Η ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ / Ι΄. ΛΟΥΚΑ

Η ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Το γεγονός που διασώζει και μάς αφηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, διαδραματίζεται μέσα σε μια εβραϊκή συναγωγή. Όπου οι ευσεβείς Ιουδαίοι προσέρχονται για να προσευχηθούν. Ανάμεσα σ' αυτούς είναι και μια γυναίκα, που για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια είναι κυρτωμένη και βασανίζεται. Δεν μπορεί να σταθεί σε όρθια στάση. Ζει με φοβερές δυσκολίες και υποφέρει προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τις καθημερινές της ανάγκες. Είναι όμως Σάββατο και έρχεται στη συναγωγή να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού. Έχει πλησιάσει πολύ κοντά στον διδάσκαλο Ιησού θέλοντας να παρακολουθήσει με ταπεινοφροσύνη την διδασκαλία Του. Είναι φανερή για τον παντογνώστη Κύριο η σιωπηρή αλλά έντονη εσωτερική προσευχή της ταλαίπωρης αλλά πιστής γυναίκας. Και ο Κύριος, που την βλέπει πονεμένη να τον παρακολουθεί, δεν χρειάζεται να περιμένει να απευθύνει προσωπικά σε Κείνον, την παράκλησή της. Νοιώθει την εσώτερη επιθυμία της. Αντιλαμβάνεται την πίστη της στον Θεό. Της δίνει αυτό που τόσο πολύ επιθυμεί. Την θεραπεύει από την δυσβάστακτη αρρώστια της. Δεν χρειάστηκε να κάνει οποιαδήποτε κίνηση ο Ιησούς. Απλώς, είπε. Και μάλιστα, αγαπητοί μου αδελφοί, σε χρόνο παρελθόντα. Γυναίκα, έχεις απελευθερωθεί από την αρρώστια σου. Πριν ακόμη εκστομίσει την ανακοίνωσή Του, η γυναίκα έχει θεραπευθεί. Έχει θεραπευθεί από την στιγμή που την είδε. Από την στιγμή που διέγνωσε τον πόνο της, την επιθυμία της αλλά και την βαθιά της πίστη, μέσα από την σιωπηρή ενδόψυχη προσευχή της. Είναι μια άλλη χαρακτηριστική τακτική του Θεού απέναντί μας. Βλέπει ο Θεός τις ανάγκες μας, ή μάλλον, τις γνωρίζει. Και έρχεται αυτεπάγγελτα. Χωρίς την πρόσκλησή μας. Χωρίς την προσευχή μας, ακόμη, γι αυτή τη συγκεκριμένη ανάγκη. Όπως Εκείνος γνώριζε την βαθύτερη επιθυμία της συγκύπτουσας γυναίκας, έβλεπε την κατάστασή της και το πρόβλημά της. «Γύναι, απολέλυσαι της ασθενείας». Είσαι θεραπευμένη.

Ζούμε καθημερινά πολλά, ποικίλα και δυσβάστακτα προβλήματα. Αντιμετωπίζουμε περισσότερο ή λιγότερο σοβαρές δυσκολίες και αντιξοότητες στη ζωή μας. Μάς ταλαιπωρούν τα προσωπικά μας προβλήματα, τα προβλήματα των παιδιών μας ή των γονιών μας και των, αδελφών μας, των φίλων μας. Είναι θέματα οικονομικά και επιτυχίας στη ζωή μας, θέματα οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων, προβλήματα υγείας. Και όλα αυτά περιορίζουν τη χαρά της ζωής. Διαταράσσουν την ηρεμία του ύπνου μας. Επιδρούν ακόμη στην συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους, αλλά και στην κατάσταση της υγείας μας. Πιστεύουμε ότι μόνο εμείς υποφέρουμε, ή οπωσδήποτε κανείς άλλος δεν υποφέρει όσο εμείς. Τα βάζουμε με τους γύρω μας, που μάς φταίνε. Θυμώνουμε και με τον Θεό ακόμη, που μάς αφήνει να ταλαιπωρούμαστε. Κάποτε, και μυστικά βέβαια, τα λέμε ένα χεράκι και στον εαυτό μας, που σίγουρα έχει και αυτός ένα φταίξιμο. Μάς πιάνει μαύρη απελπισία. Τα βλέπουμε όλα μαύρα. Είμαστε απογοητευμένοι, απελπισμένοι. Έχουμε ωστόσο κάτι ξεχάσει. Κάτι αφήσαμε, που δεν σκεφτήκαμε. Περιορίσαμε την αναζήτηση για τη λύση των προβλημάτων μας, γύρω μας, στον ανθρώπινο παράγοντα. Ξεχάσαμε την ύπαρξη του Θεού. Λησμονήσαμε την Θεία Πρόνοια. Την φροντίδα του Θεού -Πατέρα για μας. Στην περίπτωση της σημερινής συγκύπτουσας, η Θεία Πρόνοια ενήργησε αυτεπάγγελτα. Ο Ιησούς γνώριζε τι πόνος υπήρχε στο βάθος της ψυχής της ταλαίπωρης γυναίκας. Είδε όμως και την ευσέβειά της. Είχε φοβερά παράπονα που για δεκαοκτώ χρόνια, ήταν διπλωμένη στα δύο. Δεν μπορούσε να σηκώσει το βλέμμα της εύκολα προς τα πάνω. Ωστόσο δεν λογάριαζε τους πόνους και τον κόπο για να έλθει στη συναγωγή, να προσευχηθεί στον Θεό της. Μπορούσε εκεί, αλλά και οπουδήποτε αλλού βρισκόταν, να σηκώνει τα μάτια της ψυχής της προς τον Θεό. Σ' αυτό δεν την εμπόδιζε το κυρτωμένο σώμα της. Και ο Κύριος το είδε αυτό. Το είδε και τής έδωσε αυτό που περισσότερο από κάθε άλλο επιθυμούσε. «Και παραχρήμα ανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεόν». Αμέσως σήκωσε το σώμα όρθιο, ένιωσε απέραντη ευγνωμοσύνη και εδόξαζε τον Θεό.

Ανησυχούμε πολλές φορές, αγαπητοί μου, γιατί νομίζουμε ότι ο Θεός δεν βλέπει τα προβλήματα μας. Μάς διακατέχει βασανιστικό το άγχος, γιατί προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας, τις δυσκολίες μας. Και ασφαλώς δεν θα πρέπει να περιμένουμε μοιρολατρικά να γίνουν όλα, όπως τα θέλουμε, μόνα τους. Θα χρειαστεί να σκεφτούμε και να προσπαθήσουμε, να οργανωθούμε συστηματικά και να αγωνισθούμε. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να μάς εγκαταλείψει η εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Σ' Αυτόν κυρίως θα στηριχθούμε. Σ' Αυτόν θα αναθέσουμε αποκλειστικά την ελπίδα για την ευόδωση των προσπαθειών μας. Θα δούμε τότε να συμβαίνουν ανεξήγητες λύσεις των δυσκολιών μας. Θα βλέπουμε έκπληκτοι, απρόσμενες θεραπείες σε σοβαρές ασθένειες. Θα δούμε να αποκαθίστανται ξαφνικά σχέσεις, που μάς ταλαιπώρησαν για χρόνια. Θα δούμε πραγματικά θαύματα. Αλλά τότε μόλις δούμε την επιτυχία των αγώνων μας, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να Τον δοξολογήσουμε, όπως η συγκύπτουσα. Να Τον ευχαριστήσουμε. Θα δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας έμπρακτα, με έργα αγάπης, με πράξεις λατρείας του ονόματός Του.

Αυτό, ας μείνει, αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα. Η σταθερή εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Αυτό θα μάς οδηγήσει στην ορθή αντιμετώπιση της ζωής μας. Αυτή η εμπιστοσύνη θα μάς κατευθύνει κοντά Του, στην αιώνια βασιλεία Του.