Η ΑΛΛΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Γύρω από μια άλλη μια άλλη πραγματικότητα στρέφει την προσοχή μας η σημερινή Ευαγγελική περικοπή,  τρίτη του Τριωδίου και Κυριακή των Απόκρεω, όπως αλλιώς ονομάζεται· αυτή της μέλλουσας ζωής. Και είναι αυτή η ζωή τόσο πραγματική, όσο πραγματική είναι και η παρούσα.

Αγαπητοί Χριστιανοί! Αυτή η ζωή όπως έντονα τονίζεται στο σημερινό Ευαγγέλιο, είναι εφαλτήριο για μια άλλη ζωή, τη μέλλουσα· και η μέλλουσα ζωή είναι η προέκταση της παρούσας, με επίκεντρο πάντα την αγάπη. Μια αγάπη που προσφέρεται σαν απάντηση στην αγάπη του Θεού από μέρους του ανθρώπου. Μια αγάπη καθαρή, άδολη, χωρίς υπολογισμούς. Μια αγάπη ανιδιοτελή που προσφέρεται από τον άνθρωπο στο συνάνθρωπο, το συγκεκριμένο άνθρωπο και όχι απρόσωπα στην ανθρωπότητα. Αυτή η αγάπη, με τη διαχρονική διάστασή της, βρίσκει τη δικαιωσή της, αφού όπως σήμερα βλέπουμε, ανταμείβεται το «εποιήσατε» και καταδικάζεται το «ουκ εποιήσατε». Σε κανένα άλλο σημείο της διδασκαλίας του Χριστού και γενικά της Αγίας Γραφής δεν τονίζεται με τόση καθαρότητα, όσο στο σημερινό, ότι η παράλειψη της αγάπης μπορεί να έχει τόσο καταστροφικές συνέπειες για τον άνθρωπο. Και τούτο γιατί, το «εποιήσατε» και το «ουκ εποιήσατε» σχετίζεται άμεσα με τον Ιησού. Ό,τι κάνουμε ή δεν κάνουμε οι άνθρωποι, το κάνουμε ή το παραλείπουμε προς τον ίδιο το Χριστό. «Εφ' όσον εποιήσατε ...εμοί εποιήσατε» και «εφ' όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, oυδέ εμοί εποιήσατε».

Ο Ιησούς Χριστός, αδελφοί μου, σε μια διάσταση μελλοντική, θα 'ρθει ως «Υιός του Ανθρώπου» για να κρίνει την ανθρωπότητα. Αντίθετα προς την πρώτη και ταπεινή παρουσία του, η Δεύτερη θα είναι μεγαλόπρεπη. Κι ενώ κατά την πρώτη παρουσία ήρθε για να διδάξει, κατά τη Δεύτερη Παρουσία θα 'ρθει για να αξιολογήσει τις πράξεις και τις παραλείψεις του καθενός ξεχωριστά. Η παρουσία του θα έχει σαν αποκλειστικό στόχο να κρίνει «πάντα τα έθνη», αλλά και τον καθένα ξεχωριστά και φυσικά τον καθένα από μας.

Πότε όμως θα γίνει αυτό; ποια μέρα; ποια ώρα; ποια στιγμή; Άγνωστο. Όπως είναι άγνωστη η ημέρα του θανάτου μας, έτσι άγνωστη και η ήμερα της κρίσεως. Σε μια ώρα που γλεντούμε και οργιάζουμε, που βλαστημούμε το Θεό, που κλέβουμε και ατιμάζουμε που ασχημονούμε και κυλιόμαστε στο βόρβορο, τέτοια ώρα θα έρθει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός για να μας κρίνει. Πώς θα γίνει η κρίσης; Η Γραφή με φοβερές εικόνες λέει Τι θα προηγηθεί. Ο ήλιος θα σκοτιστεί, θα σβήσει σαν κερί. Τα άστρα θα πέσουν σαν τα φύλλα του δέντρου στο σφοδρό άνεμο, τα βουνά θα λειώσουν σαν μολύβι, τα ποτάμια θα ξεραθούν. Και τότε θα φανεί σημείον μέγα, ο τίμιος σταυρός. «Όψονται εις ων εξεκέντησαν», ακούμε τη Μεγάλη Παρασκευή (Ίωάν. 19,37)· ότι θα δουν, λέει, το σημείον του Εσταυρωμένου. Άγγελοι και αρχάγγελοι θα συνοδεύουν, και τότε θα παρουσιαστεί ο Κριτής του κόσμου· όχι πλέον ως αδύναμο νήπιο, άλλα ως κυρίαρχος του σύμπαντος. «Ω! ποία ώρα τότε», αδελφοί μου! «Και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη» (Ματθ. 25,32). Άνθρωποι φτωχοί και άσημοι, επίσημοι και επίσημοι· βασιλείς, αυτοκράτορες και τύραννοι που σκόρπισαν τον τρόμο και το φόβο, αλλά και φτωχοί και απένταροι που δεν έχουν ψωμί να φάνε· ρακένδυτοι και ζητιάνοι, αλλά και πλούσιοι που διασκεδάζουν με πολυτέλεια και χλιδή· αγράμματοι που δε μπορούν να βάλουν την υπογραφή τους, αλλά και επιστήμονες, γυναίκες και άντρες· μικρά παιδιά, αλλά και ασπρομάλληδες γέροντες· Ανατολή και Δύση, Βορράς και Νότος, όλες οι γλώσσες και οι φυλές, από τον Αδάμ μέχρι τον τελευταίο θνητό, όλοι σαν τη θάλασσα με άπειρα κύματα, θα είμεθα ενώπιον του Κυρίου. Και ό Χριστός θα δικάσει· και θα πει στους μεν «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου...», στους δε «Πορεύεσθε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον...»

 Όμως αδελφοί μου, το επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας δε θα πρέπει να περιστραφεί στο πότε, αλλά στο πως θα προετοιμαστούμε κατάλληλα για τη στιγμή εκείνη. Στο πώς αντιμετωπίζω την κάθε στιγμή που ξετυλίγεται μπροστά μου και στην οποία με καλεί ο Θεός να πάρω θέση.

Ναι, να πάρω θέση σε έργα αγάπης που έχουν σχέση με το συνάνθρωπο που πάσχει και όχι απρόσωπα με την ανθρωπότητα. Με βάση το σημερινό Ευαγγέλιο ο καθένας μας θα κριθεί ανάλογα με τη στάση που θα πάρει απέναντι στα απλά, τα μικρά, τα καθημερινά, της διπλανής πόρτας, σήμερα ή και κάθε μέρα. Ο Κύριος δε θα μας κρίνει γιατί δε λύσαμε το πρόβλημα της πείνας στον κόσμο ή της φτώχειας και της στέγης. Ο Κύριος θα μας κρίνει γιατί αδιαφορήσαμε για τον συνάνθρωπο που βρέθηκε στα πόδια μας κι εμείς αρνηθήκαμε να τον βοηθήσουμε. Ναι, αδιαφορήσαμε. Κι αυτή η αδιαφορία μεταφέρθηκε στον ίδιο το Χριστό. Μας είπε σήμερα: «αφού δεν τα κάνατε αυτά για ένα από αυτούς, δηλαδή τον πεινασμένο, το διψασμένο, το γυμνό, τον άστεγο, το φυλακισμένο, τον άσημο αδελφό μου, δεν τα κάνατε ούτε για μένα».

Ο Χριστός βρίσκεται στο πρόσωπο του καθενός από τους συνανθρώπους μας που μας περιβάλλουν, ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία η εθνική καταγωγή. Στο πρόσωπο και του πιο απλού και ταπεινού. Στο πρόσωπο του συνανθρώπου όπου δε βλέπω «την κόλασή μου», όπως έλεγε προς το τέλος του περασμένου αιώνα ο φιλόσοφος Σαρτρ, αλλά τον παράδεισο. Στο πρόσωπο και του πιο άσημου συνανθρώπου μου, που ανταμώνω το δρόμο και τον οποίο δυστυχώς με βιασύνη αντιπαρέρχομαι γιατί όπως λέω έχω τις δικές μου σκοτούρες. Άρα το κλειδί της πόρτας του παραδείσου και άρα της αιώνιας ζωής το κρατά ο καθένας από μας. Αρκεί να ξέρει να το χρησιμοποιήσει. Για να χρησιμοποιήσουμε σύγχρονο όρο, η κλειδαριά του παραδείσου ανοίγει μόνο με κωδικό. Και αυτός ο κωδικός λέγεται ΑΓΑΠΗ! Ναι, αγάπη χωρίς όρια. Αγάπη χωρίς υπολογισμούς. Αγάπη που ξέρει μόνο να δίνει και ξεχνά μόλις τα δώσει. Αγάπη που όσο μικρή κι ασήμαντη είναι για κείνον που τη χαρίζει άλλο τόσο σημαντική είναι για κείνον που τη δέχεται, ιδιαιτέρα δε για το Θεό που την καταγράφει στα θετικά του καθενός. Ο ίδιος ο Κύριος σήμερα τους χαρακτηρίζει «ευλογημένους» από τον Πατέρα του, σε αντίθεση με τους αρνητές της αγάπης τους οποίους χαρακτηρίζει «κατηραμένους», διευκρινίζοντας ότι ο τελευταίος χαρακτηρισμός οφείλεται στα έργα τους και όχι στο Θεό.

Αδελφοί μου, σε εποχές δύσκολες, όπως είναι και η εποχή μας και που οι άνθρωπο και οι λαοί κατασπαράσσονται από μίσος, είναι καιρός να προβληματιστούμε. Ο προβληματισμός δε αυτός δεν θα πρέπει να είναι αόριστος ή να απευθύνεται προς τους άλλους. Ο προβληματισμός θα πρέπει να ξεκινήσει από τον εαυτό μας. Η διόρθωση θα πρέπει να αφορά πρώτα τον εαυτό μας. Αν θέλουμε να φτιάξουμε ένα κόσμο καλύτερο, τότε ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας. Αν ονειρευόμαστε ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο, ας ξεκινήσουμε και πάλι από τον εαυτό μας. Αν αμελήσουμε, ή αρνηθούμε να το πράξουμε αυτό τότε το όνειρο όχι μόνο Θα μείνει ανεκπλήρωτο, αλλά την ώρα της κρίσης θα μετατραπεί και σε εφιάλτη. Αν θέλουμε ν' αποφύγουμε αυτόν τον εφιάλτη τότε ας κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα μέσα από την «ενεργουμένη αγάπη» για να μπορέσουμε ν' ακούσουμε κι εμείς το: «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου κληρονομήσατε την ητημασμένην υμίν βασιλείαν».