ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ (ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΛΑΖΑΡΟΥ)

Η εποχή μας μέσα από τη παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου.

Πρέπει κανείς να είναι τυφλός κι αν όχι τότε φανατισμένος για να μη βλέπει ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Το κείμενο του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος ακούγεται σε μια ατμόσφαιρα αποπνυκτική, που θέλει να δίνει αυθαίρετες λύσεις, που κυριαρχείται από τον φανατισμό της μονοδιάστατης οικονομικής θα λέγαμε ζωής. Πάντως η Εκκλησία βλέπει την ύπαρξη του κοινωνικού προβλήματος, αλλά δεν έχει τη «στενοκεφαλιά» να το βλέπει και να το λογαριάζει μόνο μνημονιακά, μόνο με αριθμούς. Δεν το απομονώνει από την πνευματική του πλευρά. Έχει την τόλμη και την παρρησία να διακηρύττει ότι στην υλική αυτή κρίση προηγείται  πνευματική. Έχει την τόλμη να κηρύττει, ότι η αλλαγή, η μεταμόρφωση και η πραγματική οργάνωση γίνεται δια των αγίων.

Πλούσιος και Λάζαρος

Το δεύτερο σημείο της σημερινής περικοπής.

Ο Κύριος παρουσίασε εκφραστικά την αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ του πλουσίου και του Λαζάρου, του ανώνυμου θα λέγαμε κεφαλαιοκράτη, που είχε μεταβάλλει τον εαυτό του σε πράγμα, προς χάριν του πλούτου, που ήταν γι’ αυτόν πρόσωπο και του επώνυμου πτωχού, που, παρά την φτώχια του, ήταν πρόσωπο. Ονομαζόταν Λάζαρος. Χαώδης η διαφορά μεταξύ των δυο ανθρώπων. Ο πλούσιος είχε καθημερινά φαγοπότια, ενώ ο φτωχός ζούσε με τα ψυχία της τραπέζης. Ο πλούσιος ήταν εύρωστος σωματικά, ενώ ο φτωχός «ηλκωμένος». Ο πλούσιος έμενε σε αρχοντικό και εκεί διασκέδαζε με τους φίλους του, ενώ ο φτωχός ζητιάνευε στην πόρτα του σπιτιού του πρώτου, συντροφιά με τα σκυλιά. Ο πλούσιος φορούσε καθημερινά «πορφύραν και βύσσον» ενώ ο φτωχός ζητιάνευε ήταν ρακένδυτος και γυμνός. Ο Κύριος ζωγράφισε κατά τον καλύτερο τρόπο την μεγάλη ανισότητα μεταξύ του πλούτου και της φτώχιας.

          Το κείμενο αυτό του ιερού ευαγγελίου φανερώνει το δράμα όλων των εποχών και φυσικά και της δικής μας εποχής. Βλέπουμε την τέλεια εφαρμογή της παραβολής στον χώρο της πατρίδος μας και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Άλλοι -  ο λαός -  πεινούν και άλλοι – οι ταγοί -  μεθούν. Πολλά συστήματα αφιερώνονται με πάθος στην λύση αυτού του τεράστιου προβλήματος. Δεν παραγνωρίζουμε την προσφορά τους, αλλά δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε και τις μεγάλες αδυναμίες τους. Διότι όλα τα ανθρώπινα συστήματα δεν μπορούν να ξεφύγουν τον πειρασμό της υπαγωγής του προσώπου στην απρόσωπη αρχή και στους απρόσωπους νόμους. Επιδιώκουν την καλυτέρευση των κοινωνικών θεσμών με την βεβαιότητα ότι το πρόσωπο θα δει καλύτερες μέρες. Αλλά το πρόσωπο, όταν υποτάσσεται βίαια σε απρόσωπες αρχές κυριολεκτικά αλλοτριώνεται.

Παράδεισος και Κόλαση

Η παραβολή μας δείχνει και την μετά θάνατον αντίστροφη ανισότητα, που η Εκκλησία προσπαθεί να θεραπεύσει από αυτήν την ζωή. Είναι το τρίτο σημείο σήμερα. Ο πτωχός Λάζαρος βρίσκεται στους κόλπους του Αβραάμ, που είναι ο τόπος των σεσωσμένων. Ο πλούσιος «υπάρχων εν βασάνοις» βλέπει τον Αβραάμ και ζητά βοήθεια. Πρέπει και στο σημείο αυτό να διατυπώσουμε μερικές απλές σκέψεις, σχετικά με την Κόλαση και τον Παράδεισο, αφού έχουν σχέση με τα κοινωνικά προβλήματα, επειδή αυτός που δεν έχει αγάπη δεν μπορεί να συναντήσει την Αγάπη.

          Ο Παράδεισος και η Κόλαση είναι δυο διαφορετικοί τρόποι ζωής. Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό για να ενωθεί αιώνια μαζί Του και να απολαμβάνει την αγάπη Του. Με την αμαρτία έγινε η διάσπαση του ανθρώπου και με την ενανθρώπιση του Χριστού έχουμε πρόσληψη όλης της ανθρωπίνης φύσεως, οπότε υπάρχει η δυνατότητα της θεώσεως. Έτσι κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα έχουμε αποκατάσταση της ανθρωπίνης φύσεως, όχι όμως και της ανθρωπίνης θελήσεως. Αυτό σημαίνει ότι η φύση του ανθρώπου θα αποκτήσει το «αει είναι» ή το «αει φευ είναι» είναι θέμα της ανθρωπίνης θελήσεως, που συνδέεται με την στάση μας απέναντι στον πάσχοντα αδελφό. Κατά τον θεοφόρο Μάξιμο «ουκ ίσως μεθέξουσι του Θεού... αλλ’ αναλόγως εαυτοίς». Όσοι έκαναν καλή χρήση των φυσικών δυνάμεων αυτοί θα βλέπουν την δόξα του Θεού ως Φως, ενώ όσοι έκαναν κατάχρηση των φυσικών δυνάμεων, θα βλέπουν τον Θεό ως πυρ, φωτιά.

          Επομένως κόλαση δεν είναι η απουσία του Θεού, αλλά η παρουσία του Θεού ως φωτιά. Και η θέα του Θεού ως φωτιά, είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής πνευματικής τυφλώσεως του ανθρώπου. Είναι ακριβώς ό,τι γίνεται με την θεία Κοινωνία. Οι αξίως μετέχοντες της Αγίας Τραπέζης λαμβάνουν το Φως, ενώ οι αναξίως μετέχοντες της Αγίας Τραπέζης λαμβάνουν φωτιά και καταδίκη. Αυτό θα έχει αιώνιες συνέπειες.

Μάρτυρες πρότυπα ζωής

……………………………………………………………………………………………………………………….

Τι γίνεται όμως; Στην εποχή μας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η αναφορά στους Μάρτυρες δεν αφορά τη θυσία της ζωής για την αγάπη του Χριστού.

Κι ενώ η πίστη είναι__προσωπικό δικαίωμα, το οποίο ελεύθερα και ακώλυτα μπορεί να χαρακτηρίζει την ζωή του κάθε ανθρώπου. την ίδια στιγμή, όμως, αυτό το δικαίωμα στην πίστη δοκιμάζεται από μια σειρά συνειδησιακών διώξεων, που στοχεύουν στην απαξίωση και στον ευτελισμό της στα μάτια του σύγχρονου και αυτάρκη ανθρώπου.

Σήμερα η πίστη στον Χριστό θεωρείται ξεπερασμένη, ενώ η συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας ξένη προς το πνεύμα της προόδου και του εκσυγχρονισμού που διέπει την ανθρώπινη κοινωνία. Καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια να τεθεί στο περιθώριο η θρησκευτική έκφραση και να συσχετιστεί με πρόσωπα χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, τα οποία δήθεν δεν μπορούν να ακολουθήσουν το πνεύμα της εποχής. Μιας εποχής που, στη θέση του Θεού, τοποθετεί άλλους «θεούς», όπως το χρήμα, την δύναμη της εξουσίας, τα εντυπωσιακά επιτεύγματα της επιστήμης, δημιουργώντας ένα πλαίσιο ζωής ανθρωποκεντρικό, απ’ όπου απουσιάζει κάθε λόγος και σκέψη περί Θεού. Μιας εποχής αποτυχημένης που περίτρανα έχει αποδείξει ότι τίποτε τελικά δεν μπόρεσε να προφέρει στον άνθρωπο παρά μόνο μπελάδες. Μιας εποχής της οποίας τα προϊόντα είναι το άγχος, η ανασφάλεια, ο περιορισμός της ελευθερίας, η μαύρη καθημερινότητα, το ζοφερό μέλλον. 

Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, λοιπόν, αγγίζει τα όρια του μαρτυρίου η προσήλωση των ανθρώπων του Θεού στη ζωή της Εκκλησίας, η περιφρόνηση της κοσμικής καταφοράς, η οποία διέρχεται κάθε μέσο για να κυριαρχήσει στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Είναι μαρτύριο σήμερα, να ζει κανείς επί τη βάσει Χριστιανικών αρχών, να βιώνει την αγάπη του Χριστού και την αληθινή κοινωνική δικαιοσύνη, να εργάζεται εθελοντικά για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου, ενώ γύρω του, το πνεύμα του κόσμου καλλιεργεί την αδιαφορία και τον «ωχαδελφισμό». Είναι μαρτύριο, σήμερα, να μάχεται κανείς τον κόσμο της αμαρτίας και να επιλέγει για τον εαυτό του τον δρόμο της μετανοίας, αρνούμενος τον πειρασμό της σύγχρονης ασυδοσίας, η οποία κάνει, τελικά, τον άνθρωπο σκλάβο των επιλογών και των ποικίλων εξαρτήσεών του. Είναι μαρτύριο να βγαίνεις και να εντοπίζεις τις αποτυχημένες ανθρώπινες συνταγές και να τονίζεις ότι χωρίς και μακράν του Θεού το χάος το οποίο σήμερα ζούμε.

          Αυτός είναι και ο τρόπος ζωής στον οποίο μάς καλεί σήμερα η Εκκλησία μας, αδελφοί μου. Είναι ο τρόπος της αντίστασης στις καταστροφικές επιλογές του κόσμου, τις οποίες πληθωρικά πληρώνουμε σήμερα. Και όπως κάθε αντίσταση, έτσι κι αυτή οδηγεί στον δρόμο της αληθινής ελευθερίας και της ποθητής κοινωνίας με τον Θεό.

 ΑΜΗΝ!

          Το κείμενο αυτό διαμορφώθηκε βάσει δυο άλλων κειμένων.

Το πρώτο είναι του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπακτου και Αγίου Βλασίου από το βιβλίο του «Οσμή Γνώσεως»

και το δεύτερο από κήρυγμα της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος στη σημερινή Κυριακή Ε Λουκά  30-10-2011 μνήμη των Αγίων μαρτύρων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ. / "Τί σχέση ἔχεις ἐσύ μ' ἐμένα Ἰησοῦ, Υἱέ τοῦ Ὕψιστου Θεού;

 Ροῦχο δέν ντυνόταν οὔτε ἔμενε σέ σπίτι, ἀλλά ζοῦσε στά μνήματα. Ὅταν εἶδε τόν Ἰησοῦ, ἔβγαλε μιά κραυγή, ἔπεσε στά πόδια του καί τοῦ εἶπε μέ δυνατή φωνή:
 "Τί σχέση ἔχεις ἐσύ μ' ἐμένα Ἰησοῦ, Υἱέ τοῦ Ὕψιστου Θεού; Σέ παρα­κα­λῶ μή μέ βασανίσεις".

          Αὐτά τά εἶπε, γιατί ὁ Ἰησοῦς εἶχε διατάξει τό δαιμονικό πνεῦμα νά βγεῖ ἀπό τόν ἄνθρω­πο. Ἀπό πολλά χρόνια τόν εἶχε στήν ἐξουσία του, καί γιά νά τόν συγκρατήσουν τόν ἔδεναν μέ ἁλυσίδες καί τοῦ ἔβαζαν στά πόδια σιδερένια δεσμά. Ἐκεῖνος ὅμως ἔσπαζε τά δε­σμά, καί τό δαιμόνιο τόν ὁδηγοῦσε στίς ἐρημιές. Ὁ Ἰησοῦς τόν ρώτησε: "Ποιό εἶναι τό ὄνομά σου;" Ἐκεῖνος ἀπάντησε: "Λεγεών"· γιατί εἴχαν μπεῖ μέσα του πολλά δαιμόνια.

           Τά δαιμόνια, λοιπόν, παρακαλοῦσαν τόν Ἰησοῦ νά μή τά διατάξει νά πάνε στήν ἄ­βυσσο.  Ἐκεῖ κοντά ἦταν ἕνα κοπάδι ἀπό πολλούς χοίρους πού ἔ­βοσκαν στά βουνά· καί τά δαιμόνια παρακαλοῦσαν τόν Ἰησοῦ νά τούς ἐπιτρέ­ψει νά μποῦν στούς χοίρους, καί τούς τό ἐπέτρε­ψε. Βγῆ­καν, λοιπόν, ἀπό τόν ἄνθρωπο καί μπῆκαν στούς χοί­ρους. Τότε τό κοπάδι ὅρμησε πρός τόν γκρεμό καί πνίγηκε στή λίμνη. Μόλις οἱ βοσκοί εἶδαν τί ἔγινε, ἔφυγαν καί πῆγαν καί τό εἶ­παν στήν πόλη καί στήν ὕπαιθρο. Βγῆκαν οἱ ἄνθρωποι νά δοῦν τί ἔγινε και ήρθαν κοντά στον Ιησού. Βρῆκαν τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ὁποῖο βγήκαν τα δαιμόνια να κάθεται δίπλα στόν Ἰησοῦ, νά φοράει ροῦχα και να φέρεται λογικά, και φοβήθηκαν.

Ὅσοι εἶχαν δεῖ τί εἶχε γίνει, τούς διηγήθηκαν πῶς ὁ δαιμονισμένος σώθηκε. Τότε ὅλο τό πλήθος ἀπό τήν περιοχή τῶν Γαδάρων παρακαλοῦσαν τόν Ἰησοῦ νά φύγει ἀπό κοντά τους, γιατί τούς εἶχε καταλάβει μεγάλος φόβος. Ἐκεῖνος μπῆκε στό πλοιάριο γιά νά γυρίσει πίσω. Ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τά δαι­μόνια τόν παρακαλοῦσε νά τόν πάρει μαζί του. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τοῦ ἀρνήθηκε λέγοντας: "Γύρισε στό σπίτι σου καί διηγήσου ὅσα ἔκανε σ' ἐσένα ὁ Θεός". Ἐκεῖνος ἔφυγε διαλαλώντας σ' ὅλη τήν πόλη ὅσα ἔκανε σ' αὐτόν ὁ Ἰησοῦς.-

...............................................................................................................

- Εσύ είσαι ο διάβολος;

- Είμαι; Αυτό νομίζεις;

- Δεν ξέρω... ναι αυτό νομίζω!

- Ε... Ναι αυτό πρέπει να είμαι...!

- Απόδειξέ το!

- Χέσε μας, είπε. Τι θες να κάνω; Να σου δείξω μια διχαλωτή οπλή; Κέρατα στο κεφάλι; Ουρά; Αναμμένα κάρβουνα στα μάτια; Αυτό θέλεις;

...............................................................................................................

Το παραπάνω είναι απόσπασμα από λογοτεχνικό βιβλίο του εικοστού πρώτου αιώνα στον οποίο πλέον ζούμε. Πολλοί βεβαίως σημερινοί άνθρωποι κουβαλάνε μέσα τους μια διανοητική απόρριψη της υποστάσεως του διαβόλου που τον θεωρούν ανύπαρκτο πρόσωπο, γέννημα του μεσαιωνικού ή γενικώς του παρελθοντικού σκοταδιού. Τότε που οι άνθρωποι αγνοούντες τα φυσικά δεδομένα, φανταζόντουσαν τον κεραυνό σαν θεό τους και τις αλλαγές του καιρού ως μηνύματα αυτού του "θεού" ή έστω ως απειλές του. Δεν θέλουν να αναζητήσουν διανοητικά τον Ζωντανό Θεό γιατί αντιλαμβάνονται το λογικό αδιέξοδο της ατελέσφορης προσπάθειας να κατανοήσεις Αυτόν, που σε ξεπερνά ως δημιουργός σου, που είναι υπερφυσικός ενώ εσύ έγκλειστος στα φυσικά και βιολογικά σου δεδομένα. Οι περισσότεροι όμως, όπως λέει ο ποιητής, ταλαιπωρούνται από μια "αιχμαλωσία" που εξαντλεί την πραγματικότητα στα φαινόμενα. "Μέσ᾿ στον υπνόσακο των ορατών η αιχμαλωσία μου" (Ν. Καρούζος).

Από την άλλη βουλιαγμένοι στον εγωισμό δεν μπορούν να εμπιστευτούν και να αγαπήσουν κανένα, γιατί ίσως ούτε ανιδιοτελή αγάπη έζησαν, ούτε να ελευθερωθούν μπορούν από την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και έτσι προτιμούν να προσκυνούν και να λατρεύουν τον εαυτό τους παρά τον Χριστό.

"Ταλαίπωρη γενιά θρεμμένη διαφωτισμό" (T. S. Eliot) δεν μπορεί να αποδεχθεί ο,τιδήποτε δεν προσλαμβάνεται από τους νευρώνες του εγκεφάλου της! Ακόμα και πελώρια διανοητικά μεγέθη (Στίβεν Χόκινγκ) εγκλωβίζονται στην απαίτηση να είναι η πραγματικότητα που ερευνούν κατά τις προδιαγραφές του τρόπου που θέλουν ή υποθέτουν. Ο κόσμος όμως υπάρχει και η ύπαρξή του από μόνη της θέτει θέμα Δημιουργού! Πώς θα συναντήσει και πολύ περισσότερο πώς θα εμπιστευθεί τον Δημιουργό ο κάθε άνθρωπος, είναι πελώριο θέμα και συγχρόνως είναι ο λόγος ύπαρξης της Εκκλησίας.

Αυτή η εμπιστοσύνη-πίστη είναι το διακύβευμα της ανθρώπινης προσπάθειας να γνωρίσει και να αγαπήσει Αυτόν που "πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς".

Όταν γνωρίσει κανείς την αλήθεια της Σταυρωμένης Αγάπης και εμπειρικά βιώσει τα θέματα μιας τέτοιας προσπάθειας και σχέσεως, που κατά βάσιν προέρχονται από την εγωιστική αυτοαναφορικότητα και την δυσκολία να βγει κανείς από τον εαυτό του και να αγαπήσει, τότε θα συνειδητοποιήσει ότι το όλο ζήτημα "παίζεται" μεταξύ καρδιάς και... κρίσης.

Οι κάτοικοι των Γαδάρων της Παλαιστίνης, βλέποντας τον δαιμονισμένο, που σαν εικόνα και τον γνώριζαν και τον τρόμαζαν, να είναι μετά την συνάντηση με τον Χριστό "ἰματισμένος καί σωφρονῶν" ενώ συγχρόνως τα γουρούνια τους να είναι πνιγμένα στην λίμνη, Τον παρακαλούν να φύγει από κοντά τους! Ο άνθρωπος όμως από τον οποίο είχαν βγει τα δαιμόνια τον παρακαλούσε να τον πάρει κοντά Του!!!

Οι Γαδαρηνοί έχουν δει για πολλά χρόνια "διχαλωτές οπλές", "κέρατα στο κεφάλι", "αναμμένα κάρβουνα στα μάτια". Δεν τους λείπουν αισθητές εντυπώσεις. Δεν αμφιβάλλουν για τον διάβολο έστω και αν δεν τον φαντάζονται... λεγεώνα! Όμως δεσμευμένοι στις υποδείξεις του διαβόλου προτιμούν το αμαρτωλό κέρδος και την ψευδαίσθηση της εξυπηρέτησης και εξασφάλισης από αυτό. Το θαύμα της θεραπείας δεν γεννάει στην καρδιά τους πίστη. Η εντύπωση από τα τόσα κραυγαλέα γεγονότα (θεραπεία-πνιγμός) δεν τους οδηγεί σε σχέση εμπιστοσύνης. Τους γεμίζει φόβο, που δεν γεννάει αγάπη, αλλά αγωνία μήπως αν αγαπήσουν πρέπει να... θυσιάσουν. Ανάμεσα στα πάθη και στον Θεό συνήθως... χάνει ο Θεός, γιατί είναι "μακρύτερα" από την καρδιά του ανθρώπου!

Κάθε καρδιά γυρεύει ευτυχία. Ο δαιμονικός συριγμός είναι ακριβώς η πρόταση ευτυχίας μακρυά και χωρίς Αυτόν, που (τουλάχιστον) διαισθάνεσαι ότι σε έπλασε. Ο διάβολος είναι "φρονιμότερος" πάντων των θηρίων. Δεν απαιτεί κατ᾿ αρχάς και δεν φοβίζει. Προτιμά να περνάει στο σκοτάδι και την άγνοια της αφανούς-"ανυπαρξίας". Τον βολεύει. Η απόρριψη της ύπαρξης του από τους ανθρώπους τού είναι διευκόλυνση στις ενέργειές του! Όταν αυτοερωτευμένος δεν μπορείς να αγαπάς, τότε η καρδιά γεμίζει φθονερή κακία, αποκλεισμού από την αγάπη, κάθε ύπαρξης. Έτσι και ο διάβολος, από αγαπημένο δημιούργημα του Θεού (Εωσφόρος= αυτός που φέρνει το φως) αναστρέφει τον πορεία του, από την θέα του Θεού και "θεᾶται" μόνον τον εαυτό του!

Από την άλλη ο Θεός συνεχίζει να τον αγαπά όπως και πρώτα, γιατί μπορεί οι όμορφοι και θελκτικοί να προσελκύουν τον οποιονδήποτε, όμως μπορεί αυτή η λέξη να ονομαστεί αγάπη; Αληθινή αγάπη είναι να δέχεσαι τους ανθρώπους, όταν είναι μαραζωμένοι, κατεστραμμένοι, όπως τα ράκη και τα κουρέλια. Ο Θεός το μπορεί γιατί δεν έχει απλώς αγάπη αλλά ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. Ο Χριστός δεν πέθανε για τους καλούς και τους ωραίους. Πέθανε και για τον διάβολο, όμως αυτός τον ρωτάει απορώντας: "Τι σχέση έχεις εσύ με μένα Ιησού; Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις".

Τρεις στάσεις περιγράφονται στο ευαγγελικό κείμενο απέναντι στον Θεό:

i. Τι σχέση έχεις εσύ με μένα Ιησού;

ii. Παρακαλούμε φύγε από κοντά μας!

iii. Παρακαλώ πάρε με μαζί Σου!

Α. Η πρώτη είναι δαιμονική. Είναι ο πρόλογος της προμετωπίδας της κόλασης: Είμαι όλος δικός μου. Δεν χρειάζομαι κανέναν και τίποτε. "Πλούσιος εἰμί καί πεπλούτηκα καί οὐδενός χρείαν ἔχω". Μέσα στην δυστυχία του αυτοεγκλεισμού, ο φθόνος και η ζήλεια και η διαβολή είναι οι συνηθέστεροι καρποί. Πόσο περισσότερο όταν όπως ο διάβολος, μπορείς να έχεις σαφή και όχι συνεσκιασμένη αντίληψη των πραγμάτων! Τότε δεν θέλεις σχέση με κανένα, ενώ θέλεις τους πάντες... μετόχους της δυστυχίας σου. Αυτό είναι ο διάβολος και αυτή την διαδρομή διαβολής και άρρωστης συμβουλευτικής προς τους ανθρώπους ακολουθεί. Αν οι άνθρωποι αυτά που τους ενσπείρει τα θεωρούν δικά τους και τοποθετήσεις τους... τόσο το χειρότερο!! "Τότε "κάτι" μου ζητά κι όλο παζαρεύει μα όσα κι αν δίνω δεν είναι αρκετά" (Ν. Πορτοκάλογλου).

Β. Όσοι ενστερνιστούν την δαιμονική προτροπή της αυτοεξασφάλισης μέσω αμαρτιών αποχτούν σταδιακά συγγένεια όχι με τον Χριστό, αλλά με δαιμονικές καταστάσεις. Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο συζητάει και ρωτάει τους ανθρώπους τίνος είναι τέκνα! Πολλές φορές προσδιορίζει κατ᾿ ευθείαν την προέλευση λέγοντας: "Ἐκ τοῦ πατρός ἡμῶν τοῦ διαβόλου...". Σ᾿ αυτήν την περίπτωση η εγγύτητα του Χριστού γεννάει τον "μεγάλο φόβο" των ενοχών και ατυχώς την απώθηση του θέματος της "αλλαγής της υιοθεσίας" στο... μέλλον! Όλοι μας έχουμε την σφραγίδα του βαπτίσματος του Χριστού, αλλά πολλές φορές την συναναμιγνύουμε με αμαρτίες και δαιμονικές συμβουλές. Ο κόπος είναι να απομακρύνουμε από τις επιλογές μας και την καρδιά μας τις αμαρτίες και τους δαιμονικούς συριγμούς υπακούοντας στον "ἀγαπήσαντα ἡμᾶς μέχρι Σταυρού και θανάτου". Δεν το καταφέρνουμε πάντοτε και τότε παρακαλούμε... φύγε από κοντά μας.

Γ. Ο Χρίστος είπε στον Σίμωνα τον Φαρισαίο (Λουκ. 7, 42) ότι αγαπάει πολύ όποιος του χαρίστηκαν πολλά! Έτσι και μεις όταν συνειδητοποιούμε πλήρως από τι δαιμονικές καταστάσεις μας απάλλαξε και μας ελευθέρωσε ο "ἐλευθερωτής τῶν ψυχῶν ἡμῶν" τότε θα τον αγαπήσουμε πολύ. Ο δαιμονισμένος της περικοπής είχε την de facto γνώση της κατάστασής του και γι᾿ αυτό "ἠγάπησε πολύ". Εμείς φανταζόμαστε ότι οι δαιμονικές προτροπές που "τυραγνάνε" το μυαλό μας είναι απλώς σκέψεις... ελευθερίας και διαφωτισμού και γι᾿ αυτό έχοντας ασάφια για το ότι όλα παίζονται στην καρδιά δεν θεωρούμε ότι είμαστε... δαιμονισμένοι (φυσικά δεν είμαστε) και άρα μπορούμε να "κάνουμε" και χωρίς Αυτόν, που ο πρώην δαιμονισμένος παρακαλούσε να τον πάρει μαζί του!

Ας παρακαλέσουμε τον Χριστό να μας ελευθερώσει από κάθε δαιμονική συμβουλή που μας τυραννάει.

Ας καταλάβουμε ότι ο διάβολος δεν είναι ένας πρωταγωνιστής σε ταινία τρόμου, αλλά αυτόκλητος σύμβουλος-διαβολέας ενάντια στην τήρηση του θελήματος του Θεού από εμάς.

Ας παρακαλέσουμε τον Χριστό για καρδιά καθαρή και ευθεία ώστε να μπορούμε να Τον ικετεύουμε:

"Πάτερ ἡμῶν... ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ". ΑΜΗΝ.

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

 

 

«Και είπεν αυτή, μη κλαίε"{ Λουκ. ζ'13)

Πολύ δύσκολο να πείσεις μια μάνα, και μάλιστα χήρα, που κηδεύει το μοναχογιό της, να μην κλαίει. Να μην νοιώθει αβάσταχτο τον πόνο στην ψυχή της. Να σκέπτεται με απελπισία, εκτός των άλλων, ότι μένει μόνη της χωρίς προστάτη. Να μένει μόνη, σε μια κοινωνία στην οποία δύσκολα θα αντιμετώπιζε τα προβλήματα επιβίωσης, τα προβλήματα της ζωής. Πραγματικά ήταν ένα πολύ θλιβερό γεγονός. Γεγονός που δεν άφησε ασυγκίνητο τον Θεάνθρωπο Ιησού. «Είπεν αυτή, μη κλαίε». Απευθύνεται στη δύστυχη μάνα και της ζητά να μην κλαίει. Μπορεί ο καθένας μας να φανταστεί την αξιολύπητη εικόνα που παρουσίαζε η δυστυχισμένη και απελπισμένη μάνα. Ξάγρυπνη και μαυροφορεμένη, υποβασταζόμενη, ίσως, από κάποιες γυναίκες, να κραυγάζει γοερά. Γνωρίζει ωστόσο ότι με το κλάμα της δεν πρόκειται να φέρει τον μονάκριβο και αγαπημένο της γιο πίσω. Είναι όμως μια φυσική και απόλυτα κατανοητή ανθρώπινη αντίδραση, με την οποία όλοι μας, άλλος πολύ και άλλος λίγο, προσπαθούμε να βρούμε ανακούφιση. Το να μην κλαίει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις ή έστω να μην θλίβεται βαθύτατα, δεν είναι φυσικό. Γιατί μάς είναι αδύνατο, αλλά και αδιανόητο να αντιμετωπίσουμε με αδιαφορία ή και αναισθησία αυτόν τον χωρίς επιστροφή αποχωρισμό. Και ασφαλώς ο Χριστός δεν τής ζητά να παύσει να κλαίει, σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Αλλά «ευσπλαχνίσθη επ' αυτή». Την λυπήθηκε. Την είδε, κατάλαβε το πρόβλημά της και την μεγάλη της στενοχώρια και χωρίς καθυστέρηση έσπευσε να λύσει το πρόβλημά της. Απευθύνεται τώρα προς την σορό του νεκρού γιου της χήρας και διατάσσει. «Νεανίσκε, σοι λέγω εγέρθητι». Έκπληκτοι σταματούν όλοι. Η εντολή του Κυρίου, απλή, σαφής αλλά κατηγορηματική, δεν επιδέχεται αντίρρηση. Η πορεία της νεκρώσιμης εκφοράς σταματά. Κανείς ασφαλώς δεν περιμένει από τον νεκρό, εδώ και ένα εικοσιτετράωρο, νεαρό, υπακούοντας στην εντολή του Ιησού, να σηκωθεί από το νεκροκρέβατο. Νεαρέ μου, σε σένα ομιλώ, σήκω. Ο εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου, δίδει την εντολή. Το θαύμα έγινε. Ο νεαρός ανακάθισε και άρχισε να ομιλεί. Ο Κύριος τον έπιασε από το χέρι και τον παρέδωσε ζώντα στην μητέρα του. Είναι περιττό νομίζω να περιγράψουμε εδώ την έκπληξη, τον θαυμασμό και τις προς τον Θεόν δοξολογίες του λαού που ακολουθούσε τον μέχρι πριν λίγο νεκρό νεανίσκο.

Το σημερινό θαύμα, αγαπητοί μου αδελφοί, προσφέρει την ευκαιρία να σκεφτούμε μερικές αλήθειες. Φυσικά πρώτα - πρώτα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο χριστιανός σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται να απελπισθεί εξ αιτίας ενός θανάτου. Κι' αυτό γιατί πιστεύει στην μετά θάνατο ζωή. Γνωρίζει ότι είναι περαστικός από αυτή τη γη. Και το μόνο βέβαιο, στο χρόνο που ο Κύριος θα επιτρέψει να βρισκόμαστε εδώ, είναι ο θάνατος. Γι' αυτό και πρέπει συνεχώς να προετοιμαζόμαστε με τα κατάλληλα έργα, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, για την αποχώρησή μας από τον κόσμο αυτό, για να περάσουμε στην αιώνια βασιλεία του Θεού.

Μια δεύτερη αλήθεια είναι ότι πρέπει να πεισθούμε ότι δεν είμαστε μόνοι και απροστάτευτοι. Αντιμετωπίζουμε πληθώρα προβλημάτων, δυσκολιών καθημερινών. Απογοητευόμαστε. Απελπιζόμαστε και σταματάμε κάποτε και τις προσπάθειές μας. Χάνουμε τον ύπνο μας. Συγκρουόμαστε χωρίς λόγο, πολλές φορές, με τους συνανθρώπους μας, συγγενείς, φίλους. Προσπαθούμε χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις μας, το νου μας, να λύσουμε τα προβλήματά μας, και καλά κάνουμε. Αλλά η προσπάθεια μας πρέπει να επεκτείνεται πέραν από τις ανθρώπινες δυνάμεις ή την βοήθεια των άλλων. Θα πρέπει να περιλαμβάνει και ένα άλλο παράγοντα. Στον παράγοντα αυτόν να ακουμπά με απόλυτη εμπιστοσύνη. Και παράγων αυτός, είναι ο προστάτης μας, Πανάγαθος Θεός. Βρίσκεται πάντοτε κοντά μας. Αρκεί να γυρίσουμε τα μάτια μας προς αυτόν. Αρκεί να Του το ζητήσουμε, άλλοτε με μια άφωνη εσωτερική δέηση και άλλοτε με μια παρακλητική προσευχή.

Και ένα τελευταίο, αγαπητοί μου αδελφοί. Τι περίμενε άραγε η δύστυχη και απελπισμένη μητέρα συνοδεύοντας τον μονάκριβό της στο τελευταίο του ταξίδι. Τι περίμενε εκτός από μοναξιές, εκτός από βάσανα και στερήσεις. Και όμως εκεί που όλα γύρω της φάνταζαν μαύρα και σκοτεινά, χωρίς καμιά ελπίδα, παρουσιάζεται ο Κύριος. Δίνει τη ζωή στο γιο της, χωρίς κάποιος να Του το ζητήσει. Δίνει στην χαμένη στην απελπισία της, χήρα, την απρόσμενη και απέραντη χαρά. Γι' αυτό, αγαπητοί μου, εκείνο που χρειάζεται είναι όχι μόνο να επιζητούμε την παρουσία και βοήθεια του Θεού στη ζωή μας και να προσευχόμαστε γι' αυτό. Εκείνο που είναι αναγκαίο, είναι να βλέπουμε το χέρι του Θεού στην καθημερινή μας ζωή. Μπορεί να μη συμβαίνουν κάθε μέρα, μεγάλα και κραυγαλέα θαύματα, αν και για τον Θεό δεν υπάρχει κάτι αδύνατο. Αλλά η ζωή μας είναι γεμάτη από μικρές αλλά τόσο αναγκαίες επεμβάσεις του Θεού. Μικρά θαύματα. Απρόσμενες λύσεις σε αδιέξοδα. Συμβαίνουν γεγονότα που εύκολα αποδίδουμε στις ικανότητές μας, λες και δεν είναι ο Θεός που μάς τις χάρισε. 'Η τα αποδίδουμε στη βοήθεια κάποιων ανθρώπων και λησμονούμε ότι και αυτοί εκτελούν έργο Θεού βοηθώντας μας στις δυσκολίες. Λοιπόν, να έχουμε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας. Να βλέπουμε την παρουσία του Θεού στα μικρά και τα μεγάλα. Και όπως οι ακολουθούντες τον νεανίσκο «εδόξαζαν τον Θεόν», διαπιστώνοντας «ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού», να δοξολογούμε και εμείς τον Θεό γιατί παρά τα λάθη και τις αμαρτίες μας, μας επισκέφτηκε και βρίσκεται πάντοτε κοντά μας, βοηθός, προστάτης και συμπαραστάτης.

Αμήν

Δ.Γ.Σ.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

 

«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού» (Λουκ. η' 5)

Μια εικόνα γνώριμη και προσφιλή από την αγροτική ζωή μας παρουσιάζει το σημερινό ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί, του σποριά που πηγαίνει στο χωράφι να σπείρει το σπόρο του. Ο Κύριος όμως που αφηγείται την παραβολή του σπορέα κρύβει μέσα σ' αυτή μεγάλες αλήθειες.

Πρώτα απ' όλα ποιος είναι ο σπόρος και ποιος ο σποριάς; Όπως εξηγεί ο Κύριος στους μαθητές Του σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Είναι αλήθεια πως ο κάθε σπόρος έχει μεγάλη δύναμη, μπορεί να βλαστήσει στο χωράφι, αλλά και σ' ένα τοίχο ή ένα πεζοδρόμιο, αρκεί να βρει λίγο χώμα. Το ίδιο και ο λόγος του Θεού, μπορεί να οδηγήσει έναν αμαρτωλό ή απομακρυσμένο από το δρόμο του Θεού άνθρωπο σε μετάνοια και σωτηρία. Μπορεί να δημιουργήσει Οσίους, Ομολογητές, Μάρτυρες κ.α.

Πρώτος και μεγαλύτερος σποριάς είναι ο ίδιος ο Χριστός ο οποίος γύρισε όλες τις πόλεις και τα χωριά της Παλαιστίνης κηρύσσοντας το ευαγγέλιο, ακολούθησαν οι Απόστολοι οι οποίοι δίδαξαν κι αυτοί το ευαγγέλιο σ' όλες τις τότε γνωστές χώρες. Ο λόγος του Θεού δεν έπαψε ποτέ στην μετά Χριστόν εποχή να σπέρνεται στις ψυχές των ανθρώπων. Στην εποχή μας σποριάδες του θείου λόγου είναι οι επίσκοποι, οι ιερείς, οι κατηχητές, οι κατηχήτριες, οι ιεροκήρυκες, οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν τους πιστούς να ζήσουν συνειδητή χριστιανική ζωή. Σποριάδες όμως είναι και οι ιεραπόστολοι, που προσπαθούν στις αφρικανικές χώρες, στην Ινδία κι αλλού να κηρύξουν το ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες κι αλλόθρησκους κατοίκους των χωρών αυτών.

Ο λόγος του Θεού «σπέρνεται πλούσια», μ' άλλα λόγια ακούγεται και κυκλοφορεί παντού. Δέκτες του θείου λόγου είναι οι άνθρωποι. Η επιτυχία της πνευματικής σποράς εξαρτάται από τη διάθεση και ειλικρινή πρόθεση των καρδιών στο να δεχτούν το θείο λόγο. Πώς ανταποκρίνονται λοιπόν οι άνθρωποι όταν ακούσουν το θείο λόγο. Όσον αφορά την ανταπόκριση οι άνθρωποι χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες, διό τις οποίες οι τρεις δεν καρποφορούν ενώ μόνο η μια καρποφορεί.

Η πρώτη κατηγορία είναι εκείνη που απλώς ακούουν το λόγο του Θεού. Η μετοχή ακούσαντες δεν είναι τυχαία, σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί απλώς ακούουν με τα αυτιά χωρίς να προσλαμβάνει η καρδιά τους το θείο λόγο. Εδώ επίσης ο Κύριος υπονοεί ότι ο διάβολος είναι πρόσωπο κι έχει μεγάλη δύναμη. Πράττει ό,τι μπορεί για να εμποδίσει τον άνθρωπο με το νου που μοιάζει με πατημένο δρόμο από του να κρατήσει μέσα του το θείο λόγο. Κάθε δρόμος πατημένος από χιλιάδες πόδια καταντά να έχει πολύ σκληρό έδαφος γι' αυτό και τίποτε απ' όσα πέφτουν πάνω του δεν χώνονται βαθιά μέσα του. 'Έτσι και ο νους των ανθρώπων της κατηγορίας αυτής, είναι τόσο σκληρός που δεν διεισδύει μέσα κάποιο θείο ή ιερό νουθέτημα. Η πολλή ανάμειξη και απρόσεκτη σχέση με τον κόσμο που ζει κατά το θέλημα της καρδιάς του και όχι κατά το θέλημα Θεού, η πολλή οικειότητα μ' αυτόν καθιστούν την καρδιά απρόθυμη κι ανεπίδεκτη στο να δεχτεί στα βάθη της το λόγο του Θεού.

Είναι όμως και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι ακούουν με ενθουσιασμό το θείο λόγο αλλά ο ενθουσιασμός τους διαρκεί λίγο χρόνο. Όμως και σε καιρούς πειρασμού απομακρύνονται από το Θεό κι απιστούν διότι δεν αντέχουν τις δοκιμασίες. Η ευσέβεια των ανθρώπων αυτών δεν έχει βαθιά ρίζα. Μπορεί να εκκλησιάζονται, να συμμετέχουν σε λατρευτικές συνάξεις με προθυμία αλλά η θρησκευτικότητά τους είναι επιφανειακή. Δεν κατανοούν επαρκώς και κατά βάθος τη θρησκευτική αλήθεια, ούτε την συγκρατούν με τη δέουσα προσοχή. Αυτοί λοιπόν είναι οι επιπόλαιοι χριστιανοί που ο σατανάς εκμεταλλεύεται την επιπολαιότητά τους και δεν τους αφήνει να καρποφορήσουν.

Μια τρίτη κατηγορία ακούει το λόγο του Θεού αλλά περισπάται από τα εγκόσμια. Οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής επιθυμούν τη σωτηρία κι αναγνωρίζουν την αξία του ευαγγελίου αλλά θέλουν επίσης να απολαύσουν τις γήινες χαρές και να εξασφαλίσουν στον εαυτό τους βίο άνετο. Προοδεύουν κάπως στην πνευματική ζωή αλλά η πρόοδός τους καταστρέφεται βαθμιαία, καθώς προχωρούν στη ζωή από το πάθος της τρυφής και της ευζωίας. Ο πόθος αυτός συνυπάρχει και συναυξάνει μαζί με την επιθυμία να ζήσουν σύμφωνα με τον ευαγγελικό λόγο. Τελικά οι μέριμνες, οι ηδονές και ο πλούτος πνίγουν την επιθυμία να ακούσουν το λόγο του Θεού και να τον εφαρμόσουν. Έτσι οι άνθρωποι αυτοί δεν φέρνουν σε πέρας την καρποφορία του θείου λόγου. Είναι σαν να μην τον άκουσαν ποτέ. Γι' αυτό οι άλλοι δυο ευαγγελιστές που αφηγούνται την ίδια παραβολή τους ονομάζουν «άκαρπους».

Η τέταρτη και τελευταία κατηγορία ακροατών του θείου λόγου είναι πολύ διαφορετική. Αυτοί καταβάλλουν προσπάθεια διαρκή να ακούουν το κήρυγμα του ευαγγελίου με διάνοια ελεύθερη από προκατάληψη. Το ακούουν με πόθο και δίψα ώστε να ωφεληθούν απ' αυτό καθώς επίσης και με ταπεινή εξάρτηση από το Άγιο Πνεύμα το οποίο παρακαλούν να διανοίξει το νου τους προς κατανόηση του θείου λόγου. Διαθέτουν όμως κι άλλες ευνοϊκές προϋποθέσεις ακρόασης του θείου λόγου όπως η ειλικρίνεια, το ενδιαφέρον, το πνεύμα ευλάβειας και προσευχής. Όλα αυτά καθιστούν τη ψυχή τους «γη καλή» που καρποφορεί. Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Μάρκος φέρνει καρπό «τριάκοντα», «εξήκοντα» και «εκατόν». Όλοι καρποφορούν μέσα τους το θείο λόγο, αλλά ο καθένας κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του. Οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής καρποφορούν και διότι όταν προσλάβουν μέσα τους το θείο λόγο παίρνουν τη σταθερή απόφαση να ζήσουν σύμφωνα προς αυτόν. Η απόφασή τους δεν επιδέχεται συμβιβασμούς και παρεκκλίσεις. Η απόφασή τους όμως αυτή συνεπάγεται πολυάριθμα εμπόδια και δυσκολίες. Τα αντιμετωπίζουν όμως όλα με υπομονή και γενναιότητα. Γι' αυτό και ο Κύριος λέει «Καρποφορούσιν εν υπομονή».

Αδελφοί μου, ας προσέξουμε τη σημερινή παραβολή. Ας ακούμε με προσοχή το λόγο του Θεού κι ας τον κρατούμε σφικτά μέσα μας. Προπάντων ας στοιχίζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις επιταγές του θείου λόγου ώστε να αμειφθούμε στην άλλη ζωή.

Ι.Μ.Χ.

Κυριακή Β’ Λουκά

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ἡμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†))

Τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ἀπείρως ἁπλὸ, ἄν τὸ δεχτοῦμε μὲ ἁπλότητα. Τὸ κύριο πρόβλημα μας ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἀναζητοῦμε σὲ αὐτὸ θεολογικὸ βάθος ἀντὶ νὰ βλέπουμε τὴν ἀμεσότητα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ἁπλότητα, ποὺ ἀπευθύνεται σ’ ἐμᾶς ὅπως σὲ φίλους, οὔτε κἄν σὰν σὲ μαθητές, ἀλλὰ ὅπως ἀπευθύνεται κάποιος σὲ φίλους· ἐπειδὴ ὁ Ἴδιος εἶπε, πηγαίνοντας πρὸς τὰ Ἰεροσόλυμα, «Δὲν σᾶς καλῶ πλέον δούλους, ἀλλὰ σᾶς καλῶ φίλους ἐπειδὴ ὅ,τι ἔχω νὰ πῶ τὸ μοιράστηκα μαζί σας».

Κι ἔτσι ἄς ἐκλάβουμε τὰ λόγια ποὺ ἀκούσαμε σήμερα μὲ τὴν ἀμεσότητα ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ τὸν Χριστό : «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἡμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».

Εἶναι κάτι ποὺ ἔχετε δεῖ νὰ ἐπαναλαμβάνεται συνεχῶς, ἀλλὰ εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποίο ζοῦμε; Θέλουμε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας κατανόηση, ὑπομονή, συμπόνοια, στήριξη, φιλία καὶ ὅλη τὴν ἁπλότητα τούτου τοῦ κόσμου. Δὲν περιμένουμε ἀπὸ ἐμᾶς ἠρωικὲς πράξεις, ἐπειδὴ δὲν ζοῦμε ἠρωικὲς στιγμὲς καὶ καταστάσεις. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ποὺ περιμένουμε νὰ λάβουμε. Καὶ ἄν ρωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας τὶ κάνουμε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς περιβάλλουν, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἐκπληρώνουμε τούτη τὴν ἁπλὴ καὶ ἄμεση ἐντολή, αὐτὴ τὴ συμβουλὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ λέει ὅτι ἄν κάνετε αὐτὰ τὰ πράγματα θὰ εἶστε πραγματικὰ ἄνθρωποι;

Ἄς προβληματιστοῦμε πάνω σ’ αὐτὸ, ἐπειδὴ πολὺ συχνὰ σκεφτόμαστε σπουδαῖα, ἠρωϊκὰ πράγματα, καὶ ὅταν κάνουμε αὐτὲς τὶς μεγάλες σκέψεις πρέπει νὰ βροῦμε τὰ πιὸ ἁπλὰ πράγματα ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε. Ὅταν διαβάζουμε στὸ Εὐαγγέλιο ὅτι θὰ πρέπει νὰ δώσουμε τὴ ζωή μας ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον, νομίζουμε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε, ἐπειδὴ δὲν γίνεται καμμιὰ προσπάθεια νὰ ἐπηρεάσουμε τὴ ζωὴ τοῦ πλησίον μας, αὐτοῦ ποὺ εἶναι πιὸ κοντὰ μας. Κι ὅμως νὰ προσφέρει κάποιος τὴ ζωή του σημαίνει νὰ τὴν ἀφιερώσει, ν’ ἀφιερώσει ὅλη του τὴν ἐνέργεια, τὴν κατανόηση, τὴν ὑπομονή, τὴ μέριμνα, τὴ συμπάθεια σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται γύρω μας. Μὲ ἄλλα λόγια νὰ κάνουμε στοὺς ἄλλους ὅ,τι θέλουμε νὰ μᾶς κάνουν.

Ἄς σκεφτοῦμε σοβαρὰ αὐτὴν τὴν πολύ, πολὺ ἁπλὴ ἐντολή, καὶ ἄς δοῦμε ὅτι μᾶς ἀκολουθεῖ κάθε λεπτό, ἐπειδὴ περιμένουμε τὰ πάντα καὶ δίνουμε τόσο λίγα. Πραγματικὰ δίνουμε σ’ ἐκείνους ποὺ μᾶς εἶναι ἀγαπητοί, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ αὐτοὶ πρέπει τόσο συχνὰ νὰ συμβιβαστοῦν μὲ τὴν ἔλλειψη κατανόησης, ὑπομονῆς καὶ συμπόνοιας. Ἄς μᾶς προβληματίσουν αὐτὰ τὰ ἁπλὰ καὶ ἄμεσα λόγια τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄς σταθοῦμε κριτικὰ ἀπέναντι τους· ἄς ρωτήσουμε τοὺς ἑαυτοὺς μας πῶς μπορῶ νὰ σταθῶ ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ ὅταν θὰ μοῦ πεῖ, «Ἄκουσες αὐτὰ τὰ λόγια, τὰ κατανόησες, τὰ ἐπανέλαβες» – πράγματι, γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἱερεῖς- «τὰ κήρυξες καὶ τὶ ἔκανες;» Καὶ πόσο λυπηρὸ θὰ εἶναι νὰ κοιτάξουμε τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ποῦμε, «Ἰσχυρίστηκα ὅτι εἶμαι μαθητής σου ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα δὲν ἔκανα τίποτα ἀπ’ ὅ,τι ἤθελες· νὰ σώσω ἅλλους ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ δυστυχία, τὴ μοναξιά, τὸ κακό». Ἀμήν.

 

(Απόδοση στὴν νεοελληνική και πηγή: agiazoni.gr)

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ

Ι.Μ. ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΛΙΕΙΑ

Τό γεγονός τῆς κλήσης τῶν πρώτων μαθητῶν διηγοῦνται ὅλοι οἱ εὐαγγελιστές, ἐνῶ ὁ Λουκᾶς, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀφηγεῖται ἐπιπλέον καί τό ἐκπληκτικό ψάρεμα πού ἔγινε ἀπό τούς μαθητές μέ τήν ὑπόδειξη τοῦ Ἰησοῦ. Αὐτό γίνεται ὄχι γιατί ἐνδιαφέρονται νά μᾶς περιγράψουν σάν ἱστορικοί τό ξεκίνημα τοῦ Μεσσία στό ἐπί γῆς ἔργο Του, ἀλλά γιατί, στόν τρόπο πού δέχτηκαν οἱ τέσσερις ψαράδες τήν πρόσκληση καί ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως σ’ αὐτήν, βλέπουν τό τυπικό παράδειγμα καί πρότυπο γιά τό πῶς πρέπει νά δέχεται ὁ ἄνθρωπος τό θεῖο κάλεσμα. Ἔτσι, βλέποντας τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, μποροῦμε νά σταθοῦμε στά ἀκόλουθα σημεῖα:

Πρῶτα πρέπει νά προσέξουμε ὅτι τό προσκλητήριο ἀπευθύνεται στούς τέσσερις ὑποψήφιους ἀποστόλους, τήν ὥρα ἀκριβῶς πού αὐτοί βρίσκονταν στίς ἐργασίες τους στό τέλος μίας κοπιαστικῆς νύχτας χωρίς ἀποτελέσματα.

Ἡ πράξη αὐτή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς βοηθάει νά κατανοήσουμε τήν ἐκτίμησή Του στήν ἐργασία καί τήν ἐμπιστοσύνη Του στούς ἀνθρώπους τοῦ καθημερινοῦ μόχθου. Ὅταν ἀποφάσισε νά ἐκλέξει τούς ἀποστόλους Του, δέν ἦλθε στήν Ἀθήνα γιά νά βρεῖ σοφούς, δέν πῆγε στή Ρώμη γιά νά ζητήσει ἰσχυρούς, δέν ἀνέβηκε καν στά

Ἱεροσόλυμα γιά νά καλέσει ἱερεῖς καί νομικούς, ἀλλά «ἐστῶς παρά τήν λίμνην Γεννησαρέτ», κάλεσε πρῶτα μερικούς ψαράδες, ἁπλούς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ, πού ζοῦσαν μέ τήν καθημερινή τους ἐργασία. «Τά μωρά καί τά ἀσθενῆ του κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός… ἴνα ἡ πίστις ἡμῶν μή ἤ ἐν σοφία ἀνθρώπων ἀλλ’ ἐν δυνάμει Θεοῦ», δηλαδή: ὅσους ὁ κόσμος θεωρεῖ μωρούς καί ἀνίσχυρους ἐκείνους διάλεξε ὁ Θεός… ὥστε ἡ πίστη μας νά βασίζεται ὄχι σέ ἀνθρώπινη σοφία, ἀλλά στή δύναμη τοῦ Θεοῦ, τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἐάν ὁ ἀρχηγός ἐξέλεγε γιά τό ἔργο Του σοφούς καί δυνατούς, θά θεωροῦνταν ἀνθρώπινο κατόρθωμα ἡ νίκη τοῦ Σταυροῦ. Ἀλλά «ὅπως μή καυχήσηται ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ πάσα σάρξ» καί «ἵνα πᾶν στόμα φραγῆ», ὁ Ἰησοῦς Χριστός προνόησε καί κάλεσε τούς ἀποστόλους ἀπό τίς τάξεις τῶν ψαράδων καί τῶν ἐργατῶν.

Ὑπάρχει ὅμως καί ἕνας ἄλλος λόγος γιά τόν ὁποῖο ὅλοι σχεδόν οἱ ἀπόστολοι ὑπῆρξαν ἐργάτες. Ὅταν τούς καταρτίζει ὁ Ἰησοῦς γιά τό ἔργο τοῦ εὐαγγελίου, τούς ὁμιλεῖ γιά κόπους, γιά στερήσεις, γιά διωγμούς καί ἀγῶνες πού τούς περιμένουν στήν ἀποστολή τους. Δέν θέλει, λοιπόν, «σοφούς» καί «γραμματεῖς» καί «συζητητάς», πού μετροῦν τά πράγματα μέ τόν πῆχυ τῆς λογικῆς καί ἐξαρτοῦν τά πάντα ἀπό ἀνθρώπινους παράγοντες, ἀλλά θέλει ἀνθρώπους μαθημένους νά παλεύουν καί νά ἀγωνίζονται, πού νά γνωρίζουν ἀπό

φτώχεια καί κόπο, ἀπό κινδύνους καί κακοπέραση, ἀνθρώπους πού ἡ ζωή καί ἡ ψυχή τους νά εἶναι ἡ ἐργασία τους. Ἐργάτες τοῦ εὐαγγελίου ἤθελε ὁ Χριστός καί ἐργάτες τῆς ζωῆς κάλεσε.

Ἕνα δεύτερο σημεῖο, πού θέλει νά τονίσει ἡ διήγηση, εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη τῶν μαθητῶν στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἡ προθυμία ὑπακοῆς στά λόγια του. Ἐνῶ ἡ ὥρα ἦταν ἀκατάλληλη γιά ψάρεμα καί οἱ μαθητές κουρασμένοι, ὁ Πέτρος ἀπαντᾶ στό Χριστό: «Διδάσκαλε, ὅλη τή νύχτα παιδευόμασταν καί δέν πιάσαμε τίποτε, ἐπειδή ὅμως τό λές ἐσύ θά ρίξω τό δίχτυ». Ἡ θαυματουργική ἁλιεία ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς πίστης τῶν μαθητῶν. Ὁ Χριστός δέν κάνει τό θαῦμα γιά νά ἐντυπωσιάσει ἀλλά γιά νά δείξει προκαταβολικά πόσους καρπούς θά ἀποφέρει ἡ ὑπακοή στό πρόσταγμά Του καί ἡ ὁλοπρόθυμη ἀφοσίωση σ’ αὐτό. Πραγματικά, ἡ ἁλιεία τῆς οἰκουμένης ἀπό τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἀργότερα δέν ὑπῆρξε λιγότερο ἐκπληκτική καί θαυματουργική. Γιατί δέν κοπίασαν μόνοι τους ἀλλά μέ συμπαραστάτη τό Χριστό καί καθοδηγό τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Τό τρίτο σημεῖο πού πρέπει νά σχολιαστεῖ εἶναι πώς ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ θαυματουργική ἁλιεία ὁδηγοῦν τόν Πέτρο στή συναίσθηση τῆς μηδαμινότητάς του καί τῆς γύμνιας του καί τόν κάνουν νά ὁμολογήσει: «βγές ἀπό τό καΐκι μου, Κύριε, γιατί εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Ἡ ὑψηλή ἰδέα πού

ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας δημιουργεῖ ἕνα τεῖχος πού ἐμποδίζει τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς ἀγγίξει, ἀντίθετα ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας κάνει πιό ἐπιτακτική τήν ἀνάγκη τῆς παρουσίας καί ἐνέργειας τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ ὁλονύκτια μάταιη ἐργασία τῶν ψαράδων τῆς Γεννησαρέτ δείχνει τήν ἀδυναμία νά σωθεῖ ὁ κόσμος μέ ἀνθρώπινα μέσα. Τό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τά λόγια Του στόν Πέτρο φανερώνουν τό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας, πού μέ τούς ἀποστόλους καί τήν Ἐκκλησία, κατακτᾶ καί σώζει τόν κόσμο. Ἡ κατάκτηση αὐτή καί ἡ σωτηρία θά γίνεται στόν αἰώνα, γιά νά ἐκπληρώνονται τά λόγια του Χριστοῦ πρός τόν Πέτρο: «ἀπό τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔση ζωγρῶν». Ἀμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ Η σημασία του Τιμίου Σταυρού στη ζωή της Εκκλησίας μας

Η σημασία του Τιμίου Σταυρού στη ζωή της Εκκλησίας μας

(Σύντομο θεολογικό σχόλιο)

 
Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι ένας ακόμα σημαντικός εορτολογικός σταθμός της Εκκλησίας μας. Οι πιστοί την ημέρα αυτή καλούνται να τιμήσουν και να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου ώστε να αντλήσουν δύναμη και χάρη από αυτόν. Η μεγάλη αυτή Δεσποτική εορτή δίνει επίσης την ευκαιρία σε όλους μας να σκεφτούμε ορισμένες βασικές αρχές και αλήθειες της πίστης μας, οι οποίες είναι συνυφασμένες με τη θεολογία του Σταυρού.
Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησίας μας, η οποία διασώζει μόνη Αυτή ανόθευτη την βιβλική και πατερική διδασκαλία, αποδίδει την προσήκουσα τιμή στο Σταυρό του Χριστού, ως το κατ εξοχήν όργανο και σύμβολο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Σε αντίθεση με την ποικίλη ετεροδοξία, η οποία, είτε αδιαφορεί να αποδώσει τιμή στο Σταυρό (Προτεσταντισμός), είτε πολεμά ευθέως Αυτόν, ως ειδωλολατρικό σύμβολο (Mάρτυρες του Ιεχωβά). Η Εκκλησία μας θέσπισε πολλές φορές προσκύνησης και τιμής του Σταυρού καθ όλη τη διάρκεια του έτους, με αποκορύφωμα τη μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως, στις 14 Σεπτεμβρίου.
Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική πίστη κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού, διότι η σημασία του είναι πραγματικά τεράστια. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία του για τη ζωή της Εκκλησίας.
Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατ εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι αυτόν και για την Εκκλησία καύχηση. «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6:13), διότι «ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι,»(Α΄Κορ. 1:17», επιεδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (1 Κορ.1:30) ως ο «Εσταυρωμένος» (1 Κορ.1:23). Ο Κύριος της δόξης «υπό χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως έσχιστος κακούργος. Αλλά όμως η ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος, «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. Πολλώ ουν μάλλον δικαιοθέντες νυν εν τω αίματι αυτού σωθησόμεθα δι αυτού από της οργής. Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ.5:8-10).
Ο Σταυρός πριν τη μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων. Όποιος πέθαινε δια της σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «επικατάρατος» (Γαλ.3:1). Αφότου όμως ο σαρκωμένος Θεός πέθανε ως κακούργος πάνω στο εγκάρσιο ξύλο, αυτό κατέστη πηγή απολυτρώσεως. Από μέσο θανατώσεως μεταβλήθηκε σε ακένωτη πηγή ζωής, από αποκρουστικό και απαίσιο όργανο των δημίων έγινε φωτεινό σύμβολο και δίαυλος ευλογιών, από ξύλο πόνου και ωδίνων κατέστη καταφύγιο ανάπαυσης και χαράς.

Η παράδοξη αυτή και μεγάλη αλλαγή συντελέσθηκε επειδή η άμετρη θεία αγάπη και ευσπλαχνία δε λειτούργησε εκδικητικά προς την ανθρώπινη αγνωμοσύνη και κακουργία. Μέσα στην απύθμενη θεία φιλανθρωπία δεν υπάρχει «χώρος» για μίσος, θυμό και εκδίκηση. Ο Θεός, ως η απόλυτη αγάπη (Α΄ Ιωάν.4:8,) αντί εκδίκησης ανταπέδωσε στον άνθρωπο ευσπλαχνία και του δώρισε τη λύτρωση από τα πικρά δεσμά της αμαρτίας και του κακού και του χάρισε την αιώνια ζωή. Χάρη λοιπόν στην άμετρη αγάπη του Θεού, το φρικτό φονικό όργανο των ανθρώπων μετεβλήθη σε πηγή αγιασμού και απολυτρώσεως. Σύμφωνα με την υψηλή θεολογία του ουρανοβάμωνος Παύλου ο Σταυρός του Χριστού από ατιμωτικό και φρικτό φονικό όργανο θανατώσεως των κακούργων ανθρώπων, μετεβλήθη, μετά το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης με το Θεό και πηγή αγιασμού. Η ανθρώπινη κακία έδωσε στο Θεό πόνο και θάνατο δια του ξύλου του Σταυρού, η θεία ανεξικακία και άκρα φιλανθρωπία, έδωσε, αντίθετα, στο δήμιό Του αγάπη και λύτρωση! Η δύναμη λοιπόν του Σταυρού έγκειται στην ακένωτη αγάπη του Θεού, η οποία διοχετεύεται πλέον στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρη τη δημιουργία μέσω του Σταυρού.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας υπόψη τους αυτή τη μεγάλη αλήθεια διατύπωσαν την περίφημη θεολογία του Σταυρού. Το ιερότατο αυτό σύμβολο είναι πια συνυφασμένο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Από Εκείνον αντλεί την ανίκητη δύναμή του, τον αγιασμό και τη χάρη. Γι αυτό και δεν είναι ειδωλολατρία να προσκυνείται από τους πιστούς, διότι προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, σημαίνει προσκύνηση του ιδίου του Χριστού, του Οποίου είναι το σημείο και η ενθύμηση της απολυτρωτικής Του θυσίας.
Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί πλέον την ενοποιό δύναμη της ανθρωπότητας. Αν το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού στην Εδέμ (Γεν. γ΄ κεφ.) έγινε πρόξενος κακού και έχθρας του ανθρωπίνου γένους, το ξύλο του Σταυρού έγινε σημείο επανένωσης των ανθρώπων στο Σώμα Του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τα δύο εγκάρσια ξύλα, που συνθέτουν το σύμβολο του Σταυρού, συμβολίζουν την ένωση των ανθρώπων με το Θεό (κάθετο ξύλο) και την ένωση των ανθρώπων μεταξύ τους (εγκάρσιο ξύλο). Φυσικά η ένωση των ανθρώπων περνά αναγκαστικά από τη σχέση τους με το Θεό. Το εγκάρσιο ξύλο παριστά, επίσης, τα δύο χέρια του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας, τα οποία είναι ανοιγμένα για να αγκαλιάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μέσα σε αυτή τη θεώρηση η νέα εν Χριστώ ανθρώπινη κοινωνία έχει διαφορετική υφή από τις προχριστιανικές και εξωχριστιανικές κοινωνίες. Η ενοποιός δύναμη του Σταυρού του Χριστού αδελφοποιεί τους ανθρώπους, δημιουργώντας την κοινωνία της αγάπης, της αδελφοσύνης, της δικαιοσύνης και της ειρήνης.
Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι ακόμα η φοβερή δύναμη κατά των αντίθεων δυνάμεων. Μέχρι το σταυρικό θάνατο του Χριστού, ως όργανο του κακού, χρησιμοποιούνταν για την καταστροφή και το θάνατο. Αφότου ο Θεός καταδέχτηκε να καρφωθεί και να πεθάνει πάνω σ αυτόν μεταβλήθηκε σε όπλο εναντίων εκείνων που το χρησιμοποιούσαν. Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον σταυρόν Σου ημίν δέδωκας, φρύττει γαρ και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν, ότι νεκρούς ανιστά και θάνατον κατήργησεν». Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι το θαυμαστό φυλακτήριο των πιστών. Δεν υπάρχει αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας που να μην σταυρώνονται οι πιστοί, δεν υπάρχει στιγμή προσευχής που να μην ποιούμε το σημείο του Σταυρού, δεν υπάρχει δύσκολη στιγμή που να μην αγιάζουμε το σώμα μας με το σημείο του Σταυρού για να θωρακιζόμαστε έτσι κατά των δυνάμεων του κακού. Ο Τίμιος Σταυρός αντικατέστησε όλα τα δεισιδαίμονα και αναποτελεσματικά φυλακτήρια του παρελθόντος. Οι πιστοί πλέον φέρουν με καμάρι Αυτόν ως πολύτιμο και αποτελεσματικό φυλακτήριο κατά του κακού, αλλά και ως ομολογία της πίστης τους στην μεγάλη απολυτρωτική θυσία του Χριστού.
Πρέπει να επισημάνουμε εδώ την φανερή αποστροφή, ακόμα και την έχθρα προς τον Σταυρό του Χριστού, πολλών αιρετικών χριστιανικών ομάδων. Στο σύνολό του, λοιπόν, ο προτεσταντικός κόσμος δεν αποδίδει καμιά τιμή στο Σταυρό. Είναι γνωστό πως οι προτεστάντες δεν κάνουν το σημείο του Σταυρού και χρησιμοποιούν αυτόν μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο!. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάλιστα, χειρότερα από αυτούς μάχονται με λύσσα το σημείο του Σταυρού. Δεν προφέρουν καν το όνομα Σταυρός και αντ αυτού τον ονομάζουν …πάσαλο. Στην Καινή Διαθήκη έχουν αντικαταστήσει την ονομασία του Σταυρού με …ξύλο! Και μόνο γι αυτό θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την οργάνωση αυτή σαφώς σατανική.
Η κατάσταση της κατάνυξης και της χαρμολύπης που δημιουργεί στην ψυχή μας η παρουσία και θέα του Τιμίου Σταυρού μας κάνει να υπομένουμε με καρτερία και υπομονή τα προβλήματα της ζωής, δηλαδή να υπομένουμε τον προσωπικό μας σταυρό (Ματθ.16:24), ελπίζοντας εξάπαντος στην επερχόμενη ανάσταση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτή η ακράδαντη πίστη μας δίνει δύναμη και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, σε αντίθεση με την παποπροτεστατική Δύση, η οποία ζητά εναγωνίως την ευδαιμονία χωρίς τη θυσία, δηλαδή ζητά την ανάσταση χωρίς το σταυρό. Γι αυτό και δεν μπορεί να τη συναντήσει πουθενά. Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας έχει ως βάση την παύλειο αρχή «ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ, ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει»(Ρωμ.6:8-9). Αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την αιρετική Δύση, η οποία όζει από απαισιοδοξία, εξαιτίας του πνευματικού της θανάτου, μη έχοντας ελπίδα αναστάσεως, διότι δεν πιστεύει στη δύναμη του Σταυρού του Χριστού και δεν έχει την ταπεινή διάθεση να συσταυρωθεί μαζί Του, για να μπορέσει έτσι να συναναστηθεί με Αυτόν. Για να μπορεί όμως ο άνθρωπος να λάβει τον θείο αγιασμό μέσω του Σταυρού είναι απαραίτητο να πιστέψει στο Λυτρωτή Χριστό και στην σταυρική απολυτρωτική Του Θυσία. Επίσης πρέπει να σταυρώσει και αυτός τον εαυτό του όπως και ο Χριστός, να συσταυρωθεί μαζί Του, όχι βέβαια κυριολεκτικά όπως κάνουν κάποιοι παπικοί, που κάθε χρόνο τη Μ. Παρασκευή σταυρώνονται σε ξύλο σταυρού, αλλά πρέπει να σταυρώσει ο άνθρωπος όχι το σαρκίο του, αλλά τον αμαρτωλό και κακό εαυτό του, «ταις του βίου ηδοναίς», όπως προτρέπει ο ιερός υμνογράφος της Μ. Εβδομάδος. «ίνα και συζήσωμεν αυτώ (τω Χριστώ)».
Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι μια ακόμα ευκαιρία για όλους μας να σκεφτούμε τις άπειρες δωρεές του Θεού στη ζωή μας. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο εκθαμβωτικό φως του Σταυρού προκειμένου να διαλύσουμε το σκοτεινό έρεβος των αμαρτιών της ψυχής μας. Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ή αποδεχόμαστε τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού και σωζόμαστε, ή παραμένουμε δούλοι της αμαρτίας και φορείς του κακού και χανόμαστε. Η κλήση προς τη λύτρωση είναι πάντα ανοιχτή, φτάνει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση και να την αποδεχτούμε. Ο Κύριος μας περιμένει.

 

Πηγή: http://www.apostoliki-diakonia.gr/