιρία όχι για έργα και ζωή του πνεύματος ,για ιδανικά και υψηλούς στόχους αλλά σε ευκαιρία για τυχοδιωκτισμό, ανελέητο κυνήγι του κέρδους ,προσπάθεια για πρακτική ευτυχία και επιτυχία μόνο για το παρόν. Έγινε τελικά… χρόνος χαμένος.

          Αλλά όμως…

Είναι ο χρόνος, δώρο του Θεού πανάκριβο σε μας . Είναι μαργαριτάρι πολύτιμο που αξίζει όλο το χρήμα , όλους τους θησαυρούς της γης και ο χρόνος που χάνεται είναι η πιο μεγάλη συμφορά, όπως έλεγε ο Μιχαήλ Άγγελος . Ο δε Μ Βασίλειος τονίζει ότι: «Ρει γ‚αρ ο χρόνος και ουκ εκδέχεται τον βραδύνοντα». Δεν περιμένει λοιπόν κανέναν ο χρόνος . Είναι δε η πιο μεγάλη ζημιά που μπορούμε να πάθουμε  αν άσκοπα τον σπαταλήσουμε . Και για να προλάβουμε κάποιες παρερμηνείες και παρεξηγήσεις  τονίζουμε κατηγορηματικά ότι, δεν κερδίζει τον χρόνο του αυτός που τον χρησιμοποιεί για να γίνει μεγάλος και τρανός. Αυτός που ξημεροβραδιάζεται αγκαλιά με λογαριασμούς και μετοχές για να αβγατίσει το βιός του. Αυτός που ρουφά σταγόνα –σταγόνα τις απολαύσεις της ύλης  γιατί είναι, λέει, λίγη η ζωή και πρέπει να τη χαρούμε0.

            Τον χρόνο τον κερδίζει αυτός που τον αξιοποιεί με την προοπτική της αιωνιότητας. Αυτός  που σύμφωνα με τον Απ. Παύλο πορεύεται τη ζωή του όχι ως άσοφος αλλά ως σοφός, εξαγοράζοντας τον καιρό του κατά τον καλύτερο τρόπο γιατί οι μέρες είναι πονηρές. Αυτός που εργάζεται συστηματικά στη διάρκεια αυτής της πρόσκαιρης ζωής, με σκοπό να κληρονομήσει την ατελεύτητη .Αυτός που ανταλλάσσει το φευγαλέο παρόν και όλα τα τερπνά του, με την άσβεστη γλυκύτητα του μέλλοντος. Αυτός  που δεν κοιτάζει πως θα κερδίσει τον κόσμο όλο, αδιαφορώντας για τη ψυχή του και το σπουδαιότερο δεν την ανταλλάσσει μ’ όλους τους θησαυρούς της γης.

          Tι κάνουμε όμως εμείς; Αγοράζουμε ή ξεπουλάμε την αιωνιότητα; Κερδίζουμε ή χάνουμε τη ψυχή μας; Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος  σε μια ομιλία του, διαπιστώνει τα εξής. «Η ζωή μας κατήντησε μια περιπέτεια χωρίς τέλος, όπου ξυπνάμε και αγωνιζόμαστε καθημερινά για φευγαλέα αγαθά χωρίς οι πιο πολλοί να ξέρουν το βαθύτερο νόημα της βιοτής τους…Ελάχιστοι, παραμένουν στον αγωνιστικό χώρο της ζωής και μάχονται να περισώσουν μέσα τους  και δίπλα τους την ανθρωπιά και να παρουσιάσουν με, τη φωτεινή ζωή τους ένα σύνολο αξιών που δικαιώνει την ύπαρξη τους, και καταξιώνει τον ανθρωπισμό τους…».

«Πρέπει λοιπόν να το καταλάβουμε, συνεχίζει σε άλλο σημείο, πως ευτυχία δεν θα δούμε  –το χρόνο μας λοιπόν δεν πρόκειται να τον αξιοποιήσουμε—συμπληρώνουμε εμείς—και δεν θα την απολαύσουμε αν δεν βγούμε από τον εαυτό μας, αν δεν αγκαλιάσουμε όλο τον κόσμο κι αν δεν μάθουμε πως δεν είμαστε μόνοι εδώ  κάτω στη γη, αλλ’ ότι ανήκουμε σε μια μεγάλη οικογένεια, την οικογένεια των <<τέκνων του Θεού>>. Να η μεγάλη και αναντικατάστατη αξία της Θρησκείας μας και της Εκκλησίας. …Έξω απ’ αυτήν υπάρχει σκοτάδι πηχτό κι’ επικίνδυνο, υπάρχει η αλλοτρίωση του ανθρωπίνου προσώπου, υπάρχει ο εκτροχιασμός από το πνεύμα του Θεού».(Πρωτοχρονιάτικοι Διαλογισμοί)

            Αδελφοί μου. Όσο ο άνθρωπος ξεχνάει τη θνητότητα του, όσο εργάζεται σαν άσοφος  και παντοτινός κυρίαρχος των πάντων ξεχνώντας ότι <<οι μέρες του είναι μετρημένες>>,τόσο χάνει τον χρόνο του, τόσο απομακρύνεται απ’ το Θεό. Τόσο οδηγείται στον αφανισμό. Παράλληλα τα πάσης φύσεως προβλήματα διογκώνονται, τα τραύματα του αιμορραγούν διαρκώς, ο φόβος , η αγωνία, η απελπισία τον οδηγούν σε παραλογισμό.

          Γι’ αυτό λοιπόν.

Να στηριχθούμε στον Κύριο της ζωής και του θανάτου. Να στρέψουμε τις ελπίδες μας σ’ Αυτόν που έχει στην εξουσία Του και χρόνους και καιρούς. Σ’ Αυτόν που μας δίνει πίστωση χρόνου για να κερδίσουμε την αιωνιότητα.

«Αν θέλεις-σημειώνει ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος-να έχεις κάποιο κέρδος από την Πρωτοχρονιά, κάνε το εξής.: Όταν βλέπεις ότι συμπληρώθηκε ο χρόνος , ευχαρίστησε τον Κύριο, διότι σε έβαλε σ’ αυτήν την περίοδο των ετών. Δημιούργησε κατάνυξη στην καρδιά σου, ξαναλογάριασε τον χρόνο της ζωής σου, πες στον εαυτό σου: Οι μέρες τρέχουν και περνούν τα χρόνια συμπληρώνονται, πολύ μέρος του δρόμου προχωρήσαμε. Άραγε τι καλό κάναμε; Μήπως θα φύγουμε από εδώ άδειοι από αρετή; Το δικαστήριο είναι κοντά, η ζωή μας τρέχει προς το γήρας…».

«Ρει γαρ ο χρόνος και ουκ εκδέχεται τον βραδύνοντα».

Η απόδειξη της αγάπης του Θεού, στο μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως

 Του Αρχιμανδρίτου π.Επιφανίου Ζαχαράκη | Romfea.gr

---

Η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων δίδει σε όλους μας τη μοναδική ευκαιρία να αναβαπτίσουμε την

ύπαρξή μας στο μυστήριο της αγάπης του Θεού, γιατί χωρίς αυτό δεν μπορεί να φωτισθεί και να προσεγγισθεί το μυστήριο του ανθρώπου.

Ετοιμάζου Βηθλεέμ, γιατί το ξύλον της ζωής πρόκειται ν’ ανθίση εν τω σπηλαίω σου εκ της Παρθένου, και ν’ ανοίξουν εις πάντας αι πύλαι του Παραδείσου, Χριστός γεννάται, για ν’ αποκαταστήσει τον πεσόντα άνθρωπον……Χριστός γεννάται, δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε. Χριστός επί Γης, υψώθητε.

Με αυτούς τους ύμνους η Αγία Εκκλησία μας ετοιμάζεται να υποδεχθεί την γέννησιν του προαιώνιου Θεού, εκ της Παρθένου Θεοτόκου, με τα αγνά  αίματα, της οποίας ετράφη το Θείο βρέφος μέσα στα σπλάχνα της.

Κάθε φορά που ακούμε την υπέροχη αυτή ψαλμωδία, η καρδιά μας αισθάνεται κάποια μυστική δύναμη να την αποσπά από τα γήινα και τα φθαρτά και να την ανυψώνει προς κόσμο ανώτερο, ουράνιο.

Γιατί πράγματι αυτή την αίσθηση του Θείου μυστηρίου την έχουμε ανάγκη, διότι περιμένουμε να γεννηθεί και να κατοικήσει μέσα μας, ο γεννηθείς ενανθρωπήσας Χριστός.

Βρισκόμαστε στην εποχή της αμφισβήτησης των πάντων, συνεχώς χτυπιόμαστε από τα κύματα της αμαρτίας και τη λαίλαπα του διαβόλου. Ο άνθρωπος ζει σ’ ένα κοινωνικό αποκλεισμό, όπως επίσης σε μια ψυχική μοναξιά.

Λησμονήσαμε το Θεό, τον αδικήσαμε, τον πικράναμε, δεν τηρήσαμε το νόμο του, δεν τον ακούσαμε, δεν πήραμε τον σωστό δρόμο, δεν κρατήσαμε τις υποσχέσεις μας ενωπιόν του, δεν κάναμε το χρέος μας σαν χριστιανοί. Γι’ αυτό φαίνεται ότι αυτοτιμωρηθήκαμε, γιατί πήραμε το δρόμο των παθών και της ηδονής του αιώνος τούτου.  

Αυτό που θα νοηματοδοτήσει τη ζωή μας είναι μόνο ο δρόμος  προς τον Πανάγιο Θεό. Έχουμε λοιπόν ανάγκη από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, να φωτίσει την σκοτισμένη ψυχή μας, να της δώσει ελπίδα, φως, ζωή, Θεία Χάρη.

Ελάτε να υποδεχθούμε, με ταπείνωση και συντριβή ψυχής τη Γέννηση του Θείου βρέφους, την απαρχή της σωτηρίας μας, τη βακτηρία της Χριστοφόρας  ζωής μας, την εισαγωγή στην άκτιστη Θεία Δόξα του Θεού Πατέρας μας.

Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στο Μέγα μυστήριο της αγάπης του Θεού, και Αυτός περιμένει με ανοικτές αγκάλες τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, να δεχτεί μια μεγάλη αγκαλιά από Τον Πατέρα της αγάπης, της ελπίδας, της ουρανοδρόμου ζωής.

Ας θαυμάσουμε με πίστη, ταπείνωση και χαρά, το μοναδικό αυτό μυστήριο μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας, κι ας πανηγυρίσωμε με αγαλλίαση και ευφροσύνη.

Γιατί ο Θεός κατεβαίνει από τους ουρανούς στην γη; Για να μας ανεβάσει στον Επουράνιο Πατέρα. Γίνεται άνθρωπος, για να μας πλησιάσει στο Θεό, να μας κάνει παιδιά του και κληρονόμους της ουρανίου Βασιλείας Του.                            

Με τη μετάνοια (αλλάζω τρόπο έκφρασης, σκέψης και πράξης) με την υπομονή, με την επιμονή, με την αγάπη τόσο του ευατού μας όσο και με τους αδελφούς, με την ελπίδα μας, αλλά προπάντων με το φιλότιμο μας, δε θα μας εγκαταλείψει, δε θα μας αδικήσει, ο Πανάγιος Θεός. Γιατί μας αγαπά, μας νοιάζεται και το δείχνει με πολλούς τρόπους.

Ας αφήσουμε την ζωή μας στα χέρια Του Θεού στο μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως. Ας ενωθούμε με το άκτιστο, το ουράνιο, το άγιο. Ας κάνουμε ξανά το σώμα μας ναό του αγίου φωτός.

Το μόνο που χρειάζεται από εμάς, είναι να έχουμε τις πύλες της ψυχής μας ανοικτές, στο κάλεσμα της χάρης και του φωτισμού από τον Άγιο Θεό.  

Καλά Χριστούγεννα έτη  πολλά και ευλογημένα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

 

 

Γενεές αλλεπάλληλες και μακρά σειρά ονομάτων παρελαύνουν σήμερα μπροστά μας. Από τον Αβραάμ ως τον Δαυίδ, από τον Δαυίδ ως την Βαβυλώνια αιχμαλωσία και από τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία ως τη γέννηση του Χριστού. Πέρασαν συνολικά σαράντα δύο γενεές από τον Αβραάμ ως το Χριστό. Αυτοί ήταν οι κατά σάρκα πρόγονοι του Κυρίου. Αυτούς διάλεξε ο Θεός για να γίνουν προπάτορες του Υιού Του. Από τα πρόσωπα αυτά πολλά διακρίθηκαν ενώπιον του Θεού όπως ο Αβραάμ για την πίστη του, ο Δαυίδ για την αγάπη του και ο Ιωσήφ για την αγνότητα του.

Αβραάμ! Ένα όνομα που διακρίνεται μέσα στον ειδωλολατρικό χώρο της Μεσοποταμίας για την αληθινή του πίστη στον ένα Θεό. Η πραγματική του πίστη στο Θεό τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή και όχι μόνο για πράγματα εύκολα και συνηθισμένα αλλά και για πράγματα που φαίνονται αδύνατα και ακατανόητα. Τον καλεί ο Θεός να αφήσει την πατρίδα του και τους συγγενείς του και να πάει να εγκατασταθεί στον τόπο που θα του φανέρωνε ο Ίδιος. Πειθαρχεί απόλυτα σ' Αυτόν χωρίς να διατυπώνει επιφυλάξεις, χωρίς να ζητά καθορισμό του' τόπου που θα εγκατασταθεί. Και η δοκιμασία της πίστεως του Αβραάμ συνεχίζεται και θριαμβεύει . Δοκιμάζεται η πίστη του Αβραάμ και θριαμβεύει πραγματικά όταν τον κάλεσε ο Θεός να θυσιάσει το μοναχοπαίδι του, τον Ισαάκ, που θαυματουργικά και σε πολύ μεγάλη ηλικία απέκτησε. Χωρίς αμφιβολίες και δισταγμούς, χωρίς παράπονα και απογοητεύσεις προχωρεί στην εκπλήρωση της εντολής του Θεού. Γι' αυτή του την πίστη έλαβε τη χάρη του Θεού και αξιώθηκε να γίνει κατά σάρκα προπάτορας του Κυρίου.

Η πρώτη σειρά δεκατεσσάρων γενεών οριοθετείτε με μια δεύτερη μεγάλη μορφή. Τη μορφή του Δαυίδ. Κατ' εξοχήν εκπρόσωπος της αγάπης στην Παλαιά Διαθήκη ο Δαυίδ υμνολογεί τον Θεό και εκφράζει την αγάπη του σ' Αυτόν με τους εξαίρετους ψαλμούς του. Ο νους του και η καρδιά του, γεμάτοι από φως και δύναμη, εισδύουν στα βάθη των αιώνων και με το προφητικό του μάτι βλέπει το Μεσσία και τον υμνολογεί με ωραιότατους και συναρπαστικούς τόνους. Ψάλλει το άπειρο μεγαλείο Του και την αγιότητα Του. Αλλά, ο Δαυίδ, ο διαλεκτός αυτός άνθρωπος του Θεού, αμάρτησε. Έπεσε, αλλά σηκώθηκε. Μετάνιωσε και έκλαψε πικρά για τις αμαρτίες του. Και τούτο γιατί, με τις αμαρτίες του, πρόβαλε και πίκρανε τον Θεό που αγαπούσε. Αιτία της μετάνοιας του η αγάπη του. Γι' αυτό πρέπει να μετανοούμε κι εμείς όταν αμαρτάνουμε. Όχι γιατί μάς ελέγχει η συνείδηση μας. Όχι γιατί θα τιμωρηθούμε από το Θεό. Μετανοούμε, γιατί με την αμαρτία μας προσβάλουμε και πικραίνουμε τον Άγιο Θεό μας.. Τότε η μετάνοια μας είναι πραγματική.

Η σειρά των προπατόρων του Κυρίου κλείνει με τον «Δίκαιον» Ιωσήφ. Αγαθός και δίκαιος ο Ιωσήφ όπως και ο προπάτορας του Δαυίδ. Απόδειξη, η στάση του απέναντι στην Παρθένο Μαρία. Την βλέπει να εγκυμονεί και σκανδαλίζεται. Υποψίες κακές ανεβαίνουν στον νου του. Συντρίβεται η καρδιά του. Η συνείδηση του δεν τον αφήνει να κρατήσει μια ένοχη, όπως νόμιζε. Αλλά και η αγαθή καρδιά του δεν τον αφήνει να την παραδώσει σε δίκη, όπως όριζε ο νόμος. Επιεικής για τα λάθη των άλλων, αποφασίζει ο Ιωσήφ να την διώξει κρυφά, χωρίς να αναφέρει σε κανένα τους λόγους. Τότε όμως επεμβαίνει ο άγγελος του Θεού για να τον πληροφορήσει ότι «το εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος έστιν Αγίου». Το παιδί που υπάρχει μέσα της προέρχεται από την υπερφυσική και θαυματουργική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

Ακούει παράδοξα πράγματα ο Ιωσήφ, όμως δεν διστάζει. Πιστεύει στους λόγους του αγγέλου και με όλη του τη δύναμη προσφέρεται να βοηθήσει στο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων. Μόλις ξύπνησε, χωρίς δισταγμούς πήρε στο σπίτι του την Παρθένο Μαρία και την προστάτευσε και την σεβόταν σαν Μητέρα του Θεού. Για την αρετή του αυτή τον διαλέγει ο Θεός και τον χρησιμοποιεί στη μεγάλη αυτή αποστολή. Για την αρετή του, τού κάνει τη μεγάλη, τη μοναδική τιμή, να γίνει στη γη ο θετός πατέρας του Μονογενούς Υιού του Θεού και να ονομασθεί ο Ιησούς «υιός του Ιωσήφ».

Αγαπητοί Χριστιανοί!

Χριστούγεννα! Χριστούγεννα και πάλι! Και η Εκκλησία μας ετοιμάζεται από τις 15 Νοεμβρίου, να εορτάσει μεγαλοπρεπώς τη Μητρόπολη τούτη των εορτών, που αποτελεί την απαρχή ενός καινούργιου κόσμου. Προηγείται τεσσαρακονθήμερος νηστεία, ελαφράς βέβαια μορφής. Η νη­στεία αποτελεί μέσο εσωτερικής κάθαρσης, ανύψωση πνευματική, ώστε οι Χρι­στιανοί να νιώσουν μια πλούσια συναισθηματική κατάσταση για τη βίωση του γε­γονότος της ελεύσεως του Θείου Λόγου στον κόσμο. Η νηστεία είναι πνευματική άσκηση για μια καθαρή και αγαθή συνείδηση.

Από την 21^η  Νοεμβρίου, εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, αρχίζουν ψαλλόμενες οι Καταβασίες: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε». Την ίδια ημέρα αρχίζει  και το προεόρτιο Κοντά­κιο: «Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιον Λόγον», για να δώσει τη θέση του τις τελευταίες μέρες στο « Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον Λόγον».

Παράλληλα, με υπέροχους προεόρτιους ύμνους εξαγγέλλεται το μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία εκφράζει την πίστη ότι παρουσιάσθηκε το θαύμα της λυτρώσεως του ανθρώπου από εσωτερικές ανελευθερίες και κηρύχθηκε το μήνυμα ότι Πνεύμα ο Θεός και η επικοινωνία μαζί του  πρέπει να είναι«εν πνεύματι και αλήθεια». Καταργήθηκαν έτσι οι τυπολατρίες και οι κομφορμισμοί.

Προετοιμάζονται λοιπόν οι Χριστιανοί πνευματικά, ώστε με ειλικρινή διάθεση να εορτάσουν το χαρμόσυνο γεγονός, που άλλαξε τη μορφή του κόσμου και τις ιδέες του. Η ζωή πλέον γίνεται χαρούμενη και ειρηνική.

Ήδη φτάσαμε στην τελευταία μέρα της προετοιμασίας μας για την υποδοχή  του Χριστού που και πάλι έρχεται να γεννηθεί ανάμεσα μας. Να ανοίξουμε με αγάπη τις καρδιές μας για να πετύχουμε ειλικρινείς διανθρώπινες σχέσεις. Ως γνήσια παιδιά του Θεού να εννοήσουμε ότι πέραν από τα φθαρτά, τα συμβατικά, τα πρόσκαιρα, τα εφάμαρτα, υπάρχουν και τα υψηλά, τα τίμια, τα αγαθά που καταξιώνουν την αν­θρώπινη ύπαρξη.

Αγαπητοί Χριστιανοί!

Για να φθάσουμε σε μια πνευματική αναγέννηση  και να ζήσουμε την ειρήνη στις καρ­διές μας και στις διανθρώπινες σχέσεις μας, για να φύγουν από μέσα μας τα θλιβε­ρά συναισθήματα της λύπης, του άγχους, της ανασφάλειας είναι απαραίτητο να πιστέψουμε ότι πέραν από την τεχνολογική πρόοδο , χρειάζεται και η πίστη προς το Θεό. Και αυτό το μήνυμα της αξιολόγησης της ζωής του ανθρώπου ας το πάρουν όλες οι  ηγεσίες της γης για να μπορέσει ο άνθρωπος να ζήσει ανθρώπινα!

Άρνηση σε πρόσκληση.

Κάθε Κυριακή, αδελφοί μου, κάθε Κυριακή πού χτυπά η καμπάνα, κάθε Κυριακή και με το κάθε χτύπημα της καμπάνας προσδίδεται σε μας και μια πρόσκληση...

Ο Χριστός καλεί εμένα, εσένα, τον άλλο καλεί  όλους. Καλεί όλους όσους πιστεύουν σ' Αυτόν και φέρουν το όνομα του ορθοδόξου Χριστιανού· άντρες - γυναίκες, μικρούς - μεγάλους.

Είναι υποχρεωτικό. Οι ιεροί κανό­νες λένε καθαρά, ότι όποιος χωρίς λόγο λείψει τρεις Κυριακές από την Εκκλησία, αυτός διαγράφεται από τα μητρώα της, αποκόπτεται, με άλλα λόγια είναι αφορισμένος.

Ό Χριστός. Αγαπητοί Χριστιανοί, καλεί. Και οι άνθρωποι τι κάνουν; Ελάχιστοι ακούνε την πρόσκληση, ελάχιστοι έρχονται. Και είμαστε όλοι βαπτι­σμένοι, όλοι δηλώνουμε «Χριστιανός ορθόδοξος».. Εν τούτοις από όλου αυτούς, τους ορθοδόξους Χριστιανούς, ένα ελάχιστο, ένα μικρό, ένα ελάχιστο. ποσοστό εκκλησιάζεται. Αν εκκλησιάζονταν όλοι, θα έπρεπε να γκρεμίσουμε τους ναούς και να τους χτίσουμε μεγαλύτερους. Η πλειονότητα λείπει χωρίς κανένα λόγο. Παρόντες στην πιο καλή περίπτωση ένα 10% κι αυτό σε κάτι μικρά χωριά, κι αυτοί γέροι! Οι άλλοι;

Μα για ποιους, αδελφοί μου, απ’ όλους να μιλήσουμε σήμερα, Κυριακή των Προπατόρων του Χριστού, Κυριακή του «Μεγάλου Δείπνου» και Κυριακή των προσκλήσεων, που σε όλους απευθύνει ο Θεός, για τη συμμετοχή μας στη Βασιλεία του;

Για κείνους πού απουσιάζουν, γι’ αυτούς που βρίσκουν την πόρτα της Εκκλησίας μια φορά το χρόνο, τη Ανάσταση το βράδι, με φωνές και αλαλαγμούς, ή γι’ αυτούς πού είναι παρόν­τες μεν τω σώματι αλλά απόντες τω πνεύματι; Γι’ αυτούς που όταν έρ­θουν στην εκκλησία, άλλος κοιτάζει αυτόν που μπαίνει, άλλος χαζεύει, άλλος βλέπει το ρολόι, άλλος μιλά και σχολιάζει, άλλος γελά, άλλος καυγαδίζει και όλοι μαζί αυτοί στέκονται μηχανικά και χωρίς κανένα ενδιαφέρον.

Εν πάση περιπτώσει, κάτι είναι και το ότι έρ­χονται. Αλλά έρχεται, όπως είπαμε  ένα ελάχιστο ποσοστό. Οι άλλοι; Η διαγωγή τους είναι αγενής, όπως των καλεσμένων της σημερινής παραβολής.

Κάποιος, λέει, έκανε δείπνο. Τα ετοίμασε όλα και κάλεσε πολλούς στο τραπέζι. Ο ένας είπε· —Αγόρασα χωράφι και πάω να το δω' δε θα έρθω... Ο άλλος ήταν ζωέμπορος. —Αγόρασα, λέει, πέντε ζευγάρια βόδια· πρέπει να πάω να τα δοκιμάσω... Ό άλλος ήταν νιόπαν­τρος και λέει αδιάντροπα· —Εγώ θα πάω να γλεντήσω με τη γυναίκα μου· άφησε με ήσυχο... Όλοι τους τραβήχτηκαν, τον άφησαν, και οι θέσεις έμειναν κενές. Τότε ο οικοδεσπότης κάλεσε άλλους και συμπλήρωσε τα κενά.

Κάτι τέτοια προφασίζεται και ο καθένας απ' αυτούς που απουσιάζουν από την εκκλησία. Ο ένας, γιατί αποβραδίς ξημερώθηκε  γλεντώντας! Δε βλέπετε τι γίνεται με τους Γάμους τώρα τελευταία; ¨Όλοι οι Γάμοι Σαββατόβραδο! Για να μπορέσουμε να ξημερωθούμε γλεντώντας και με την αύριο, την Κυριακή, να κοιμόμαστε μέχρι το μεσημέρι! Ο άλλος γιατί είναι καλοκαίρι και παίρνει το αυτοκίνητο για την εκδρομή του. Ο άλλος γιατί έχει να μαζέψει τις ελιές του κι ας μέτριουνται οι ελιές του μόνο στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο άλλος γιατί τον υποχρεώνουν οι εργάτες του, να πάει στις ελιές Κυριακή και γίνεται κι αυτός αβάπτιστος κι αλλόθρησκος σαν κι αυτούς.

Και θυμάμαι τώρα το παράδειγμα του Μπράουν, εκείνου πού ανακάλυψε τους πυραύλους. Εί­χε πάει να παραθέριση στη Μύκονο με τη γυ­ναίκα του. Την Κυριακή, όταν χτύπησε ή καμ­πάνα, ενώ οι άλλοι πήγαν στην παραλία, αυ­τός πήγε στην εκκλησία. Τον ρώτησαν λοιπόν.

 —Πως εσύ στην εκκλησία;

—Από παιδί πιστεύω στο Θεό και τώρα ακόμη πιο πολύ, γιατί είδα το Θεό μέσα στα έργα του!...

Όμως αδελφοί μου!

Έστω κι αν εμείς αδειάζουμε την εκκλησία, δε μας έχει ανάγκη ό Θεός. Δε χρειάζεται ανθρώπους πού έρχονται να εκκλησιαστούν με το ζόρι. Παρατηρούμε ότι πολλές φορές, ενώ βγαίνουν τα άγια, κάποιοι εκείνη την ώρα έρχονται για να μην πω και την ώρα που ετοιμαζόμαστε να μοιράσουμε το αντίδωρο!

Εδώ εάν εφαρμοστεί το κανονικό δίκαιο, πρέπει να μην επιτρέπεται ή είσ­οδος. Παλιά ο διάκονος φώναζε  «τας θύρας τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν» και οι πόρτες έκλειναν.  Σήμερα ό καθένας έρχεται όποτε και όπως θέλει. Και στον μεν κινηματογράφο, στη δεξίωση, σε γιορτές και όπου αλλού δεν πηγαίνουν όποτε να 'ναι, άλλα στην ώρα μας, στο ναό τι κάνουμε; Αυτή είναι η τιμή πού αποδίδουμε στο μεγαλοδύναμο Θεό!

Γίναμε λοιπόν ασεβέ­στατοι τη στιγμή που δεν έχει την ανάγκη μας ο Θεός, αλλά εμείς τη δική Του. Ο ήλιος δεν έχει ανάγκη τα δέντρα, τα δέντρα έχουν ανάγκη τον ήλιο. Και εμείς έχουμε ανάγκη τη πίστη. Μεγάλοι και μικροί κι ο ασπρομάλλης γέρος και το μικρό παιδί, κι αυτός πού είναι στην κορυφή του αξιώματος κι ο στρατιώτης, όλοι ανεξαιρέτως έχουμε ανάγκη το Θεό.

Ανοίξτε την ι­στορία να δείτε. Πεντακόσια χρόνια, πού περάσαμε σκλαβωμένοι, ποιος κράτησε αυτή την έρημη και μαρτυρική φυλή, ποιος παρη­γόρησε αυτό το λαό; Η πίστη και μόνο η πίστη. Όποιος για να σώσει τη ζωούλα του αλλαξοπιστούσε δεν έλεγαν πως έγινε μουσουλμάνος αλλά έλεγαν ότι τούρκεψε.  Φέσια θα φορούσαμε ακόμα, αν δεν ήταν η αγία μας Εκκλησία.

Τη χρειαζόμαστε τη πίστη και τη θρησκεία. Κι αν έρθει μέρα που θα σβήσουμε τη θρησκεία των πα­τέρων μας, θα 'ναι μέρα καταραμένη. Αν ή θρησκεία φύγει από την Ελλάδα, εμείς θα ζημιωθούμε. Όπως χρειάζεσαι το νερό, το οξυγόνο, το ψωμί, το φάρμακο, έτσι και παραπάνω απ' αυτά χρειάζεσαι τη θρησκεία. Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη θρησκεία· ούτε η φιλοσοφία, ούτε η επιστήμη, ούτε η τέχνη, ούτε τίποτα άλλο. Η θρησκεία δεν έχει υποκατάστατα. Ξέρετε πώς μοιάζει; Σαν κά­ποιος να διψά, και να θέλει να σβήσει τη δίψα του με αλμυρό νερό από τη θάλασσα· η δίψα δε σβήνει, θα διψά περισσότερο.

Αλμυρή θάλασσα είναι ο παρών κόσμος. Πες από το χρήμα, πες από τις άσωτες διασκεδάσεις, πες από τη σαρκολατρεία, πες από τη μερίδα της άθεης επιστήμης...·

Περισσότερο δίψα. Μόνο η αγία η πίστη μας έχει τη δύναμη να ξεδιψά τον άνθρωπο, να του δίνη τη χαρά.

Αγαπητοί Χριστιανοί! Ό Χριστός μας προσκαλεί. Όχι από δική του ανάγκη, αλλά για να ικανο­ποίηση δική μας ανάγκη. Μην αρνηθούμε και εμείς την πρόσκληση. Ας ανταποκριθούμε με προθυμία κι ας τρέξουμε στο δείπνο της θεί­ας λειτουργίας. Κι εκεί να σταθούμε με προσοχή. «Όσοι πιστοί!». Δε μας έχει ανάγκη ό Θεός. Προτιμότερο να προσεύχονται δέκα ευσεβείς παρά όλος ό κόσμος των ασεβών. Αν πάτε σε συνάξεις αιρετικών, αν δούμε τους χιλιαστές, αν δούμε τους προτεστάντες, αν δούμε κι αυτούς τους μουσουλμάνους, θα τους δούμε όλους εκεί οικογενειακώς. Κι εμείς, ορθόδοξοι πλήρης και παντελής αδιαφορία!

Αγαπητοί γονείς, οδηγήστε τα παιδιά σας στο ναό. Γιατί παιδί πού δεν πιστεύει στο Θεό, παιδί που μένει χωρίς Θεό, παιδί δεν έμαθε να σέβεται το Θεό και τον άνθρωπο, μην παραξενευτείτε όταν μεθαύριο θα καταταγεί στην ομάδα των  «γνωστών – αγνώστων και θα σπάει κεφάλια και θα τινάζει στον αέρα σπίτια και θα καίει μαγαζιά!.

Έχουμε ανάγκη από τη θρησκεία. «Όσοι πιστοί» στη θρησκεία των πατέρων μας!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι ΛΟΥΚΑ (ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΗΣ)

ΓΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΨΕΥΤΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

Αντιμέτωπος με τη θρησκευτική ηγεσία του ιουδαϊκού λαού βρίσκεται ακόμα μία φορά ο Κύριός μας, αγαπητοί μου, όπως καταγράφεται στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ευρισκόμενος στη συναγωγή, ημέρα Σάββατο, θεράπευσε μια συγκύπτουσα γυναίκα, η οποία, επί δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, βίωνε το άλγος της ασθενείας. Η θαυματουργική επέμβαση του Ιησού προκάλεσε την μήνη και την οργή του αρχισυναγώγου, ο οποίος Τον κατηγόρησε για παραβίαση της αργίας του Σαββάτου, την οποία σαφώς ορίζει ο Μωσαϊκός νόμος. Ο εμπαθής και τυφλωμένος θρησκευτικά αρχισυνάγωγος, ενώ είδε με τα μάτια του το θαυμαστό γεγονός, ενώ έγινε μάρτυρας της θεραπείας της βαρέως ασθενούσας γυναίκας, ενώ τού δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει και πιστέψει στην Μεσσιανικότητα του Χριστού, ενώ είχε μπροστά του τόσους λόγους για να δοξάσει το όνομα του Θεού, ξέσπασε κατά του Χριστού οχυρωμένος πίσω από ανούσιες τυπικές διατάξεις. Απέδειξε ότι δεν ήταν υπηρέτης του μόνου και αληθινού Θεού, αλλά ένας κοινός διεκπεραιωτής θρησκευτικών αναγκών και υποθέσεων, που εξέπεσε της υψηλής και υπεύθυνης αποστολής του, διακονώντας τον τύπο και όχι την ουσία.

Η λατρεία των εξωτερικών σχημάτων της πνευματικής και εκκλησιαστικής ζωής και η αίσθηση ότι αυτά αρκούν για να θεωρηθεί κανείς σωστός και αυθεντικός Χριστιανός, έχει, δυστυχώς, διαπεράσει τον τρόπο ζωής πολλών ανθρώπων, που νομίζουν ότι με τον τρόπο αυτό είναι εντάξει έναντι του Θεού. Το φαινόμενο αυτό, πολύ διαδεδομένο στην εποχή μας, δημιουργεί ανθρώπους δύο ταχυτήτων. Ανθρώπους που φροντίζουν για την άρτια δημόσια Εκκλησιαστική τους εικόνα. Προβάλλουν εαυτούς ως πρότυπα νηστευτών, εκκλησιαζόμενων και προσευχόμενων Χριστιανών, με έντονη, μάλιστα, φιλανθρωπική δραστηριότητα, αλλά και διάθεση αυστηρού ελέγχου προς όλους τους άλλους που, κατά τη γνώμη τους, δεν ζουν κατά Χριστόν. Την ίδια στιγμή, στον προσωπικό τους βίο και έξω από τα αδιάκριτα μάτια των άλλων ανθρώπων, τα ίδια αυτά πρόσωπα εύκολα δικαιολογούν της αμαρτωλές ροπές και τις παθογόνες πτώσεις τους. Επιδεικνύουν αδίστακτη σκληρότητα όταν νιώθουν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους. Αδιαφορούν για τις πραγματικές ανάγκες των συνανθρώπων τους, που δεν αντιμετωπίζονται με ευχολόγια.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί έχουν μετατρέψει την πίστη σε ιδεολογία, την γνήσια θρησκευτικότητα σε εθιμική συνήθεια, την αγάπη σε υποχρέωση, την πνευματική ζωή σε ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης και επαίνου από τους άλλους ανθρώπους.

Η τυπολατρεία, όμως, συχνά λαμβάνει και άλλες μορφές, από ανθρώπους με έντονη πνευματική ζωή. Αναζητούν την γνησιότητα και την αυθεντικότητα στους πνευματικούς τους πατέρες, επιλέγοντάς τους και κρίνοντάς τους με βάση την εξωτερική εικόνα και όχι τα εσωτερικά χαρίσματα. Τα μακριά γένια και τα μαλλιά στους κληρικούς, το χαμηλό βλέμμα και η ταπεινοσχημία, συχνά ανάγονται σε κριτήρια αυθεντικότητας για τους ιερωμένους, που, σε αντίθετη περίπτωση, καταγγέλλονται ως κοσμικοί και μη παραδοσιακοί. Η αντίληψη αυτή, που φανερώνει σαφές έλλειμμα διακρίσεως και αληθινής πνευματικότητας, στηλιτεύεται ακόμα και από την ασκητική γραμματεία της Εκκλησίας μας, που πολεμά τον πειρασμό της τυπολατρείας.

“Μέτριος, άκακος, πράος, απλούς, ησύχιος, ως χρηματίσας Πάτερ, υπέρ άνθρωπον όντως, και άϋλος εν ύλη οίκος Θεού, καθωράθης πανάξιος, τάς εξ αυτού προϊούσας σοι δωρεάς συμπαθώς διαπορθμεύων ημίν”. Στό τροπάριο αυτό ο ιερός υμνογράφος κατάφερε, με λίγες λέξεις, να σκιαγραφήση την μεγαλειώδη προσωπικότητα του οσίου Σάββα του ηγιασμένου, ο οποίος, μεταξύ των άλλων, εκοσμείτο και με το μεγάλο χάρισμα της απλότητος, γι’ αυτό και τον αποκαλεί απλούν. Εβίωνε την μακαρία κατάσταση της απλότητος, που είναι ο αληθινός πλούτος της ψυχής.

Η λέξη απλότητα σημαίνει ειλικρίνεια. Ο απλούς άνθρωπος είναι ειλικρινής, ευθύς και άδολος. Είναι “αγαθός Ισραηλίτης εν ώ δόλος ουκ έστι”, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Χριστού προς τον άγιο Ναθαναήλ. Ο απλούς άνθρωπος ομοιάζει με τον Θεό, ο οποίος είναι απλούς. Άλλωστε ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του”.

Αδελφοί μου!

Ο τρόπος θεραπείας του ανθρώπου, η επάνοδός του στην κατάσταση της απλότητος, γίνεται διά της οργανικής έντάξεώς του στην όλη ατμόσφαιρα και ζωή της Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, επειδή διατηρεί ανόθευτη την αποκεκαλυμμένη αλήθεια, θεραπεύει τον άνθρωπο, τον αγιάζει, τον ενοποιεί και από σύνθετον τον κάνει απλούν. Μέ την “εν ελευθερία και αγάπη” υπακοή στην Εκκλησία και γενικότερα με την κατά Χριστόν ζωή και πολιτεία, ο άνθρωπος σύν τώ χρόνω καθαίρεται από τα πάθη, φωτίζεται ο νούς του, και οι δυνάμεις της ψυχής του ενοποιούνται και λειτουργούν φυσιολογικά. Αποκτά την αρετή της διακρίσεως και μπορεί να διακρίνη το κτιστό από το άκτιστο, το αγαθό από το πονηρό, την αλήθεια από την πλάνη, αλλά αποκτά και την μακαρία αρετή της απλότητος και “αληθεύει εν ειλικρινεία”. Παύει να υπάρχη διάσταση μεταξύ των σκέψεων, των λόγων και των έργων του.

Οι κεκαθαρμένοι από τα πάθη και αγιασμένοι άνθρωποι είναι απλοί, λιτοί, ειλικρινείς, καταδεκτικοί, γεμάτοι αγάπη και καλωσύνη, αληθινοί άρχοντες σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής τους ζωής. Όταν γράφουν, ομιλούν, ψάλλουν ή αγιογραφούν, ο λόγος, η ψαλμωδία και τα έργα τους έχουν μιά θαυμαστή απλότητα, αλλά ταυτόχρονα και μιά εκπληκτική ζωντάνια και αμεσότητα. Κάθε τί το ψεύτικο, το επιτηδευμένο, είναι ξένο γι’ αυτούς. Δέν προσβάλλουν κανέναν, δεν προκαλούν, αλλά αντίθετα παρακαλούν, ήτοι παρηγορούν και στηρίζουν. Καί επειδή γνωρίζουν από την πείρα τους την δύναμη της “εν απλότητι καρδίας” ψαλμωδίας και προσευχής, προτρέπουν και εμάς, να προσευχόμαστε και να “αινούμεν τον Δεσπότην εν απλότητι καρδίας” γιατί με τον τρόπο αυτόν θα “συντρίβομεν και θα καταλύομεν τα του εχθρού μηχανήματα” (Φιλοκαλία, εκδ. Αστέρος, τόμος Α', σελ. 278).

Η απλότητα, η ευθύτητα και η ειλικρίνεια, δυστυχώς, εκλαμβάνονται από τούς πολλούς ως αφέλεια και βλακεία. Ωσάν να ήσαν οι βλάκες και οι αφελείς, απλοί, ευθείς και ειλικρινείς. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, αφού σήμερα, στην κατά πάντα άχρωμη και ανειλικρινή εποχή μας έχει αυξηθεί επικίνδυνα η κουτοπονηριά. Απόδειξη τούτου είναι το ότι “οι πολλοί πιστεύουσι προθύμως τα μηθεύματα, η δέ αλήθεια φαίνεται αυτοίς απιθανωτέρα του ψεύδους”, όπως θα έλεγε ο Παπαδιαμάντης. Καί υπογραμμίζει, μέσα από την προσωπική του πείρα, μιά πραγματικότητα, που διαπιστώνουμε και εμείς σήμερα. Φαίνεται ότι η εποχή του είχε πολλές ομοιότητες με την δική μας. Γράφει: “Οσάκις ηθέλησα χάριν παιδιάς να είπω ψεύδός τι, εύρον τούς ακροατάς τοσούτον ευπίστους, ώστε διαμαρτυρομένου εμού ύστερον ότι ηστεϊζόμην δεν επείθοντο, αλλά επέμενον να πιστεύωσιν ως αληθές το ψευδές’ οσάκις ηθέλησα να είπω αλήθειάν τινα τούς εύρον δυσπίστους και βλακοπονήρως μειδιώντας”.

Ευτυχώς που υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι απλοί, άδολοι, ειλικρινείς, άκακοι, ησύχιοι και αγιασμένοι. Είναι η αληθινή παρηγοριά του λαού του Θεού.

Από τα παραπάνω συμπεραίνεται , αδελφοί μου, ότι η σωτηρία της ψυχής μας δεν εξαρτάται από την τυφλή εφαρμογή τυπικών διατάξεων και νόμων, αλλά από τα έργα της αγάπης μας, όταν αυτά είναι καρπός γνήσιας και διακριτικής πίστης, έντονης και ουσιαστικής Μυστηριακής ζωής και ευλογημένης μετανοίας. ΑΜΗΝ!

http://www.inagiounikolaoutouneou.gr