ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Μτθ. κα΄ 33-42)
Ἀδελφοὶ μου χριστιανοί,
Κάθε ἡμέρα στὸ πέρασμα τοῦ βίου μας διαπιστώνουμε ὅλο καὶ περισσότερο τὴν ἔξαρση τοῦ κακοῦ μέσα στὸν κόσμο μας. Ἀδικίες, ἁρπαγές, ἐκβιασμοί, ληστεῖες, βασανιστήρια, πόλεμοι. Φοβούμαστε νὰ περπατήσουμε στοὺς δρόμους τῶν μεγάλων πόλεων. Σκεπτόμαστε πῶς θὰ μᾶς ἀντιμετωπίσουν σὲ δεδομένες στιγμὲς οἱ ἄνθρωποι μὲ τοὺς ὁποίους συναναστρεφόμαστε. Μὲ ἐγωϊσμό, μὲ φθόνο, μὲ κακία, μὲ ὑποκρισία, μὲ ὑπουλότητα; Κινδυνεύει ὁ κόσμος μας νὰ γίνη μία ἀπέραντη κόλαση. Κι ἐμεῖς διερωτώμαστε: Γιατὶ τόση κακία μέσα στὸν κόσμο μας; Ποῦ βρίσκεται ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ; Καὶ πῶς μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτὴν τὴν λαίλαπα τοῦ κακοῦ; Ἀπαντήσεις γιὰ τὰ ἐρωτήματα αὐτὰ μποροῦμε νὰ βροῦμε στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή.
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνέτρεψε τὰ τραπέζια τῶν τραπεζιτῶν στὴν αὐλὴ τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καὶ ἔδιωξε ἀπὸ ἐκεῖ τὰ ζῶα, ποὺ πωλοῦνταν γιὰ τὶς θυσίες, οἱ Ἰουδαῖοι τὸν πλησίασαν καὶ τὸν ρώτησαν: Μὲ ποιὰ ἐξουσία τὰ κάνεις αὐτά; Τότε Ἐκεῖνος ἀπήντησε μὲ τρεῖς παραβολές: α) τοῦ πατέρα καὶ τῶν δύο παιδιῶν του, β) τῶν κακῶν γεωργῶν τοῦ ἀμπελῶνος καὶ γ) τῶν βασιλικῶν γάμων. Καὶ οἱ τρεῖς ἀναφέρονται στὴν κακότροπη στάση τῶν Ἰουδαίων ἀπέναντι στὸν Ἰησοῦ Χριστό καὶ στὸ ἔργο του γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου.
Εἰδικώτερα ἡ παραβολὴ τῶν κακῶν γεωργῶν τοῦ ἀμπελῶνος εἶναι φτιαγμένη ἀπὸ μία σειρὰ εἰκόνων, προσώπων καὶ πράξεων, μέσῳ τῶν ὁποίων ἀποτυπώνεται ἡ ἐπίμονη κακία τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ καὶ ἡ μακρόθυμη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Θὰ προσπαθήσουμε τώρα νὰ ἑξηγήσουμε τὶ σημαίνουν τὰ ὅσα λέγονται στὴν παραβολή, μὲ βάση τὴν ἑρμηνεία, ποὺ μᾶς ἄφησαν οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ ἀμπέλι ἀπεικονίζει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα. Εἶναι δημιούργημα καὶ κτῆμα τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸ ἀμπέλι ἦταν κτῆμα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὸ φύτευσε. Σὲ συγκεκριμένους ἀνθρώπους ὁ Θεὸς ἄφησε μόνο τὴν φύλαξη καὶ τὴν καλλιέργεια τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμπελιοῦ ἄφησε σ’ αὐτὸ τοὺς γεωργούς. Ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν τοὺς ἄφησε νὰ ἐνεργοῦν ἀσύδοτα, ὅπως ἐκεῖνοι ἔκριναν. Τοὺς δέσμευσε μὲ τὴν εὐθύνη νὰ ἀπολογηθοῦν κάποια ὥρα γιὰ τὴν διακονία ποὺ ἀνέλαβαν καὶ γιὰ τὸν τρόπο ποὺ διακόνησαν.
Τὸ ὅτι ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμπελιοῦ ἀποδήμησε σὲ μακρυνὸ τόπο καὶ ἄφησε τοὺς γεωργοὺς στὸ ἀμπέλι δείχνει ὅτι ὁ Θεὸς θέλει νὰ δοκιμάση τὴν ἐλευθερία αὐτῶν ποὺ ἀνέθεσε νὰ φυλάγουν καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας του. Ἐπὶ πλέον δείχνει καὶ τὴν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν τιμωρεῖ τοὺς ὑπευθύνους γιὰ τὶς ἀστοχίες καὶ τὶς ἁμαρτίες τους ἀμέσως, ἀλλὰ συνεχῶς τοὺς δίνει εὐκαιρίες γιὰ τὴν διόρθωσή τους.
Οἱ δοῦλοι, τοὺς ὁποίους ἔστειλε ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμπελιοῦ, γιὰ νὰ πάρουν ἀπὸ τοὺς γεωργοὺς τοὺς καρποὺς, εἶναι οἱ προφῆτες. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ μεταφέρουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, αὐτοὶ ποὺ διεκδικοῦν τὰ διακαιώματα τοῦ Θεοῦ.
Οἱ καρποί, τοὺς ὁποίους ζητοῦν ἀπὸ τοὺς γεωργούς, εἶναι τὰ ἔργα τῆς ὑπακοῆς. Οἱ ἄρχοντες γενικά, ἀλλὰ καὶ οἱ ὑπεύθυνοι στὴν Ἐκκλησία εδικώτερα, δὲν εἶναι ἀνεξέλεγκτοι. Εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ ὑπακοῦν στὸ θέλημα τοῦ οἰκοδεσπότου τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Θεοῦ.
Οἱ βίαιες ἐνέργειες τῶν γεωργῶν πρὸς τοὺς ἀπεσταλμένους δούλους τοῦ ἰδιοκτήτη φανερώνουν τὴν ἀνυπακοὴ τῶν ὑπευθύνων τῆς Ἐκκλησίας στὸν ἴδιο τὸν Θεό. Ἐπὶ πλέον δείχνουν τὴν ἐκδήλωση καὶ τὴν ἐξέλιξη τῆς κακίας, ποὺ φωλιάζει μέσα στὴν καρδιά τους.
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν μέσα τους τὴν κακία δὲν ἔχουν αὐτογνωσία. Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐλεεινολογοῦν τὸν ἁυτό τους καὶ νὰ τὸν θεωροῦν ἄξιο τιμωρίας, αὐτοὶ γίνονται ἀπὸ μόνοι τους τιμωροὶ τῶν ἀθώων. Κανονικὰ ἔπρεπε νὰ παρακαλοῦν καὶ νὰ ἱκετεύουν νὰ συγχωρηθοῦν γιὰ ὅσα ἄτοπα ἔπραξαν. Κι ὅμως, ἐκμεταλλευόμενοι τὴν φαινομενικὴ ἀδυναμία τοῦ οἰκοδεσπότου, δηλαδή τὴν μακροθυμία του, ποὺ δηλώνεται μὲ τὴν ἀποδημία, ἀπειλοῦν καὶ φονεύουν τοὺς ἀπεσταλμένους.
Τὸ ὅτι ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμπελιοῦ ἀποστέλλει ἀλλεπάλληλες ὁμάδες δούλων καὶ στὸ τέλος αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν γυιό του δηλώνει τὴν ἀπερίγραπτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς ὑπευθύνους καὶ γιὰ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας του. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔκαμε τὰ πάντα. Τίποτε ὅμως δὲν συγκίνησε τοὺς κακοὺς. Καμμία ἐνέργεια δὲν ἄλλαξε τὴν κακή τους προαίρεση. Οὔτε ἡ ἀρχικὴ συμφωνία, οὔτε οἱ μαρτυρίες τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἀποστόλων, οὔτε ἡ θυσιαστικὴ παρέμβαση τοῦ ἰδίου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Τόσο πολὺ τοὺς εἶχαν τυφλώσει ὁ ἐγωϊσμός, ἡ κενοδοξία, ἡ φιλαυτία καὶ ἡ προσκόλληση στὰ πρόσκαιρα ὑλικὰ ἀγαθά, ὥστε οὔτε μποροῦσαν νὰ σκεφθοῦν νὰ μετανοήσουν. Αὐτὲς εἶναι οἱ βασικὲς αἰτίες γιὰ τὴν ἐξαρση τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο μας, ποὺ ἔχει ὡς συνέπεια τὴν σκληρὴ τιμωρία στὸν παρόντα βίο καὶ τὴν κόλαση στὴν αἰωνιότητα.
Ἡ παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ γιὰ τοὺς κακοὺς γεωργοὺς μπορεῖ νὰ μᾶς συγκλονίση καὶ νὰ ἐνισχύση τὴν ἀπόφασή μας νὰ πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε κακία, νὰ μετανοήσουμε εἰλικρινά καὶ ἀντὶ γιὰ τὴν φοβερὴ τιμωρία νὰ λάβουμε τὸν ἔπαινο τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας. Ἀμήν.
Ἀρχιμ. Α. Γ. Μ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ
