Η ΘΕΪΚΗ ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ο απόστολος Παύλος μας εξηγεί πώς οι άνθρωποι, καταφέραμε  να γίνουμε εχθροί του θεού, αλλά και πως μπορέσαμε να επανασυνδεθούμε και να συμφιλιωθούμε μαζί Του. Λέει λοιπόν ότι το έργο αυτό το επετέλεσε ο Κύριός μας.

Αυτός ειρήνευσε όλους εμάς, τους αποστάτες ανθρώπους, με τον Θεό Πατέρα μας. Με την ενανθρώπησή του και το απολυτρωτικό του έργο μας χάρισε τη συγχώρηση και τη σωτηρία μας. Τώρα πλέον όσοι πιστεύουμε σ’ Αυτόν «ειρήνην έχομεν προς τον Θεόν». Διότι ο Κύριος μάς έχει ήδη οδηγήσει από την κατάσταση της εχθρότητας στην κατάσταση της χάριτος. Όσοι ζούμε πλέον σ’ αυτήν την κατάσταση δεν τρέμουμε πλέον, όπως οι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης, την οργή του Θεού. Αντίθετα επειδή ζούμε την κοινωνία και την αγάπη του Θεού καυχιόμαστε ελπίζοντας ότι θα απολαύσουμε και τη δόξα του. Καυχιόμαστε ακόμη και για τις θλίψεις μας· διότι γνωρίζουμε ότι κάθε θλίψη που υπομένουμε καλλιεργεί σιγά-σιγά μέσα μας την υπομονή και την κάνει τέλεια. Κι έτσι η υπομονή αυτή θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε δοκιμασμένη αρετή, κι αυτή με τη σειρά της θα μας γεμίσει με την ελπίδα στον Θεό. και η ελπίδα αυτή δεν θα μας διαψεύσει ποτέ.

Μέσα σε λίγες γραμμές ο Παύλος μας περιγράφει την ασύλληπτη αλλαγή που έφερε ο Κύριός μας στις σχέσεις των ανθρώπων με τον Θεό. Και μας εξηγεί ότι οι άνθρωποι με τις αμαρτίες μας είχαμε γίνει εχθροί του Θεού. Δεν είχαμε τις δυνάμεις, αλλά ούτε και ξέραμε το δρόμο να πλησιάσουμε κοντά Του και να βρούμε την ειρήνη που αναζητούσαμε. Μας πήρε λοιπόν από το χέρι ο Ιησού Χριστός και μας έφερε κοντά στον Θεό Πατέρα.

Ποιος αλήθεια, αδελφοί, δεν συγκινείται μπροστά στην απέραντη αυτή αγάπη; Ποιος άραγε μπροστά στη μεγάλη συγκατάβαση δεν εκπλήσσεται; Μας ονομάζει παιδιά Του εμάς τους αποστάτες · μας τιμά και μας αγαπά ακόμα κι αν εμείς δεν Τον τιμάμε και δεν Τον αγαπάμε. Δέχεται εκείνους που Τον διώχνουν· αγκαλιάζει εκείνους που Τον αποστρέφονται.

Ο Θεός, αδελφοί μου, είναι Πατέρας· μοναδικός Πατέρας· πάντοτε Πατέρας· Πατέρας και όταν κλαίμε και όταν τραγουδάμε. Πατέρας, και στην ευτυχία και στη δυστυχία· Πατέρας, και όταν είμαστε γεροί και όταν αρρωσταίνουμε. Πατέρας, και όταν τηρούμε το άγιο θέλημά Του, αλλά και τότε που αμαρτάνουμε. Πατέρας όχι μόνο για τους δικαίους, αλλά και για τους αμαρτωλούς·. Μας το έδειξε ξεκάθαρα μέσα από την παραβολή του Ασώτου.

Γι’  αυτό λοιπόν · μακάριος ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐλπίζων ἐπὶ τὸν Θεὸ Πατέρα.

Το βλέπουμε αυτό και στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Μας λέει ότι πρέπει να απαλλαγούμε από την αγωνιώδη μέριμνα και χωρίς να φθάσουμε στην παντελή αδιαφορία, που είναι το άλλο άκρο, να αποκτήσουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Ο Θεός φροντίζει για τα πάντα, ακόμη και για τα πετεινά του ουρανού, πόσο μάλλον για τους ανθρώπους για τους οποίους δημιουργήθηκαν τα πάντα.

Αδελφοί μου!

Φοβερή ανασφάλεια, ιδιαίτερα στις μέρες μας, με όλα τα παράλογα που συντελούνται γύρω μας, μας βασανίζει. Τούτο δεν είναι μόνο επακόλουθο της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που βιώνουμε εδώ και αρκετά χρόνια στον τόπο μας, ή για να το πούμε καλύτερα, που προμελετημένα μας οδήγησαν στη κατάσταση αυτή, αλλά οφείλεται και στην ολιγοπιστία μας. Λησμονούμε ότι δεν είναι τα πάντα στα χέρια μας, ή στα χέρια κάποιων άλλων, μεγάλων, που σκαρφάλωσαν στην εξουσία και διαφεντεύουν τον κόσμο. Υπάρχει και ο Θεός που αυτοί τον αγνόησαν κα τον απεμπόλησαν. Δεν είναι σωστό να αφεθούμε, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για τη ζωή μας, για την υπόληψη μας, γα την τιμή μας, δεν θα λησμονούμε όμως ποτέ ότι ο Θεός νοιάζεται για μας. Χωρίς την βοήθεια του Θεού δεν καρποφορεί καμιά ανθρώπινη προσπάθεια. Και αν κάπου επικρατήσει κάποια μεγάλη ή μικρή ευημερία, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Κάποια στιγμή κόποι πολλών ετών γίνονται στάχτη μέσα σε λίγα λεπτά. Ο άνθρωπος όμως που ελπίζει στο Θεό και να πάθει ζημιά, θα βρει πάλι το κουράγιο να ξεκινήσει από την αρχή. Ο ολιγόπιστος πνίγεται μέσα σε μια κουταλιά νερό και σε κάθε αποτυχία που συναντά στην ζωή του νομίζει ότι χάθηκαν τα πάντα.

Αδελφοί μου.

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας τονίζει ότι δεν πρέπει να λησμονούμε την στοργική αγάπη του Θεού και να μας καταλαμβάνει η εξουθενωτική αγωνία για το αύριο και να χάνουμε έτσι την ψυχική μας ηρεμία και ισορροπία. Αυτό σημαίνει ότι υπερτιμήσαμε τα υλικά αγαθά νομίζοντας ότι μόνο αυτά μας χρειάζονται για να κρατηθούμε στη ζωή.

Ο άνθρωπος δεν έχει μόνο σώμα, έχει και αθάνατη ψυχή μέσα του, που δεν χορταίνει με τα αγαθά και τις απολαύσεις του κόσμου τούτου. Η ψυχή μας αναπαύεται μόνο στο Θεό, τρέφεται από τα λόγια Του και ικανοποιείται όταν αυτά υλοποιούνται και γίνονται πράξεις καθημερινές. Πόσο χαίρεται ο άνθρωπος όταν προσφέρει βοήθεια στον διπλανό του και τον στηρίζει στις δύσκολες στιγμές του! Πόσο ικανοποιείται κανείς όταν εργάζεται τίμια για τις ανάγκες του χωρίς να τον τρώει η αγωνία πως θα τα βγάλει πέρα στην ζωή του!

Ανάγκες ποικίλες πιέζουν τον άνθρωπο κάθε εποχής. Και ἡ μέριμνα για το αύριο αποτελεί συνήθως τρόπο ζωής. Από αυτή την αγχώδη μέριμνα ζητείται να απελευθερωθούμε

«Δεν αξίζει ἡ ζωή περισσότερο από την τροφή, και το σώμα πιότερο από τα ρούχα;» Ο Θεός που μας έδωσε τη ζωή, δε θα μεριμνήσει και για τη συντήρησή μας; Η πρόνοια του Θεού εκδηλώνεται για όλα τα δημιουργήματα, ακόμη και για τα πιο ασήμαντα.

Συνιστάται λοιπόν  μια δυναμική και υπεύθυνη τοποθέτηση στη ζωή, τονίζοντας ότι πάνω απ’ όλα είναι η «βασιλεία του Θεού και η δικαιοσύνη αυτού», η νέα πραγματικότητα της Αγάπης  της θεϊκής. Της αγάπης της πατρικής που αποτελεί και το σκοπό της ανθρώπινης ιστορίας. Σε παλαιότερες εποχές  στην καθημερινή επικοινωνία των ανθρώπων άκουγες και το  ‘’έχει ὁ Θεός’’, και τούτο  μαρτυρά την εμπιστοσύνη που είχε ὁ άνθρωπος στην πρόνοια του Θεού.

Το ζήτημα λοιπόν είναι σε τι θα δώσουμε προτεραιότητα.  Αν θα προτάξουμε την εμπιστοσύνη μας στο Θεό.  Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Εδώ βρίσκεται το κλειδί για την απελευθέρωση μας, από αυτα με τα οποία έχουμε παγιδευτεί.