ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ

Εύλαβικό έθιμο έπεκράτησε στο Άγιο ’Όρος, μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, νά γιορτάζεται, εκεί, την επομένη Κυριακή. και ιδιαίτερη γιορτή προς τιμή «πάντων των εν Αγίω Όρει διαλαμψάντων Αγίων».

Αυτό το ωραίο έθιμο ενέπνευσε και τη γιορτή «των εν Λέσβω διαλαμψάντων Αγίων». Ο μέν αείμνηστος Μητροπολίτης Ιάκωβος κοντά στις άλλες τοπικές γιορτές, που μας εχάρισε, της ανακομιδής τοΰ Λειψάνου τοΰ Αγίου Θεοδώρου του Βυζαντίου, πολιούχου Μυτιλήνης, του Αγίου Ανδρέου Κρήτης του υμνογράφου στην Ερεσό, του Αγίου Γρηγορίου Άσσου στη Γέρα, καθιέρωσε και τη γιορτή των Λεσβίων Αγιων, ο δε Αγιορείτης ιερεύς Φώτιος Λαυριώτης εφρόντισε για τη σύνθεση ειδικής ακολουθίας, που συνέθεσε στο Άγιο Όρος ο άριστος υμνογράφος Μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ως και για την κατασκευή της πρώτης ωραίας εικόνας των Λεσβίων Αγίων, που βρίσκεται στο ναό της Αγίας Βαρβάρας Παμφίλων και περιλαμβάνει τους 23 μέχρι τότε γνωστούς αγίους της Λέσβου.

* * *

Αγκαλιασμένο τό νησί μας απ’ την αγία γη της Ανατολής, που, απ’ τη Παλαιστίνη μέχρι το Βυζάντιο, στάθηκε ο τόπος, που ανέδειξε τους περισσοτέρους και μεγαλύτερους Αγίους της Εκκλησίας μας, δεχότανε κι αυτό την ευλογία και το φως της Ανατολής. Πέρασε κι από δω ο Απόστολος Παύλος και ίσως να έκαμε αυτός το πρώτο κήρυγμα στη Λέσβο. Αργότερα, βρίσκουμε οργανωμένο Χριστιανισμό, ιστορικές μαρτυρίες που φανερώνουν μια αδιάκοπη θρησκευτική πρόοδο. Συναντούμε μια άνθηση της μοναχικής ζωής με την ίδρυση πολλών και αξιολόγων Μοναστηριών και, τέλος πολλούς Αγίους που ετίμησαν και αγίασαν το νησί αυτό.

Οι Άγιοι αυτοί που ανέρχονται στους 30, δεν είναι όλοι Λέσβιοι. Πολλοί απ’ αυτούς κατάγονται από άλλα μέρη αλλά έζησαν ή εμαρτύρησαν εδώ. Άλλοι πάλι είναι Λέσβιοι, αλλά έζησαν ή εμαρτύρησαν σε άλλους τόπους. Άλλοι απ’ αυτούς είναι γνωστοί και επίσημοι στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία, άλλοι ολιγώτερο γνωστοί, οι Νεομάρτυρες κυρίως. Ανάμεσα σ’ αυτούς βρίσκονται κληρικοί, λαϊκοί, νέοι, γέροντες, γυναίκες και ένας Μωαμεθανός που έγινε χριστιανός και, ίσως, αποτελεί εξαιρετική περίπτωσι η ζωή και το μαρτύριό του.

Απ’ τους γνωστούς Αγίους της Εκκλησίας είναι ο Άγιος Γεώργιος, επίσκοπος Μυτιλήνης, για του οποίου τη ζωή και την αγιότητα πολλά γνωρίζουμε, και του οποίου το Μοναστήρι, αναγνωρισμένο απ’ το Πατριαρχείο, ήταν στα Τρία Κυπαρίσσια, στο Σαρή - μπαμπά τής Μυτιλήνης (κίτρινος γέρος στήν τουρκι­κή). Ο Άγιος Αλέξανδρος, επίσκοπος Μηθύμνης, που μια μαρμάρινη λάρνακα είναι κατά πάσαν πιθανότητα, ο τάφος του κοντά στή Λαφιώνα.

Ο Γρηγόριος επίσκοπος Άσσου, του οποίου το Μονα­στήρι και τα Άγια Λείψανα βρήκε κοντά στο Σκόπελο με άνασκαφές ο τότε Πρωτοσύγκελλος και τώρα Σεβασμ. Μητροπο­λίτης Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος, ο Άγιος Ιγνάτιος επίσκοπος Μηθύμνης, που έκτισε τα Μοναστήρια της Καλλονής, που προσέφεραν ανυπολόγιστες υπηρεσίες κατά τους χρόνους της σκλαβιάς και αργότερα στο νησί και στην Εκκλησία, ο Άγιος Ανδρέας, επίσκοπος Κρήτης, που ο τάφος του βρίσκεται στην Ερεσό, ο Άγιος Θεοφάνης ο Σιγριανής κατά πάσαν πιθανότητα κτήτωρ της Ι. Μονής Υψηλού, και τέλος ο λέσβιος Οικουμενι­κός Πατριάρχης Παρθένιος, που κρεμάστηκε απ’ τους Τούρκους, συμπληρώνουν την ομάδα των Αγίων της Λέσβου. Ο τελευ­ταίος ανήκει και στη χορεία των νεομαρτύρων.

Η Θεοκτίστη από τη Μήθυμνα, που την έφεραν πειραταί στη Πάρο και εκεί έζησε μόνη στην ερημιά 35 χρόνια και άλλες 5 άγνωστες νέες, που μαρτύρησαν για τη πίστη του Χριστού, η Θωμαΐς η Λεσβία που μαρτύρησε στη Κωνσταντι­νούπολη, αποτελοΰν την ομάδα των γυναικών Αγίων του νησιού μας.

’Έρχονται έπειτα οί Νεομάρτυρες στά χρόνια τής Τουρκο­κρατίας. Πρώτος μεταξύ τους ο Άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος, Πολιούχος της Μυτιλήνης. Κρεμάστηκε απ’ τους Τούρκους έξω απ’ το φρούριο της Μυτιλήνης. Οι χριστιανοί πήραν το ιερό λείψανο το έθαψαν μπροστά στο νάρθηκα της Χρυσομαλλούσης και αργότερα (1881) έκαμε τον τάφο του στα πλάγια του Ναού η «συντεχνία των χτιστών» της Μυτιλήνης, αλλά το άγιο λεινανο. που διατηρήθηκε σώο, δεν ετέθη καθόλου σ’ αύτόν τον τάφο. γιατί αμέσως μεταφέρθηκε απ’ τη Χρυσομαλλούσα στο Μητροπολιτικό Ναό, όπου και παραμένει. Αυτός ο άγιος Θεόδωρος έσωσε απ’ τη πανώλη τη Μυτιλήνη στα 1832 και εις άνάμνησιν του θαύματος τούτου γίνεται η πάνδημος Λιτανεία την Δ΄  Κυριακή του Πάσχα.

Ένδεκα χρόνια αργότερα μαρτύρησε ο άλλος Άγιος Θεό­δωρος ο Μυτιληναίος. Κρεμάστηκε κι αυτός και το σώμα του το έρριξαν στη θάλασσα απ’ όπου το περιμάζευσαν οι Χριστια­νοί και το έθαψαν στόν Άγιο Γιάννη, το Μώθωνα και του οποίου ο τάφος εύρέθη κατά την επισκευή του Ναϋδρίου τούτου το 1972. Άλλοι Νεομάρτυρες είναι ο Γεώργιος Παζιανος, απ’ τη Πλαγιά, ο Αναστάσιος Πανέρας απ’ τον Άσώματο και Δημήτριος Μπεγιάζης απ’ την Αγιάσο, ο Γεώργιος απ’ την Ιβηρία, που μαρτύρησε εδώ, ο Δούκας ο Μυτιληναίος, που τον έγδαραν οι Τούρκοι, ο Λουκάς και ο Νικόλαος και ο Μωαμεθα­νός απ’ το Υψηλομέτωπο, που αφού γιατρεύτηκε από αθεράπευτη αρρώστεια με αγίασμα, που ήπιε και νίφτηκε, πίστεψε, βαπτίστηκε Κωνσταντίνος και τέλος μαρτύρησε. Στην αγία χορεία των Νεομαρτύρων ανήκουν και οι νεοφανείς (1959) άγιοι της Θερμής Λέσβου, Ραφαήλ Ηγούμενος της Ι. Μονής των Καρυών Λέσβου, όο διάκονος Νικόλαος, ο πρόεδρος της Θερμής, ο διδάσκαλος της Θερμής, η κόρη του προέδρου Ειρήνη, που υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο κατά το έτος 1462.

* * *

Ό Κύριλλος Λούκαρις έλεγε: «Αν είχε βασιλεύσει ο Τούρ­κος εις την Φραγκιά δέκα χρόνους, Χριστιανούς εκεί δεν θα εύρισκες. Και εις την Ελλάδα τώρα τριακοσίους χρόνους κακοπαθούν οίι άνθρωποι και βασανίζονται, διά να στέκουν εις την πίστιν των και λάμπει η πίστις του Χριστού».

Είναι άνάγκη να μη χάσωμε το φως αύτόο που μας παρέδωκαν. Η πίστις τους μπορεί να δυναμώσει και τη δική μας πίστι. Και δεν χρειαζόμεθα άλλο, από πίστη που δίνει δύναμη στα σημερινά τα χρόνια.

Γ. ΣΩΤΗΡΙΟΥ  /  ΕΟΡΤΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ / ΜΥΤΙΛΗΝΗ 1986

Άπολυτίκιον, Ήχος γ'

Θειον σύστημα κλεινών Οσίων και ομήγυριν Αρχιερέων και Μαρτύρων ακαθαίρετον φάλαγγα, η νήσος Λέσβος γεραίρει χορεύουσα, ως εν αυτή τον Χριστόν μεγαλύναντας και πρεσβεύοντας δωρήσασθαι ταις ψυχαις ημών ειρήνην αληθή και μέγα έλεος.

ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αδελφοί, είστε ελεύθεροι πια από το ζυγό της αμαρτίας κι υπηρετείτε το καλό και το δίκαιο. Χρησιμοποιώ την ανθρώπινη εικόνα της δουλείας, γιατί δεν μπορείτε αλλιώτικα να με καταλάβετε.

Στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, κομμάτι από την προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, ο Απόστολος απευθυνόμενος τους χριστιανούς της Ρώμης, τους μιλά για σκλαβιά και ελευθερία. Και χρησιμοποίει, όπως μας εξηγεί ο ίδιος, αυτές τις έννοιες της σκλαβιάς και της ελευθερίας,  για να μπορέσουν  να τον καταλάβουν σ’ αυτά τα οποία τους λέει.

Παλιότερα είχατε υποδουλώσει όλο το είναι σας σε πάθη και πράξεις αντίθετες στο θεϊκό θέλημα, με αποτέλεσμα να ζείτε αντίθετα προς τις εντολές του Θεού. Έτσι πρέπει και τώρα να υποδουλώσετε όλο το είναι σας στο θεϊκό θέλημα, για να βρεθείτε κοντά στο Θεό. Μην ξεχνάτε πως, όσον καιρό ήσασταν υπόδουλοι στην αμαρτία, ήσασταν μακριά από το θέλημα του Θεού. Ποιο ήταν το κέρδος σας από τη διαγωγή σας εκείνη; Τώρα όμως είστε ελεύθεροι πια από την αμαρτία κι ανήκετε στο Θεό. Καρπός της καινούριας ζωής σας είναι η αγιοσύνη, και το τέλος της πορείας σας είναι η αιώνια ζωή. Γιατί ο μισθός που δίνει η αμαρτία είναι ο θάνατος, ενώ το δώρο που χαρίζει ο Θεός είναι η αιώνια ζωή, την οποία έφερε ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός μας.

Σκλαβιά λοιπόν και ελευθερία. Ο κάθε ένας μπορεί να συγκρίνει αυτές τις δυο καταστάσεις και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Τι σημαίνει να ζεις λεύτερος και τι σημαίνει να ζεις σκλαβωμένος.

Από δω ο Απόστολος ορμώμενος προχώρα  για να  αναφερθεί στη δουλεία, τη σκλαβιά της αμαρτίας και στην εν Χριστώ ελευθερία.

Ο άνθρωπος μέσα στην πορεία της ζωής του καλείται να επιλέξει μια από τις δυο καταστάσεις. Να ζήσει σαν δούλος ή να ζήσει ελεύθερος. Να ακολουθήσει τη σκλαβιά της αμαρτίας, τον αποχωρισμό του από το Θεό, ή την αποκάλυψη της αλήθειας που οδηγεί στην εν Χριστώ ελευθερία. Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση για να μας δείξει τούτο το δρόμο, Το δρόμο που οδηγεί στην ελευθερία. Το δρόμο που μας οδηγεί μακριά από κάθε είδους σκλαβιά. Και λέγοντας εδώ σκλαβιά εννοούμε την προσκόλληση σε κάθε είδους πάθος. Τη προσκόλληση στα του σώματος, την απασχόληση μονάχα με όσα ζητά το σώμα μας το οποίο ξέρει μόνο να ζητά, το κυνήγι μιας επίγειας προσωρινής ευτυχίας, σαν κι αυτή του άφρονα πλούσιου. «Ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά, κείμενα εις έτη πολλά. Αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου».

«Για την Εκκλησία μας η αμαρτία είναι το σοβαρότερο πνευματικό νόσημα του ανθρώπου, που τον βυθίζει στο τέλμα μιας πλασματικής ελευθερίας και τον οδηγεί σταδιακά στη χειρότερη μορφή υποδούλωσης και εξάρτησης. Ενώ, αρχικά, προκαλεί εσωτερική διέγερση και αίσθημα ικανοποίησης, εντούτοις, έχει αντιστρόφως ανάλογα αποτελέσματα, τα οποία προκαλούν διάσπαση στον έσω άνθρωπο και απόλυτη διάσπαση της κοινωνίας με τον Θεό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, «η αμαρτία καταντά αυτοτιμωρία, αυτοκαταδίκη και αυτοκαταστροφή, αυτοεγκλεισμός του ανθρώπου στη μοναξιά και στο αδιέξοδό του, στην ασθένεια και στην αδυναμία του, αυτοπαράδοσή του στο θάνατο που διάλεξε αντί για τη ζωή. Είναι η ίδια η κόλαση μέσα μας, που θελήσαμε αντί για την Βασιλεία του Θεού, καρπός της εκλογής του όχι του διαβόλου, αντί του ναι του Θεού»  π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, «Ορθόδοξη πνευματικότητα», σελ. 246

Αδελφοί μου!

Το πνεύμα του κόσμου αντιδρά στη συζήτηση περί αμαρτίας λέγοντας ότι η Εκκλησία τη χρησιμοποιεί ως φόβητρο προκειμένου να ποδηγετεί πνευματικά τους ανθρώπους, να τους διατηρεί υπό έλεγχο. Δηλ. η Εκκλησία εφηύρε την αμαρτία ακριβώς για να μπορεί να κυριαρχεί επί των ανθρώπων, να τους χρησιμοποιεί και να τους εκμεταλλεύεται. Η άποψη αυτή δε φανερώνει δύναμη, αλλά αδυναμία. Αποκαλύπτει ότι το κοσμικό πνεύμα, ακριβώς επειδή δε μπορεί ν’ αντισταθεί στην αμαρτία, συμβιβάζεται με αυτήν. Επειδή δε μπορεί να την αντιμετωπίσει, την αμνηστεύει κι έτσι θέλει να πιστεύει ότι είναι εντάξει, ότι όλα είναι καλά, ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να ενεργούμε όπως νομίζουμε, χωρίς να υπάρχει κανένα ανασταλτικό.

Και βλέπουμε καθημερινά τι γίνεται. Οι ιδιαιτερότητες, οι ιδιάζουσες απόψεις, οι ιδιαίτερες προτιμήσεις της κάθε μειοψηφίας, της έστω και ελάχιστης, να επιβάλλονται, ακόμα και νομικά, στα πλαίσια της κατακαημένης ελευθερίας, πολλές φορές και εις βάρος της πλειοψηφίας. Το κάθε παράλογο μέχρι χθες σήμερα λογικό και νόμιμο. Ακόμα και να πεις κάτι για τις ιδιαιτερότητες αυτές, βρίσκεσαι κατηγορούμενος σαν ρατσιστής και συντηρητικός. Ούτε στη εκκλησία αναγνωρίζεται το δικαίωμα να καταθέσει τη θέση της για το τι είναι και τι δεν είναι αμαρτία.                                                                               

«Παράλληλα, η ίδια αυτή κοσμική αντίληψη περί αμαρτίας, επειδή ακριβώς δε μπορεί να ξεφύγει από τα δεσμά της, ζητεί από την Εκκλησία να αλλάξει το ήθος και την διδασκαλία Της, προκειμένου, τάχα, να εκσυγχρονιστεί και να εναρμονιστεί με τα σύγχρονα δεδομένα. Με τη λογική αυτή, η Εκκλησία θα έπρεπε, σε κάθε εποχή, να αναπροσαρμόζει την παράδοσή Της, να «βάζει νερό στο κρασί Της», να γίνεται εύκολη, προκειμένου, εύκολα και οι άνθρωποι, χωρίς τον έλεγχο της συνειδήσεως, να ενεργούν κατά βούληση, καλύπτοντας τον εαυτό τους πίσω από μία «εκσυγχρονισμένη» Εκκλησία. Αν η Εκκλησία, όμως, ενεργούσε έτσι, δε θα ήταν Εκκλησία του ζώντος Θεού, αλλά συνοικιακό κατάστημα, που έβγαλε στο δρόμο την πραμάτεια του σε τιμή ευκαιρίας». Αρχιμ. Επιφάνιος Οικονόμου, «Μετανοίας καιρός και δεήσεως ώρα», σελ. 100-101

Ζούμε, αγαπητοί Χριστιανοί, σε μία εποχή φοβερών αντιφάσεων και ανισορροπίας. Κι αυτή ανισορροπία και οι αντιθέσεις ξεκινούν από αυτή την ίδια την οικογένεια, με τις νέες περί οικογενείας ιδέες, την ασυδοσία που μας έβαλαν μέσα σ’ αυτήν, τις ελευθεριάζουσες σχέσεις των μελών της και ακόμη αυτήν την απλή και μόνο συνύπαρξη των μελών της κάτω από την ίδια στέγη.

 Επεκτείνονται στους διάφορους θεσμούς όπως αυτού της Εκκλησίας, όπου,  όπως παρατηρούμε γίνεται ότι είναι δυνατόν ώστε αυτή να πληγεί. Καταβάλλονται καθημερινά και ασταμάτητα προσπάθειες για να μπει στο περιθώριο, να κλείσει το στόμα της και να μπει στην άκρη αφού πρώτα κλονιστεί η πίστη και η εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού σ’ αυτήν. Κάνουμε το κάθε το για να αποτρέψουμε την είσοδο της νεολαίας στην Εκκλησία – βλέπετε τι γίνεται κάθε μέρα, χωρίς να μας νοιάζει πως τους οδηγούμε κάπου αλλού. Προτιμάμε να τους βλέπουμε στα καταγώγια και τα ναρκωτικά παρά στην Εκκλησία. Την Εκκλησία που δεν είναι αυτή που μας παρουσιάζουν. Γιατί τα πιο πολλά από αυτά είναι παραπλάνηση και παραπληροφόρηση είναι ενορχηστρωμένος πόλεμος. Είναι  αθεΐα και χρεωστούμενα σε φωνή καθαρή και ασυμβίβαστη, στα τεκταινόμενα από τους κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου.    

Συνεχίζεται με τους δημογραφικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς τομείς όπου τα πάντα υπερχρεωμένα στις επιταγές που επιβάλλει η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» της τόσο γλυκερώς επαγγελλόμενης «Νέας Εποχής» ξεπουλούν κάθε όσιο και ιερό και τα παιδιά καταπληγωμένα και ανυπεράσπιστα ζουν στο δικό τους μαρτύριο.

Όλα τούτα είναι ελευθερία; Όλα τούτα είναι πρόοδος;

Όχι βέβαια. Τη κατάντια μας τη βλέπουμε. Τη σκλαβιά μας τη βλέπουμε.

Η πραγματική ελευθερία βρίσκεται πλησίον του Χριστού. Ο άνθρωπος γίνεται πραγματικά ελεύθερος, όταν ελευθερώνεται από τη μεγαλύτερη δουλεία, που είναι η δουλεία της αμαρτίας. Όταν υπακούει στο θέλημα του Θεού. Εκείνο που, τελικά, αποδεικνύει την εσωτερική δύναμη και το ψυχικό σθένος του ανθρώπου δεν είναι η αυτοπαράδοσή του στην πλασματική ελευθερία που προτείνει η αμαρτία, αλλά η αυτo – υποδούλωσή του στο θέλημα του Θεού, που εξασφαλίζει την αληθινή και οντολογική ελευθερία. «Πάντα μοι έξεστι, αλλ’  ου πάντα συμφέρει». Το πρώτο είναι εύκολο, βολικό, αλλά εφήμερο και καταστροφικό. Το δεύτερο είναι δύσκολο, κοπιαστικό, αλλά αιώνιο και σωστικό

Η ΘΕΪΚΗ ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ο απόστολος Παύλος μας εξηγεί πώς οι άνθρωποι, καταφέραμε  να γίνουμε εχθροί του θεού, αλλά και πως μπορέσαμε να επανασυνδεθούμε και να συμφιλιωθούμε μαζί Του. Λέει λοιπόν ότι το έργο αυτό το επετέλεσε ο Κύριός μας.

Αυτός ειρήνευσε όλους εμάς, τους αποστάτες ανθρώπους, με τον Θεό Πατέρα μας. Με την ενανθρώπησή του και το απολυτρωτικό του έργο μας χάρισε τη συγχώρηση και τη σωτηρία μας. Τώρα πλέον όσοι πιστεύουμε σ’ Αυτόν «ειρήνην έχομεν προς τον Θεόν». Διότι ο Κύριος μάς έχει ήδη οδηγήσει από την κατάσταση της εχθρότητας στην κατάσταση της χάριτος. Όσοι ζούμε πλέον σ’ αυτήν την κατάσταση δεν τρέμουμε πλέον, όπως οι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης, την οργή του Θεού. Αντίθετα επειδή ζούμε την κοινωνία και την αγάπη του Θεού καυχιόμαστε ελπίζοντας ότι θα απολαύσουμε και τη δόξα του. Καυχιόμαστε ακόμη και για τις θλίψεις μας· διότι γνωρίζουμε ότι κάθε θλίψη που υπομένουμε καλλιεργεί σιγά-σιγά μέσα μας την υπομονή και την κάνει τέλεια. Κι έτσι η υπομονή αυτή θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε δοκιμασμένη αρετή, κι αυτή με τη σειρά της θα μας γεμίσει με την ελπίδα στον Θεό. και η ελπίδα αυτή δεν θα μας διαψεύσει ποτέ.

Μέσα σε λίγες γραμμές ο Παύλος μας περιγράφει την ασύλληπτη αλλαγή που έφερε ο Κύριός μας στις σχέσεις των ανθρώπων με τον Θεό. Και μας εξηγεί ότι οι άνθρωποι με τις αμαρτίες μας είχαμε γίνει εχθροί του Θεού. Δεν είχαμε τις δυνάμεις, αλλά ούτε και ξέραμε το δρόμο να πλησιάσουμε κοντά Του και να βρούμε την ειρήνη που αναζητούσαμε. Μας πήρε λοιπόν από το χέρι ο Ιησού Χριστός και μας έφερε κοντά στον Θεό Πατέρα.

Ποιος αλήθεια, αδελφοί, δεν συγκινείται μπροστά στην απέραντη αυτή αγάπη; Ποιος άραγε μπροστά στη μεγάλη συγκατάβαση δεν εκπλήσσεται; Μας ονομάζει παιδιά Του εμάς τους αποστάτες · μας τιμά και μας αγαπά ακόμα κι αν εμείς δεν Τον τιμάμε και δεν Τον αγαπάμε. Δέχεται εκείνους που Τον διώχνουν· αγκαλιάζει εκείνους που Τον αποστρέφονται.

Ο Θεός, αδελφοί μου, είναι Πατέρας· μοναδικός Πατέρας· πάντοτε Πατέρας· Πατέρας και όταν κλαίμε και όταν τραγουδάμε. Πατέρας, και στην ευτυχία και στη δυστυχία· Πατέρας, και όταν είμαστε γεροί και όταν αρρωσταίνουμε. Πατέρας, και όταν τηρούμε το άγιο θέλημά Του, αλλά και τότε που αμαρτάνουμε. Πατέρας όχι μόνο για τους δικαίους, αλλά και για τους αμαρτωλούς·. Μας το έδειξε ξεκάθαρα μέσα από την παραβολή του Ασώτου.

Γι’  αυτό λοιπόν · μακάριος ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐλπίζων ἐπὶ τὸν Θεὸ Πατέρα.

Το βλέπουμε αυτό και στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Μας λέει ότι πρέπει να απαλλαγούμε από την αγωνιώδη μέριμνα και χωρίς να φθάσουμε στην παντελή αδιαφορία, που είναι το άλλο άκρο, να αποκτήσουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Ο Θεός φροντίζει για τα πάντα, ακόμη και για τα πετεινά του ουρανού, πόσο μάλλον για τους ανθρώπους για τους οποίους δημιουργήθηκαν τα πάντα.

Αδελφοί μου!

Φοβερή ανασφάλεια, ιδιαίτερα στις μέρες μας, με όλα τα παράλογα που συντελούνται γύρω μας, μας βασανίζει. Τούτο δεν είναι μόνο επακόλουθο της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που βιώνουμε εδώ και αρκετά χρόνια στον τόπο μας, ή για να το πούμε καλύτερα, που προμελετημένα μας οδήγησαν στη κατάσταση αυτή, αλλά οφείλεται και στην ολιγοπιστία μας. Λησμονούμε ότι δεν είναι τα πάντα στα χέρια μας, ή στα χέρια κάποιων άλλων, μεγάλων, που σκαρφάλωσαν στην εξουσία και διαφεντεύουν τον κόσμο. Υπάρχει και ο Θεός που αυτοί τον αγνόησαν κα τον απεμπόλησαν. Δεν είναι σωστό να αφεθούμε, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για τη ζωή μας, για την υπόληψη μας, γα την τιμή μας, δεν θα λησμονούμε όμως ποτέ ότι ο Θεός νοιάζεται για μας. Χωρίς την βοήθεια του Θεού δεν καρποφορεί καμιά ανθρώπινη προσπάθεια. Και αν κάπου επικρατήσει κάποια μεγάλη ή μικρή ευημερία, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Κάποια στιγμή κόποι πολλών ετών γίνονται στάχτη μέσα σε λίγα λεπτά. Ο άνθρωπος όμως που ελπίζει στο Θεό και να πάθει ζημιά, θα βρει πάλι το κουράγιο να ξεκινήσει από την αρχή. Ο ολιγόπιστος πνίγεται μέσα σε μια κουταλιά νερό και σε κάθε αποτυχία που συναντά στην ζωή του νομίζει ότι χάθηκαν τα πάντα.

Αδελφοί μου.

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας τονίζει ότι δεν πρέπει να λησμονούμε την στοργική αγάπη του Θεού και να μας καταλαμβάνει η εξουθενωτική αγωνία για το αύριο και να χάνουμε έτσι την ψυχική μας ηρεμία και ισορροπία. Αυτό σημαίνει ότι υπερτιμήσαμε τα υλικά αγαθά νομίζοντας ότι μόνο αυτά μας χρειάζονται για να κρατηθούμε στη ζωή.

Ο άνθρωπος δεν έχει μόνο σώμα, έχει και αθάνατη ψυχή μέσα του, που δεν χορταίνει με τα αγαθά και τις απολαύσεις του κόσμου τούτου. Η ψυχή μας αναπαύεται μόνο στο Θεό, τρέφεται από τα λόγια Του και ικανοποιείται όταν αυτά υλοποιούνται και γίνονται πράξεις καθημερινές. Πόσο χαίρεται ο άνθρωπος όταν προσφέρει βοήθεια στον διπλανό του και τον στηρίζει στις δύσκολες στιγμές του! Πόσο ικανοποιείται κανείς όταν εργάζεται τίμια για τις ανάγκες του χωρίς να τον τρώει η αγωνία πως θα τα βγάλει πέρα στην ζωή του!

Ανάγκες ποικίλες πιέζουν τον άνθρωπο κάθε εποχής. Και ἡ μέριμνα για το αύριο αποτελεί συνήθως τρόπο ζωής. Από αυτή την αγχώδη μέριμνα ζητείται να απελευθερωθούμε

«Δεν αξίζει ἡ ζωή περισσότερο από την τροφή, και το σώμα πιότερο από τα ρούχα;» Ο Θεός που μας έδωσε τη ζωή, δε θα μεριμνήσει και για τη συντήρησή μας; Η πρόνοια του Θεού εκδηλώνεται για όλα τα δημιουργήματα, ακόμη και για τα πιο ασήμαντα.

Συνιστάται λοιπόν  μια δυναμική και υπεύθυνη τοποθέτηση στη ζωή, τονίζοντας ότι πάνω απ’ όλα είναι η «βασιλεία του Θεού και η δικαιοσύνη αυτού», η νέα πραγματικότητα της Αγάπης  της θεϊκής. Της αγάπης της πατρικής που αποτελεί και το σκοπό της ανθρώπινης ιστορίας. Σε παλαιότερες εποχές  στην καθημερινή επικοινωνία των ανθρώπων άκουγες και το  ‘’έχει ὁ Θεός’’, και τούτο  μαρτυρά την εμπιστοσύνη που είχε ὁ άνθρωπος στην πρόνοια του Θεού.

Το ζήτημα λοιπόν είναι σε τι θα δώσουμε προτεραιότητα.  Αν θα προτάξουμε την εμπιστοσύνη μας στο Θεό.  Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Εδώ βρίσκεται το κλειδί για την απελευθέρωση μας, από αυτα με τα οποία έχουμε παγιδευτεί.