Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΣΤΗ Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΣΤΗ Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Αν, αγαπητοί Χριστιανοί, ο «Άσωτος», όπως τον γνωρίζουμε μέσα από την ομώνυμη παραβολή, είναι για μας, κατά τις πρώτες ημέρες του Τριωδίου, η θεωρητική πλευρά της πορείας του ανθρώπου από την αμαρτία στη μετάνοια, από την αποδημία σε χώρους αγνώστους και την αποποίηση των Θεϊκών δωρεών, στην επιστροφή και την επανένταξη, σήμερα, Ε΄. Κυριακή των Νηστειών και στο τέλος της Μ. Τεσσαρακοστής, βλέπουμε όλη αυτή τη διαδικασία, τον κοπιώδη και ανηφορικό δρόμο του γυρισμού, να παίρνει σάρκα και οστά, να γίνεται πράξη, στο πρόσωπο στο οποίο η Εκκλησία μας αφιέρωσε την σημερινή Κυριακή. Την οσία Μαρία την Αιγυπτία.

    «Η Μετάνοια στην πράξη». Ένας άλλος τίτλος λοιπόν που μπορούμε να αποδώσουμε στη σημερινή Κυριακή. Η  μεταστροφή από μια ζωή βουτηγμένη κυριολεκτικά στο βόρβορο της αμαρτίας, από μια ψυχή που έζησε την πτώση στον έσχατο βαθμό, στη ζωή της αγιότητος, της ανοδικής στον ουρανό πορείας, της με το Θεό κοινωνίας, της ανείπωτης χαράς και αγαλλίασης στην αιώνια χαρά της Βασιλείας του Κυρίου μας.

    Πλησιάζοντας λοιπόν στο τέλος της Μ. Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας, μας δίνει ένα γερό ταρακούνημα, «προς διέγερσιν των ραθύμων και αμαρτωλών εις μετάνοιαν». Θέλοντας να μας βοηθήσει να κορυφώσουμε τους αγώνες μας , φέρνει μπροστά μας ένα ζωντανό παράδειγμα μετανοίας και σωτηρίας. Όχι πια με παραβολές μα με πρόσωπα ζωντανά. Με μια θαυμαστή γυναικεία μορφή που ξεπέρασε τον ίδιο της τον εαυτό και μπόρεσε να προχωρήσει από το «παρά φύσιν» στο «υπέρ φύσιν». Η οσία Μαρία η Αιγυπτία από τον πλέον βρωμερό βούρκο της αμαρτίας, με μια ψυχή καταλεκιασμένη και καταπληγωμένη από τα πυρωμένα βέλη του πονηρού, αξιώθηκε με την ειλικρινή της μετάνοια και την υπεράνθρωπη άσκηση της, όχι μόνο να φτάσει τους μεγαλύτερους ασκητάς μα και να τους ξεπεράσει. Έγινε ανώτερη απ’ τους μάρτυρες, τους ομολογητές, κι αυτούς ακόμη τους θαυματουργούς αγίους. Έφθασε τα μέτρα της τελειότητος, όπως σημειώνει ο ι. υμνογράφος στο κοντάκιο της Αγίας.

Ἡ πορνείας πρότερον μεστωμένη παντείαις.

Χριστοῦ νύμφη σήμερον τῆ μετανοίᾳ ἐδείχθης

Ἀγγέλων τήν πολιτείαν ἐπιποθοῦσα,

Δαίμονας, Σταυροῦ τῷ ὄποῳ καταπατοῦσα,

Διά τοῦτο βασιλείας ἐφάνης νύμφη, Μαρία ἔνδοξε

    Αγαπητοί Χριστιανοί.

Η ΑΜΑΡΤΙΑ

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στη σχέση μας με το Θεό, είναι η αποστασία μας. Είναι η «αποδημία μας εις χώραν μακράν». Αυτό το βλέπουμε μεν θεωρητικά στο πρόσωπο του «Ασώτου», μα το κατανοούμαι, γίνεται χειροπιαστό, στην κακώς αυτονομημένη αρχικά και αλλοτριωμένη ζωή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Και αυτή, όπως φυσικά και κάθε αμαρτωλός, απεδήμησε. Έφυγε μακράν του Θεού. «Όταν αμαρτάνουμε, μας λέγει ο ι. Χρυσόστομος, φεύγουμε από το Θεό, δραπετεύουμε, φεύγουμε σε ξένη χώρα…».

Απομακρυνόμενοι κάνουμε και το πρώτο βήμα της αποστασίας μας. Το δεύτερο βήμα είναι ο διασκορπισμός. Ο διασκορπισμός της «πατρικής ουσίας»  στην παραβολή του «Ασώτου», το ξεπούλημα σώματος και ψυχής στην οσία Μαρία την Αιγυπτία. Τελικά «Στη χώρα της αμαρτίας η ζωή του ανθρώπου είναι ένας διασκορπισμός των θείων χαρισμάτων. Όλες οι Θείες δωρεές με τις οποίες προικίσθηκε από το Θεό ο άνθρωπος για να εργασθεί τη σωτηρία του, δαπανώνται ασώτως: Δηλαδή, δαπανώνται σε μια ζωή μακράν της σωτηρίας, μακράν του Σωτήρος Χριστού». (Ιερομ.Γρηγορίου. Η ΙΕΡΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ. Σελ.23).

    Τα αποτελέσματα αυτής της ζωής φαίνονται καθαρά στο βίο της οσίας Μαρίας. Το πόσο μπορεί η αμαρτία να κυλήσει τον άνθρωπο και να τον οδηγήσει στην έσχατη πτώση, να τον στείλει με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και την απώλεια, και μαζί μ’ αυτόν να γκρεμιστούν και άλλοι, χαράσσεται με έντονα και μελανά χρώματα σήμερα.

    Το να απομακρυνθεί κανείς απ’ την μοναδική πηγή ζωής, το να αποκοπεί απ’ τις ρίζες του σημαίνει αποξήρανση. Σημαίνει σκοτάδι, σημαίνει χάος. Και είναι επόμενο αφού όπως σημειώνει ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «Τέτοιοι είναι εκείνοι που ζουν μέσα σε αμαρτίες. Όπως δηλαδή είναι οι νεκροί μέσα στο σκοτάδι, έτσι είναι κι αυτοί. Κι αν περιφέρουν αναρίθμητες λαμπάδες, κι αν κοιτάζουν προς τον ήλιο, κι αν γίνονται χαρούμενοι από τα φορέματα και την άλλη περιποίηση, δεν είναι καθόλου σε καλύτερη θέση από εκείνους που πέθαναν και βρίσκονται μέσα στο σκοτάδι, αλλά και σε πολύ χειρότερη, όσο το μεν ένα είναι φυσικό πράγμα, ενώ το άλλο αποτελεί αντικείμενο της ελεύθερης εκλογής τους».

Θεέ απόστα απ’ εμού, οδούς Σου ειδέναι ου βούλομαι.

Είναι η φωνή του ανθρώπου που αμαρτάνει και που μένει πεισματικά προσκολλημένος στην αμαρτία. Του ανθρώπου που διώχνει απ’ τη ζωή που το Θεό για να μπορεί ανενόχλητα και ανενδοίαστα να εκδαπανάται μέσα στα πάθη του και να σπαταλά ασώτως «την εαυτού ουσίαν».   

«Όλοι βαδίζουν τον πλατύ δρόμο της αμαρτίας, όλοι χάσκουν μπροστά στα υλικά αγαθά αυτού του κόσμου, τρέχουν διαρκώς πίσω από τις σωματικές απολαύσεις, ενώ τις ψυχές τις αφήνουν να λιώνουν από την πνευματική πείνα. Και μολονότι κάθε μέρα δέχονται άπειρα τραύματα από το κακό, ποτέ δεν καταλαβαίνουν τα κακά μέσα στα οποία βρίσκονται». Εδώ λοιπόν χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Σήμερα που ζούμε την μεγάλη τραγωδία της αμαρτίας και παράλληλα έχουμε χάσει την έννοια της. Έχουμε αμβλύνει σε αφάνταστο βαθμό το αισθητήριο αυτό ώστε να αμαρτάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, χωρίς να μας ενδιαφέρει. Όλοι μας λέμε ναι στην αμαρτία και όχι στην μετάνοια και την αναγνώριση της πτώσεως μας. Πέφτουμε και δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια για να σηκωθούμε.

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ

   Όσο όμως χαμηλά κι αν έχουμε πέσει, όσο πολλές κι αν είναι οι πληγές μας, ότι κι αν έχει συμβεί, πάντα υπάρχει η ελπίδα. Πάντα ο δρόμος για την επιστροφή και τη σωτηρία είναι ανοιχτός. Δεν υπάρχει αμαρτία (εκτός από την αμετανοησία),που να μην την παραβλέπει ο Θεός, δεν υπάρχει πτώση χωρίς ανόρθωση. Ο ι. Χρυσόστομος μας λέει ότι δεν είναι τόσο φοβερό το να πέσει κανείς. Αυτό σ’ όλους μπορεί να συμβεί. Φοβερό είναι το να μην προσπαθήσεις να σηκωθείς. Να παραμένεις πεσμένος.

    Αυτό μας τονίζεται σήμερα μέσω της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. ¨Επεσε…Έπεσε στα έσχατα σημεία που μπορεί να φτάσει μια ψυχή. Όμως δεν νέκρωσε ολωσδιόλου τη συνείδηση της. Μπόρεσε τελικά να αντιληφθεί τη θέση της, να συναισθανθεί το μέγεθος και το βάρος της αποστασίας της, να λυπηθεί για την κατάντια της να πει κι αυτή το σωτήριο «αναστάσα πορεύσομαι προς τον πατέρα μου».

    «Η θλίψη της τότε μετατρέπεται σε αυτοκριτική, σε αυτομεμψία, σε αδυσώπητη καταδίκη της αμαρτωλής ψυχής, σε πύρινους ποταμούς δακρύων,, σε πλήρη απόρριψη και περιφρόνηση του πρότερου βίου, σε άρνηση των παλαιών απολαύσεων και επιθυμιών, σε σταθερή απόφαση για πορεία προς την σωστή κατεύθυνση, χωρίς περιστροφές και παρεκκλίσεις, «ίνα Χριστόν κερδίσει». (Αρχιμαν. Νεκτάριος Ντόβας Μ. Τεσσαρακοστή. Σελ.153).

Ω αλλοιώσεως σεπτής, της προς το κρείττον σου, μεταθέσεως σεμνή.

Ω πόθου θεϊκού μισούντος τας σαρκικάς ηδονάς,

Ω πίστεως ζεούσης και θείας πανεύφημε Μαρία

    Αυτό ακριβώς είναι η μετάνοια: η οριακή γραμμή ανάμεσα στον παλαιό αμαρτωλό βίο και την νέα πορεία προς την Ζωή, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και Θεό μας. Η μετάλλαξη της ψυχής, η πνευματική μεταμόρφωση, η προοπτική της σωτηρίας, η αισιόδοξη ενατένιση προς τον ουρανό, και την αιωνιότητα. Η απόφαση για μια στροφή 180 μοιρών…».(Αρχιμαν. Νεκτάριος Ντόβας Μ. Τεσσαρακοστή. Σελ.153).

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

    Έτσι λοιπόν η κατάντια της οσίας Μαρίας, το κατρακύλισμα της, δεν της έκλεισε το δρόμο που οδηγεί σε συνάντηση με το Θεό. Δεν την απέκλεισε από τη Θεοκοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι όπου κι αν βρίσκεται κανείς, σ’ όποια κατάσταση κι αν έχει περιέλθει και για οποιονδήποτε λόγο, άμα καταληφθεί από πόθο θεϊκό, από ζέουσα πίστη, όπως αυτή της οσίας Μαρίας, έχει τη δυνατότητα, μπορεί να διαβεί το δρόμο που οδηγεί στον Αναστημένο Χριστό.

    «Τη στιγμή που ο άνθρωπος μεταθέτει τον έρωτα του από τα κτίσματα στον κτίστη αρχίζει αυτή η πορεία. Κανείς δεν πρέπει να αποθαρρύνεται από την κατάσταση του. Δεν πρέπει να σκέπτεται πως γι΄ αυτόν δεν υπάρχει αυτή η ελπίδα. «Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα. Συγγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλε». Εξ άλλου τα μάτια του Θεού δεν είναι τα ίδια με τα μάτια του ανθρώπου. Ό, τι φαίνεται κοντά στο Θεό για μας τους ανθρώπους, μπορεί να είναι πολύ μακριά απ’ το Θεό στα μάτια του Θεού, και ασφαλώς ο Θεός δεν νοιώθει κοντά του τον καθωσπρέπει άνθρωπο με την εξωτερική ευσέβεια και την βεβαιότητα του δικαιωμένου… ενώ εμείς βλέπουμε κοντά στο Θεό τους «προφάσει μακρά», προσευχομένους γραμματείς και φαρισαίους που «έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν δε γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας».(π. Φιλόθεος Φάρος. ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ. Σελ.56).

 Ο Χριστός βλέπει κοντά του, ζητά να πάνε μετανοιωμένοι κοντά του, οι τελώνες, οι πόρνες, οι αμαρτωλοί. Ο ίδιος τονίζει ότι δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς αλλά οι άρρωστοι. Γι’ αυτό κάλεσε κοντά του και την μεγάλη αμαρτωλή, την οσία Μαρία την Αιγυπτία. Της έδειξε νέες προοπτικές, νέους σκοπούς, νέα οράματα. Της άναψε τον πόθο για σωτηρία. Συναντήθηκε μαζί της. Της χάρισε την αγιότητα..

Αγαπητοί Χριστιανοί.

«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα»,είναι τα λόγια που απευθύνει σήμερα ο Κύριος προς τους μαθητάς του, καθώς προχωρεί προς το εκούσιο πάθος, «ως πρόβατον επί σφαγή».Καθώς προχωρεί για να ολοκληρώσει το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, με τη μεγάλη θυσία του Σταυρού στο Γολγοθά και να το επισφραγίσει με την Ανάσταση, την αφθαρσία, την αθανασία. Ας τ’ ακούσουμε κι εμείς. Ας ανεβούμε, ας πορευθούμε, κι εμείς μαζί του. Ας ακολουθήσουμε τα βήματα του, ας διαβούμε το δρόμο που αυτός μας χάραξε.

Αυτόν τον δρόμο περπάτησαν οι άγιοι, αυτόν περπάτησε η οσία Μαρία που σήμερα εορτάζουμε, σ’ αυτόν πρέπει κι εμείς να προχωρήσουμε αν ποθούμε συνάντηση μαζί Του.   

Ας προσπαθήσουμε έστω και στο τέλος αυτής της αγωνιστικής περιόδου να συλλάβουμε το βαθύτερο της νόημα. Αν έστω και στο τέλος κατανοήσουμε πόσο μεγάλη σημασία έχει για μας η συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό, τότε θα βιώσουμε και το Πάθος και την Ανάσταση όσο ποτέ μέχρι τώρα στη ζωή μας. Τότε με άφατη αγαλλίαση θα αναφωνούμε:

Ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω.

Κυριακή Δ´ Νηστειών (Οσίου Ιωάννου της Κλίμακος)

Κυριακή Δ´ Νηστειών 

(Οσίου Ιωάννου της Κλίμακος)

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

http://poimin.gr

Η Κυριακή Δ´ Νηστειῶν εἶναι ἀφιερωμένη ἀπό τήν ᾽Εκκλησία μας στόν μεγάλο ἀσκητικό διδάσκαλο ἅγιο ᾽Ιωάννη τόν Σιναΐτη, τόν ἐπονομαζόμενο τῆς Κλίμακος, λόγω τοῦ γνωστοῦ βιβλίου πού ἔχει γράψει μέ τόν τίτλο αὐτόν: ῾Κλῖμαξ᾽. Θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ ὡς ὁ ἅγιος τῆς Σαρακοστῆς, ἀφοῦ τό βιβλίο του ἀποτελεῖ τό βασικό ἀνάγνωσμα τῆς περιόδου αὐτῆς στά μοναστήρια μας, ἀλλά καί σε πολλούς Χριστιανούς μέσα στόν κόσμο. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ἕνα ἀσκητικό κείμενο μπορεῖ νά εἶναι γραμμένο πρωτίστως γιά τούς καλογέρους, δέν παύει ὅμως νά ἀποτελεῖ ἐντρύφημα, ὅπου μπορεῖ νά ἐφαρμοστεῖ,  γιά κάθε πιστό πού διψάει γνήσια εὐαγγελική τροφή. Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ὁ μοναχισμός γιά την ᾽Εκκλησία μας συνιστᾶ, πρέπει νά συνιστᾶ, τήν ἀκραιφνέστερη ἔφραση τῆς συνεποῦς χριστιανικῆς ζωῆς. Κι ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ἀποτελεῖ ὁδοδείκτη γιά κάθε χριστιανό.

Ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης καταρχάς, γιά τόν ὁποῖο δέν ἔχουμε πολλά βιογραφικά στοιχεῖα, νεαρός,16 ἐτῶν περίπου, ἔγινε μοναχός στό ὄρος Σινᾶ, στή Μονή τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης, ἀφοῦ ἤδη εἶχε μάθει ἀρκετά γράμματα. ᾽Επί 19 ἔτη παρέμεινε ὑποτακτικός ἑνός σπουδαίου Γέροντος, τοῦ ἀββᾶ Μαρτυρίου, στόν ὁποῖο ἔκανε ἀδιάκριτη ὑπακοή, ὁπότε μετά τό θάνατό του ἀπεσύρθη σέ ἐρημική τοποθεσία, ὀκτώ χιλιόμετρα μακριά ἀπό τή Μονή, στήν ὁποία καί ἔζησε ἐπί σαράντα χρόνια.

᾽Εκεῖ ἔζησε ὁσιακή ζωή, ὑπερβαίνοντας μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τά ψεκτά πάθη του καί ἀποκτώντας ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, καί κυρίως τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη. Μετά τά σαράντα χρόνια παρακλήθηκε νά γίνει ἡγούμενος τῆς Μονῆς, γεγονός πού ἀποδέχθηκε, καί παρέμεινε στό ἀξίωμα αὐτό γιά κάποια χρόνια, ὁπότε θέλησε καί πάλι νά ἀποσυρθεῖ στήν ἀγαπημένη του ἡσυχία καί μετ᾽ ὀλίγο κοιμήθηκε.

῎Εχουν διασωθῆ διάφορα θαυμαστά γεγονότα ἀπό τή ζωή του πού φανερώνουν τήν ἰδιαίτερη χάρη πού εἶχε ἀπό τόν Θεό, ἀλλά τά μεγαλύτερα θαύματά του σχετίζονται μέ τίς μεταστροφές τῶν καρδιῶν πού προξενοῦν τά θεόπνευστα κείμενά του, κάτι πού μπορεῖ ὁ οἱοσδήποτε χριστιανός νά διαπιστώσει, ὅταν ἀρχίσει μέ γνήσια διάθεση νά τά μελετᾶ. Εἶναι γνωστό ἄλλωστε ὅτι οἱ ἅγιοι πού μέ τά κείμενά τους βοηθοῦν τούς συνανθρώπους τους ἔχουν πρωτίστως ὡς χάρισμα ῾θαυματουργίας᾽ ἀκριβῶς τή δύναμη τῶν λόγων τους καί ὄχι τά γνωστά θαύματα σωματικῶν ἰάσεων ἄλλων ἁγίων. Καί ἐξηγήσαμε παραπάνω ὅτι τά κείμενα τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννου δέν εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς, γιατί μπορεῖ νά γράφτηκαν κυρίως γι᾽ αὐτούς, ὅμως ἡ ὠφέλεια πού εἰσπράττει καί ὁ κοσμικός λεγόμενος χριστιανός δέν εἶναι μικρή. Γι᾽ αὐτό καί ἀγαπήθηκε ἡ ῾Κλίμακά᾽ του σ᾽ ᾽Ανατολή καί Δύση καί θεωρεῖται τό σπουδαιότερο σέ κυκλοφορία βιβλίο μετά τήν ῾Αγία Γραφή.

 ᾽Από τά θαυμαστά περιστατικά πού καταγράφηκαν ἐν ὅσῳ ζοῦσε μνημονεύουμε δύο:

Τό πρῶτο, ὅταν ἦταν στήν ἔρημο κι εἶχε δεχθεῖ ἕναν ὑποτακτικό, ὀνόματι Μωϋσῆ. Κάποια φορά, σέ διακόνημα εὑρισκόμενος ὁ νεαρός ὑποτακτικός, κουράστηκε κάτω ἀπό τόν καυτό ἥλιο τοῦ Αὐγούστου καί κάθησε νά ξεκουραστεῖ στόν ἴσκιο μεγάλης πέτρας, ὁπότε καί τόν πῆρε ὁ ὕπνος. Τήν ἴδια ὥρα ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης εἶδε σέ ὅραμα κάποιον πού τοῦ ἔλεγε ὅτι κινδυνεύει ὁ μαθητής του. ᾽Αμέσως ἄρχισε ἔντονη προσευχή γι᾽ αὐτόν καί μετά ἀπό λίγο κατέφθασε καί ὁ ὑποτακτικός, ἀναγγέλλοντάς του τή φοβερή ἀγωνία πού πέρασε, καθώς ξύπνησε ξαφνικά ἀπό τή φωνή τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννη, πού τόν καλοῦσε νά ἐγκαταλείψει ἀμέσως τόν τόπο πού βρισκόταν. Πράγματι, τό ἔκανε καί στή στιγμή ἔπεσε στόν τόπο αὐτό ἡ μεγάλη πέτρα, χωρίς βεβαίως ὁ ἴδιος νά πάθει κάτι. Ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης ἀνελύθη σέ δοξολογίες πρός τόν Θεό, χωρίς ὅμως νά ἀναφέρει καί τό τί προηγήθηκε στό μαθητή του.

Τό δεύτερο: τήν ἡμέρα τῆς ἐνθρονίσεώς του ὡς ἡγουμένου ἦλθαν στή Μονή περί τά 600 ἄτομα. Ὅλοι ἔβλεπαν νά ὑπηρετεῖ σέ ὅλα τά διακονήματα κάποιος σάν ἰουδαῖος, μέ κοντό μαλλί, πού ἔτρεχε πάνω κάτω καί γιά τά πάντα. Στό τέλος τῆς ἡμέρας τόν ἀνεζήτησαν, ἀλλά δέν τόν βρῆκαν πουθενά. Καί στήν ἀπορία τους, ὅταν ἀπευθύνθηκαν στόν ἡγούμενο, τόν ἅγιο ᾽Ιωάννη, εἰσέπραξαν τήν ἀπάντηση: Τί πιό φυσικό νά ὑπηρετεῖ τό δικό του τόπο ὁ προφήτης Μωϋσῆς;

 Τό βιβλίο του ῾Κλίμαξ᾽, εἴπαμε, προξενεῖ τό πραγματικό καί μεγαλύτερο θαῦμα: τή μεταστροφή τῶν καρδιῶν, τή δημιουργία μετανοίας στόν ἄνθρωπο. Καί δίνει τήν ἀπάντηση στό πῶς ἀποκτᾶται ἡ πραγματική καί γνήσια πίστη πού ζητᾶ ὁ Χριστός: ῾Τό εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δύνατά τῷ πιστεύοντι᾽! Δέν θέλουμε νά ποῦμε πολλά. Θά σημειώσουμε ὅμως ἐπιγραμματικά αὐτά πού θίγει, ἀπό τούς 30 λόγους του–σκαλοπάτια στήν πνευματική ζωή, στόν πρῶτο καί στόν τελευταῖο λόγο του.

 Ὁ πρῶτος, ἡ ἀποταγή: δέν μπορεῖ κανείς νά προσεγγίσει τόν Θεό, χωρίς νά πεῖ ὄχι στήν ἁμαρτία καί μάλιστα στά ἐγωϊστικά θελήματά του. Γιατί αὐτά τά θελήματα μᾶς κρατοῦν δέσμιους στόν ἁμαρτωλό κόσμο. Ὅπως τό λέει καί ὅσιος Ποιμήν: ῾Τό θέλημά μου εἶναι χάλκινο τεῖχος πού μέ χωρίζει ἀπό τόν Θεό᾽!

Κι ὁ τελευταῖος: ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη πού ἀποτελεῖ τό ἐπιστέγασμα τῶν πάντων στή χριστιανική πίστη, ἀφοῦ ὅ,τι λέμε καί κάνουμε σ᾽ αὐτήν, εἴτε προσευχή εἴτε νηστεία εἴτε μελέτη εἴτε ὁτιδήποτε ἄλλο, ἄν δέν καταλήγει στήν ἀγάπη, δέν ἔχει νόημα. Καί τοῦτο, γιατί ἀγάπη εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Κι αὐτό σημαίνει: ἡ πίστη πού ζητᾶ ὁ Χριστός καί κινητοποιεῖ τόν Θεό καί βγάζει καί δαιμόνια, προϋποθέτει τήν ἄρνηση τοῦ ἐγωϊσμοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί τή στροφή του στή ζωή τοῦ Θεοῦ, τήν ἀγάπη. Στό βαθμό πού ὁ ἄνθρωπος ἀγαπᾶ, καί μάλιστα τόν ὅποιο συνάνθρωπό του, τόσο καί αὐξάνει ἡ πίστη του, ὅπως τό διακηρύσσει καί ὁ ἀπ. Παῦλος: ῾πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽!

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ / ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Τον Σταυρόν σου Προσκυνούμε Δέσποτα

http://poimin.gr

Αγαπητοί μου αδελφοί και πνευματικά μου παιδιά ο καλός θεός μαζί μας .

Πράγματι θεοπρεπως περί της ψυχικής Σωτηρίας του ανθρώπου μας ομιλεί σήμερον ο κύριος και θεός μας Ιησούς Χριστός.

Μας ομιλεί δείχνοντας μας τα μεσα και τον τρόπον με τον οποίον ο κάθε άνθρωπος θα επιτύχει το σπουδαιòτερον και το πιο κύριο αγαθόν που είναι η Σωτηρία της ψυχής μας.

Μας προσκαλεί ο κύριος μας όπως ακολουθήσουμε αυτόν για να μας κάνει μακάριους και ευτυχείς.

1Στην πρόσκληση του αυτή ο κύριος μας  δεν επιβάλλει βία καθώς μπορεί ως Παντεξούσιος και παντοδύναμος αλλά αφήνει τον άνθρωπο να κάνει ελεύθερα την επιλογή του, να δεχθεί την πρόσκληση του η να την απορρίψει.

<< Όστις θέλει οπίσω μου ελθειν>>

Στην συνέχεια ο καλός θεός μας εξηγεί σε εμάς τους ανθρώπους τους τρόπους που μπορούμε να το επιτύχουμε αυτό.

ΠΡΩΤΟΝ να απαρνηθούμε τον εαυτόν μας.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ να σηκώσουμε τον Σταυρόν μας.

01Και ΤΡΙΤΟΝ να ακολουθήσουμε αυτόν.

Για το πρώτο η Αγία Γραφή μας λέει να αποβάλει ο άνθρωπος το εγώ του και την αμαρτωλή του θέληση και κυρίως να διακόψει τις κακές του επιθυμίες ,όπου πάντα τον οδηγούν στο κακό και παράλληλα να απαλλαγή από την πλάνη του διαβόλου και να μετατρέψει όλο αυτό σε καλό και αγαθό, δηλαδή να αφήσει τον παλαιό άνθρωπο και να ενδυθεί τον νέον άνθρωπο . δηλαδή τον καθαρό τον δίκαιον τον πράο και αγαθόν άνθρωπο.

Για το δεύτερο μας καλεί ο κύριος μας να σηκώσουμε τον Σταυρόν μας τι εννοεί εδώ ο κύριος μας σταυρός αγαπητοί μου είναι η κάθε θλίψις η κάθε στεναχώρια, η ασθένεια, το κάθε βάσανο, ακόμη και τον θάνατον, δηλαδή μας καλεί ο καλός θεός  μας να δεχόμαστε όλα αυτά χωρίς γογγισμòν η αγανάκτηση κατά του θεού μας, η του εαυτού μας, αλλά να τα υπομένουμε όλα ως άλλος ΙΩΒ παρακαλώντας τον θεον μας να μας δίνει δύναμη και βοήθεια δια να τα ξεπερνούμε όλα αυτά . Διότι Αγαπητοί μου αδελφοί η ψυχή του ανθρώπου αν υπομείνει όλα αυτά ανυψουτε εις τον ουρανό.

Ο Χριστιανός και οι αξίες του Αγαπητοί μου αδελφοί αναδεικνύονται όχι σε ημέρες ανέσεων αλλά σε ημέρες δύσκολες .

Τι μας λέει ο κυριος μας << Δια θλίψεων πολλών δει ημάς εισελθειν εις την βασιλεία του θεού>>.

Και το τρίτο μέρος της Σωτηρίας μας είναι να ακολουθήσουμε αυτόν καθώς μας λέει<< και ακολουθειτο μοι>>.

Πράος ήταν ο κύριος μας πολυεύσπλαχνος ,δίκαιος, ταπεινός, αληθινός, και κυρίως απεριόριστα ευεργετικός αυτά πρέπει να είμεθα και εμείς.

Προς ενδυνάμωση των πιστών και ενίσχυση αυτών η Εκκλησία μας σήμερα πολύ σωστά προβάλει την προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού εις το μέσον της Αγίας Τεσσαρακοστής.

Το τριαδικό αυτό ξύλο αποτελείτε από ΠΕΥΚΗ ΚΕΔΡΟ & ΚΥΠΑΡΙΣΣΟ .

Το Προσκυνούμε Διότι με την νηστεία και εμείς τρόπον τινά σταυρουμεθα και νεκρώνουμε τα πάθη μας.

Οι Άγιοι Πατέρες έλεγαν ότι εις το μέσον της νηστείας εμφυτεύεται ο σταυρός της Σωτηρίας μας και της υπομονής μας.

Ο τίμιος σταυρός Αγαπητοί μου αδελφοί λέγεται και ξύλο της ζωης και είναι εκείνο το γραφικό ξύλο εις το μέσον του παραδείσου δια να μας δείχνει αφ’ενός την λαιμαργία του Αδάμ και την αμαρτία της Εύας και αφ’ ετέρου την Σωτηρία εκείνου που παραβίασε τον λόγο του θεού μας.

Ο δίκαιος Συμεών λέγει δια το ξύλο αυτό ότι είναι σημείο αμφιλεγόμενον και το είπε στην Θεοτόκο όταν πήγε εις τον Ναόν κρατώντας εις τα χέρια του Ιησούν Χριστό, την ημέρα της υπαπαντής, ούτος είναι το σημείο των Ιουδαίων, και η σοφία των Ελλήνων που ζητούσαν, ούτος είναι θεού σοφία και θεού δύναμης.

Αυτός ο τίμιος σταυρός αδελφοί μου όπου επί 2013 και πλέον έτη διαμελίζεται και μοιράζεται εις τον κόσμο όλον ο ίδιος τίμιος σταυρός παραμένει στην ουσία άθικτος και όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου που μόνο ο κύριος μας γνωρίζει τότε όλα τα διασκορπισμένα κομμάτια θα ενωθούν και ο ίδιος σταυρός της Σταυρώσεως θα προηγηθεί της Δευτέρας παρουσίας του Ιησού Χριστού ο Ορθόδοξος πατριάρχης Ιεροσολύμων θα τοποθέτηση εις τον Γολγοθά τον ίδιο αυτόν Σταυρόν όπου άγγελοι κυρίου θα τον παραλάβουν δια να τον μεταφέρουν εις τους ουρανούς δια την Δευτέρα έλευση του κυρίου μας.

Σήμερον η Εκκλησία του Χριστού ως άλλος παράδεισος φαίνεται και όπως εις τον παράδεισο έχει εις το μέσον το ξύλον της γνώσεως το οποίον θανάτωσε τον Αδάμ δια την παρακοή του έτσι και η εκκλησία μας έχει τον Σταυρό το ξύλο της ζωής εις το μέσο Διότι ανάστησε τον Αδάμ δια του θανάτου του Ιησού Χριστού.

Ο Προφητάναξ μας λέει:

Προσκυνούμε εις τον τόπον ου έστησαν οι πόδες αυτού.

Αυτό καλούμεθα να κάνουμε και εμείς να προσκυνήσουμε τον τίμιον Σταυρόν μετά φόβου και χαράς  μετά φόβου δια την αναξιότητα μας και μετά χαράς δια την χάριν που μας δίνει και μας χαρίζει.

Αγαπητοί μου αδελφοί λίγο καιρό πριν του πάθους μας έμεινε ας προσευχηθούμε και ας δούμε μπροστά μας τα μηνύματα των καιρών όπου ο ίδιος ο κύριος μας δίνει και μας στέλνει ας αρπάξουμε την ευκαιρία από αυτόν τον λίγο καιρό που έχουμε μπροστά μας και ας ενδυθούμε και εμείς τον νέον άνθρωπο της αγάπης της μετανοίας της συγχωρήσεως μπορούμε αρκεί όλοι μας από σήμερα να το κάνουμε πράξη και αρχή μας.

Καλή συνέχεια αδελφοί μου ο καλός θεός να μας έχει όλους καλά.

π.ΜΙΧΑΗΛ ΜΕΓΑΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄. ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

«…πῶς ἡ­μεῖ­ς ἐκ­φευ­ξό­με­θα τη­λι­καύ­της ἀ­με­λή­σαν­τες σω­τη­ρί­ας;»

(Ἑ­βρ. β΄, 3)

http://poimin.gr

Ἀ­λή­θεια, ἀ­δελ­φοί μου, πῶς θά πλη­σι­ά­σου­με τή Με­γά­λη Ἑ­βδο­μά­δα καί τά Πά­θη τοῦ Κυ­ρί­ου μας, ἄν δέν προ­σέ­ξου­με τό ἔρ­γο τῆς σω­τη­ρί­ας μας; Θά μι­λή­σου­με γιά ἕ­να ἁ­μάρ­τη­μα, πού ἐ­νῶ εἶ­ναι ἕ­να ἀ­πό τά ἑ­φτά θα­νά­σι­μα ἁ­μαρ­τή­μα­τα, δέν δί­νου­με τήν πρέ­που­σα προ­σο­χή καί ἄλ­λος πε­ρισ­σό­τε­ρο, ἄλ­λος λι­γό­τε­ρο, εἴ­μα­στε ἔ­νο­χοι. Τό ἁ­μάρ­τη­μα αὐ­τό εἶ­ναι ἡ ἀ­μέ­λεια.

Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος μέ ἔν­το­νο τρό­πο μᾶς θέ­τει ἕ­να ἐ­ρώ­τη­μα: «Ἐ­άν ὁ πα­λαι­ός νό­μος, πού ἐ­λέ­χθη στόν Μω­υ­σῆ ἀ­πό τούς ἀγ­γέ­λους, ἀ­πε­δεί­χθη ἔγ­κυ­ρος καί ἰ­σχυ­ρός καί κά­θε πα­ρά­βα­ση καί πα­ρα­κο­ή ἔ­λα­βε ὡς μι­σθό της τήν δί­και­η τι­μω­ρί­α, πῶς ἐ­μεῖς θά δι­α­φύ­γου­με τὴν τι­μω­ρί­α, ἐ­άν πα­ρα­με­λή­σου­με μί­α τό­σο με­γά­λη καί ἀ­νε­κτί­μη­τη σω­τη­ρί­α;» Ἄν­θρω­ποι πού ἀ­μέ­λη­σαν τό κα­θῆ­κον τους στά χρό­νια τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης τι­μω­ρή­θη­καν μέ φο­βε­ρές τι­μω­ρί­ες, ὅ­πως ὁ κα­τα­κλυ­σμός, ἡ κα­τα­στρο­φή τῶν Σο­δό­μων, οἱ ἀρ­ρώ­στι­ες καί ἄλ­λες κα­τα­στρο­φές πού ὑ­πέ­στη­σαν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι. Ἀλ­λά πιό με­γά­λες τι­μω­ρί­ες πε­ρι­μέ­νουν ἐ­μᾶς τούς χρι­στια­νούς πού, ἐ­νῶ εἴ­δα­με καί ἀ­κού­σα­με τά πιό θαυ­μα­στά πράγ­μα­τα καί ἀ­πο­λαμ­βά­νου­με τίς πιό με­γά­λες εὐ­ερ­γε­σί­ες τοῦ Θε­οῦ, δεί­χνου­με ἀ­μέ­λεια στήν ἐ­κτέ­λε­ση τῶν ἱ­ε­ρῶν μας κα­θη­κόν­των γιά τό ζή­τη­μα τῆς σω­τη­ρί­ας τῆς ψυ­χῆς.

Ἀλ­λά τί εἶ­ναι ἀ­μέ­λεια; Ὁ Θε­ός ἔ­δω­σε στόν ἄν­θρω­πο δι­α­νο­η­τι­κά, σω­μα­τι­κά καί πνευ­μα­τι­κά χα­ρί­σμα­τα, τά τά­λαν­τα, ὅ­πως τά ὀ­νο­μά­ζει ὁ Χρι­στός μας σέ μί­α πα­ρα­βο­λή. Τά ἔ­δω­σε μέ τήν ἐν­το­λή νά μήν τά ἀ­φή­νει ἀ­νεκ­με­τάλ­λευ­τα, νά μήν τά θά­βει στό λάκ­κο τῆς τεμ­πε­λιᾶς, ἀλ­λά νά δου­λεύ­ει καί ἔ­τσι νά προ­ο­δεύ­ει συ­νε­χῶς.

Ἡ γῆ γιά νά θρέ­ψει τόν ἄν­θρω­πο πρέ­πει νά καλ­λι­ερ­γη­θεῖ. Νά ξερ­ρι­ζω­θοῦν τά ἀγ­κά­θια, νά κα­θα­ρι­στεῖ ἀ­πό τίς πέ­τρες, νά ὀρ­γω­θεῖ, νά δε­χθεῖ τό σπό­ρο, νά πο­τι­σθεῖ∙ ὅ­λα αὐ­τά ἀ­παι­τοῦν κό­πους. Ἡ ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι πώς μέ τόν ἱ­δρώ­τα τοῦ προ­σώ­που του ὁ ἄν­θρω­πος θά τρώ­ει τό ψω­μί του. Ὁ γε­ωρ­γός λοι­πόν ἀλ­λά καί ὁ βο­σκός καί ὁ ψα­ράς κι ὁ μα­ραγ­κός, ὁ ναυ­τι­κός, ὁ δά­σκα­λος ὅ­λοι πρέ­πει νά ἀ­γα­ποῦν τήν ἐρ­γα­σί­α τους καί νά τήν ἐ­κτε­λοῦν μέ πολ­λή ἐ­πι­μέ­λεια. Εὐ­λο­γί­α Θε­οῦ ὑ­πάρ­χει στά μέ­ρη ὅ­που ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι ἐρ­γά­ζον­ται ἀ­νά­λο­γα μέ τίς δυ­νά­μεις τους καί κα­νέ­νας δέν τεμ­πε­λιά­ζει.

Ὅ­που ὅ­μως οἱ ἄν­θρω­ποι δέν ἐρ­γά­ζον­ται μέ ζῆ­λο καί ἐ­πι­μέ­λεια, ἐ­κεῖ πα­ρα­τη­ρεῖ­ται ἀ­τα­ξί­α καί σύγ­χυ­ση. Ὅ­πως ἔ­λε­γαν οἱ ἀρ­χαῖ­οι μας πρό­γο­νοι: «ἀρ­γί­α μή­τηρ πά­σης κα­κί­ας». Ἄν γιά πα­ρά­δειγ­μα ὁ μη­χα­νι­κός αὐ­το­κι­νή­των δέν εἶ­ναι ἐ­πι­με­λής στήν ἐρ­γα­σί­α του καί ἡ ἐ­λατ­τω­μα­τι­κή μη­χα­νή θά κα­τα­στρα­φεῖ καί δυ­στύ­χη­μα θά γί­νει. Ἄν ὁ φύ­λα­κας τῆς σι­δη­ρο­δρο­μι­κῆς γραμ­μῆς ἀ­με­λή­σει τό κα­θῆ­κον του, θά γί­νει αἰ­τί­α σύγ­κρου­σης τραί­νων μέ δυ­σά­ρε­στα ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα. Πό­σα δυ­στυ­χή­μα­τα δέν ἔ­χουν συμ­βεῖ γιά ἕ­να λε­πτό ἀ­προ­σε­ξί­ας!

Ἄς προ­χω­ρή­σου­με ὅ­μως λί­γο πε­ρισ­σό­τε­ρο. Ὑ­πάρ­χει ἀ­μέ­λεια στά ἔρ­γα πού ἀ­φο­ροῦν τήν ὑ­λι­κή καί σω­μα­τι­κή ζω­ή τοῦ ἀν­θρώ­που, ἀλ­λά ὑ­πάρ­χει καί βα­ρύ­τε­ρη πού ἀ­φο­ρᾶ κά­τι ἀ­πεί­ρως ἀ­νώ­τε­ρο ἀ­πό τό σῶ­μα, τήν ψυ­χή. Ἀλ­λοί­μο­νο ἄν ὅ­λη τή δρα­στη­ρι­ό­τη­τά του ὁ ἄν­θρω­πος τήν ἐ­ξαν­τλεῖ γιά τό σῶ­μα καί ἀ­με­λεῖ τό ὕ­ψι­στο θέ­μα τῆς σω­τη­ρί­ας τῆς ψυ­χῆς του, ἡ ὁ­ποί­α ἔ­χει ἀ­νε­κτί­μη­τη ἀ­ξί­α. Καί μό­νο τό γε­γο­νός ὅ­τι ὁ Θε­ός κα­τέ­βη­κε ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό καί ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος καί ὑ­πέ­στη τήν σταύ­ρω­ση γιά νά σώ­σει τόν ἄν­θρω­πο, αὐ­τό καί μό­νο τό γε­γο­νός ἄν τό σκε­φθεῖ ὁ ἄν­θρω­πος, ἀρ­κεῖ γιά νά ἀ­πο­δεί­ξει τήν ἀ­ξί­α τῆς ψυ­χῆς.

Ὁ Χρι­στός μᾶς τό­νι­σε αὐ­τή τήν ἀ­λή­θεια κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά: «Τί γάρ ὠ­φε­λή­σει ἄν­θρω­πον ἐ­άν κερ­δή­σῃ τόν κό­σμον ὅ­λον, καί ζη­μι­ω­θῇ τήν ψυ­χήν αὐ­τοῦ;» (Μάρκ. η, 36). Τό νά χά­σει κα­νείς τή σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς του εἶ­ναι ἡ πιό με­γά­λη συμ­φο­ρά. Τό νά σώ­σει κα­νείς τήν ψυ­χή του εἶ­ναι τό πιό με­γά­λο ἐ­πί­τευγ­μα.

Ὁ Θε­ός θέ­λει τή σω­τη­ρί­α μας. Μέ ἕ­ναν ὅ­ρο: νά προ­σφέ­ρει καί ὁ ἄν­θρω­πος τή θέ­λη­σή του. Νά πι­στέ­ψει στό Χρι­στό καί νά ἐρ­γά­ζε­ται πνευ­μα­τι­κά. Νά προ­σεύ­χε­ται, νά νη­στεύ­ει τίς μέ­ρες πού ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ὁ­ρί­ζει, νά συμ­με­τέ­χει στά Μυ­στή­ρια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας καί προ­πάν­των στή Θεί­α Εὐ­χα­ρι­στί­α μέ τήν κα­τάλ­λη­λη προ­ε­τοι­μα­σί­α καί τήν ὑ­πα­κο­ή στόν Πνευ­μα­τι­κό. Μέ τήν προ­σφο­ρά ἠ­θι­κῆς καί ὑ­λι­κῆς βο­ή­θειας στό συ­νάν­θρω­πο.

Ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ, ἀ­δελ­φοί μου, δέν μᾶς ἀ­πει­λεῖ. Μᾶς προ­ει­δο­ποι­εῖ ὅ­μως ὅ­τι τά ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα τῆς ἀ­μέ­λειας γιά τή σω­τη­ρί­α μας θά εἶ­ναι κα­τα­στρε­πτι­κά γιά τό πα­ρόν καί γιά τό αἰ­ώ­νιο μέλ­λον μας. Ἄς προ­σπα­θή­σου­με νά μοι­ά­σου­με μέ τίς φρό­νι­μες παρ­θέ­νες καί μέ ἐ­κεῖ­νον πού ἐρ­γα­ζό­με­νος τά πέν­τε τά­λαν­τα τά δι­πλα­σί­α­σε, γιά νά κλη­ρο­νο­μή­σου­με τή Βα­σι­λεί­α τῶν Οὐ­ρα­νῶν. Ἀ­μήν.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Υπήρξαν, αγαπητοί Χριστιανοί, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέχρι συντέλειας των αιώνων εχθροί της Εκκλησίας του Χριστού, εχθροί της πίστεως. Ο σατανάς θα πολεμά πάντοτε το Χριστό και την Εκκλησία Του. Όμως απ’ τον σφοδρό αυτό αγώνα τελικώς θα εξέλθει νικήτρια η αλήθεια, η εσταυρωμένη Αλήθεια, η Ορθοδοξία, η αγία μας Εκκλησία. Αυτό το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος, που είπε· «Εν τω κοσμώ θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ίωάν. 16,33)· και σε άλλο μέρος είπε προφητικά, ότι θα βγουν από τον Άδη σκοτεινές δυνάμεις πού θα πολεμήσουν την Εκκλησία, αλλά καμία δε' θα μπορέσει να την κλονίσει (βλ. Ματθ. 16,18). Το ίδιο βεβαιώνει και η ιστορία είκοσι αιώνων· η Εκκλησία πάντα νικήτρια.

Μια από τις πολλές νίκες της Εκκλησίας μας εορτάζουμε σήμερα. Είναι η νίκη των ιερών εικόνων. Παρουσιάστηκαν και τότε κάποιοι στην Κωσταντινούπολι με το σύνθημα· Έξω από τις εκκλησίες οι εικόνες! Βάρβαροι, βάναυσοι και ανιστόρητοι, έμπαιναν στους ναούς, γκρέμιζαν από τα τέμπλα τις Ιερές εικόνες, τις πετούσαν χάμω, τις πατούσαν, τις έσχιζαν, τις έκαιγαν. Έκαναν έρευνα και στα σπίτια, και αλίμονο σ' όποιον εύρισκαν εικόνες. Τον συνελάμβαναν, τον οδηγούσαν στις φυλακές, τον καταδίκαζαν, τον βασάνιζαν, τον εξόριζαν. 150 περίπου χρόνια κράτησε αυτός ό διωγμός.

Αν ρωτούσε κανείς τους εικονομάχους,  Γιατί καταστρέφετε τις εικόνες; αυτοί απαντούσαν. Γιατί η προσκύνηση τους είναι ειδωλολατρία· εμείς είδωλα δεν προσκυνούμε. Άλλα είναι είδωλο ή εικόνα;

Όχι, δεν είναι. Άλλο είδωλο, άλλο εικόνα. Είδωλο είναι, να πάρεις μάρμαρο ή ξύλο, να το πελεκήσεις, να του δώσεις μια μορφή ζώου ή ανθρώπου, κι έπειτα να πέφτεις να το προσκυνάς με την πίστη ότι αυτό είναι Θεός. Τέτοιο πράγμα  όμως δε λέμε. Δε λέμε ότι η εικόνα του Χριστού είναι ο ίδιος ο Χριστός, δε λέμε ότι η εικόνα της Παναγίας είναι η ίδια η Παναγία, δε λέμε ότι η εικόνα του Τιμίου Προδρόμου είναι ο ίδιος ο άγιος. Λέμε ότι η εικόνα παριστάνει το πρόσωπο· η εικόνα του Χριστού παριστάνει το Χριστό, η εικόνα της Παναγίας παριστάνει την Παναγία, η εικόνα του Προδρόμου παριστάνει τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Κι όπως δεν υπάρχει σπίτι χωρίς φωτογραφίες των προσφιλών προσώπων, έτσι και στην εκκλησία έχουμε τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων και βλέποντας τες θυμόμαστε τα Ιερά πρόσωπα, και τιμώντας τες τιμούμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα. «Η τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», λένε οι πατέρες. Στην εικόνα ανήκει τιμητική προσκύνησις, όχι λατρεία.

Ο Θεός, αδελφοί μου, δεν είναι ύλη, είναι πνεύμα. Ως άυλος λοιπόν, είναι αόρατος· κανείς δεν τον είδε. Για αυτό μέσα στην εκκλησία δεν ζωγραφίζουμε το Θεό. Είναι αόρατος και απερίγραπτος· κανένα χέρι ζωγράφου δεν μπορεί να περιγράψει και να μας δώσει την εικόνα του Θεού. Αλλά το μέγα και ανέκφραστο μυστήριο είναι, ότι ο Υιός του Θεού και Θεός έλαβε σάρκα ανθρώπινη και έγινε ορατός· εμφανίσθηκε ως άνθρωπος επί της γης, ως Υιός της Παρθένου. Αφ’ ότου λοιπόν ο αόρατος Θεός έγινε ορατός στο πρόσωπο του Χριστού και περπάτησε ανάμεσα μας και σταυρώθηκε και αναστήθηκε, από τότε έγινε περιγραπτός και μπορούμε πλέον να τον ζωγραφίζουμε.

Ένας από τους μεγαλύτερους πατέρας της Εκκλησίας, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στηρίζοντας το δόγμα της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων, έλεγε· Σας ερωτώ, εικονομάχοι, ήρθε η δεν ήρθε ο Χριστός ως άνθρωπος στη γη; Εάν δεν ήρθε, τότε έχετε δίκιο δεν έχουμε το δικαίωμα να ζωγραφίζουμε τον αόρατο. Αλλά εάν ο Χριστός ήρθε -και είναι γεγονός ότι ήρθε-, τότε ελάτε ζωγράφοι, μπορείτε πλέον να τον ζωγραφίζετε. Χίλια μάτια τον είδαν, χίλια αυτιά τον άκουσαν, χίλια χέρια τον άγγιξαν. Συνεπώς ο Χριστός ως Θεός είναι απερίγραπτος, ως άνθρωπος όμως είναι ορατός και περιγραπτός· εικονίζεται.

Αδελφοί μου!

Πέρα από τα  γεγονότα και την όλη ιστορία με τις εικόνες η σημερινή ημέρα, μας δίνει την ευκαιρία να ξαναβρούμε την σε μεγάλο βαθμό χαμένη ταυτότητα μας, τόσο σαν πρόσωπα όσο και σαν έθνος. Η Κυριακή της Ορθοδοξίας μας παρέχει την ακρίβεια της πίστεως, ώστε απλανείς και ανεπηρέαστοι να στεκόμαστε απέναντι στις διάφορες κακοδοξίες.

Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, η Ορθοδοξία δεν είναι θεωρητική υπόθεση, αλλά τρόπος ζωής. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο η Ορθοδοξία δεν έχει ανάγκη από προστάτες. Η Ορθοδοξία γίνεται ορθοπραξία και διδάσκει και προβληματίζει με την καθημερινή ζωή και συμπεριφορά. Αυτό μας λέγει και ο  Απόστολος Πέτρος· « Την αναστροφήν υμών έχοντες καλήν εν τοις έθνεσιν, ίνα εν ω καταλαλούσιν υμών ως κακοποιών, εκ τών καλών έργων εποπτεύσαντες δοξάαωσι τον Θεόν εν ημέρα επισκοπής (β' 12). Και τις ο κακώσων υμάς, εάν του αγα­θού μιμηταί γένησθε; (ν' 13)».

Αυτοί οι στίχοι του Αποστόλου Πέτρου βρίσκουν στην ιστορία την απόλυτη επιβεβαίωση τους. Πόσοι εθνικοί, πόσοι εχθροί της πίστεως και της Εκκλησίας δεν οδηγήθηκαν στο μαρτύριο παραδειγματιζόμενοι από τη στάση των Αγίων Μαρτύρων, από  την ανδρεία τους και την επιμονή τους στην πίστη; Ξέρετε πόσοι ξένοι, σήμερα, πόσοι Ρωμαιοκαθολικοί, πόσοι Προτεστάντες γνωρίζουν και ασπάζονται την Ορθοδοξία, βλέποντας ότι εδώ βρίσκεται η αλήθεια και όλα τα άλλα είναι παρεκκλίσεις και πλάνες; Πόσοι άθεοι, πόσοι αιρετικοί, ακόμα και Μωαμεθανοί, σήμερα, ασπάζονται την Ορθοδοξία γιατί κατανοούν ότι εκεί είναι η αλήθεια;

Δυστυχώς όμως αδελφοί μου! Υπάρχουν τόσοι και τόσοι που με τις ποικιλόχρωμες και ιδιόμορφες απόψεις και διδασκαλίες τους, τις δήθεν "προοδευτι­κές", προσπάθησαν και προσπαθούν να ροκανίσουν τον κορμό της και τώρα. Λίγα χρόνια πριν, με τη δύναμη της εξουσίας και του νόμου, γκρέμι­ζαν Ναούς, έκαιαν εικόνες, έκλειναν διά της βίας τα στόματα των Χριστιανών! Σήμερα μέσα από τις στήλες των εφημερίδων, τις σελίδες των βιβλίων, τα μικρόφωνα των ραδιοφώνων και τις κάμερες και των τηλεοπτικών συνεργείων, μιλούν για το θάνατο του Θεού, του Θεού που δυστυχώς αυτοί, αν όχι καθόλου, μόνο ελάχιστα γνωρίζουν. Και βλέπουμε την ανατροπή. Στη θέση του βιώματος της διδασκαλίας του Χριστού βάλαμε ατέρμονες συζητήσεις. Συζητάμε τις σχέσεις πολιτείας και Εκκλησίας, συζητάμε αναθεωρήσεις του Συντάγματος, συζητάμε περί πολιτικού γάμου, πολιτικής κηδείας, εναλλακτικών τρόπων αναπαραγω­γής, καύσεως των νεκρών, γάμους ομοφυλοφίλων. Συζητάμε για μια νέα εικονομαχία και τον απεμπολισμό των εικόνων από σχολεία, υπηρεσίες και κάθε δημόσιο χώρο και δεν θέτουμε ένα τέρμα στις ατέρμονες και ανούσιες συζητήσεις με τη στάση μας. Νομίζω ότι δεν φταίνε ούτε πολιτικοί ούτε διεθνείς οργανισμοί ούτε και κανείς άλλος. Εμείς οι ίδιοι ουσιαστικά φταίμε. Εμείς φταίμε με τη στάση μας. Γιατί τα ανεχόμαστε όλα αυτά, γιατί στεκόμαστε ανενόχλητοι και παθητικοί μπροστά σε όλα αυτά. Γιατί τα παρερχόμαστε αδιάφορα και κοιτάζουμε τη ζωούλα μας και τίποτα παραπάνω. Γιατί ως άτομα έχουμε εκκοσμικεύσει πολλά πράγματα στο "Χριστιανι­σμό" μας.

Αδελφοί μου! Έχουμε αποκηρύξει την άσκη­ση της προσευχής και της νηστείας· έχουμε περιορίσει την συχνότητα του εκκλησιασμού έ­χουμε απεμπολήσει την σωφροσύνη και την αγνότητα· έχουμε περικόψει την μελέτη της Αγίας Γραφής και των  Αγίων. Πως κωδικοποιούνται όλα αυτά; Ορθοδοξολογία και σε καμιά περίπτωση ορθοπραξία. Αυτό είναι το λάθος μας, αυτή είναι η καταστροφή μας. Η σημερινή ημέρα, η Κυριακή της Ορθοδοξίας, ας γίνει μια ευκαιρία για να τα σκεφτούμε όλα αυτά και να προβληματιστούμε.