Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2019

ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ


Αποτέλεσμα εικόνας για …, τήν 8ην Σεπτεμβρίου, ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει «τό Γενέθλιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας». Διά τό γεγονός αὐτό τά Εὐαγγέλια σιγοῦν. Ἡ ἴδια ἄλλωστε σιγή ἁπλώνεται γύρω ἀπό τό μεγαλύτερον μέρος τῆς ζωῆς τῆς Θεοτόκου. Ἐλάχιστοι εἶναι καί οἱ
…, τήν 8ην Σεπτεμβρίου, κκλησία μας πανηγυρίζει «τό Γενέθλιον τς περαγίας Δεσποίνης μν Θεοτόκου καί ειπαρθένου Μαρίας».
Διά τό γεγονός ατό τά Εαγγέλια σιγον. δια λλωστε σιγή πλώνεται γύρω πό τό μεγαλύτερον μέρος τς ζως τς Θεοτόκου. λάχιστοι εναι καί ο λόγοι της, πού διεσώθησαν. ρκε νά σημειωθ, τι προτροπή πρός τούς πηρέτας κατά τό θαμα ν Καν τς Γαλιλαίας «,τι ν λέγ ( Χριστός) μν, ποιήσατε» (ω. 2, 5) εναι ο τελευταοι της λόγοι, πού ναφέρουν τά Εαγγέλια. πό τότε (τό θαμα γινε κατά τάς ρχάς το πρώτου τους τς δημοσίας δράσεως το Κυρίου) καί ες τό ξς Θεοτόκος παρακολούθησε μέ σιωπήν τήν δρσιν το Υο της καί σιωπηλή πνιξε τόν πόνον της κάτω πό τόν Σταυρόν Του.
Τά κενά τν Εαγγελίων περί το βίου τς περαγίας Θεοτόκου συμπληρώνουν α πόκρυφοι διηγήσεις. Αταί, γραμμέναι πό εσεβες συγγραφες καί πλουτισμέναι πό τήν φαντασίαν των, δίδουν πληροφορίας διά τήν Γέννησίν της, τήν παιδικήν της λικίαν, τήν Κοίμησίν της. κκλησία πρεν πό τά κείμενα ατά τάς παραδόσεις, πού θεώρησεν ληθινάς καί τάς διεφύλαξεν ες τάς ορτάς, τούς μνους, τάς εκόνας, πού γιναν μέ τό λικόν των.
Μία πό τάς ποκρύφους διηγήσεις εναι τό «Πρωτευαγγέλιον το ακώβου». νεφέρθη κατά τήν περιγραφήν τν εκόνων το Εαγγελισμο τς Θεοτόκου καί τς Γεννήσεως το Χριστο.
Τό Πρωτευαγγέλιον το ακώβου διηγεται μεταξύ λλων καί τά τς Γεννήσεως τς Θεομήτορος. πό ατό μανθάνομεν τά νόματα τν γονέων της, πού εναι ωακείμ καί ννα, τήν τεκνίαν των, τήν καταγωγήν το ωακείμ πό τό βασιλικόν γένος το Δαβίδ κ. . δ βλέπομεν τήν θλψιν καί τά δάκρυα το νδρογύνου διά τήν τεκνίαν του, καθώς καί τάς προσευχάς καί τάς νηστείας του διά τήν πόκτησιν τέκνου.
κτός πό τό Πρωτευαγγέλιον, να λλο πόκρυφον Εαγγέλιον, τό λεγόμενον το Ψευδο-Ματθαίου, πού συμφωνε βασικς μέ τό Πρωτευαγγέλιον, μιλε διά τήν Γέννησιν τς Θεοτόκου.
Διά νά κατανοήσωμεν τά εκονιζόμενα ες τήν παράστασιν τς Γεννήσεως τς Θεοτόκου, πρέπει νά παραθέσωμεν μερικά ποσπάσματα πό τήν διήγησιν το ακώβου:
 «Καί δού γγελος Κυρίου πέστη λέγων ατ· ννα ννα, πήκουσε Κύριος τς δεήσεώς σου, καί συλλήψει καί γεννήσεις, καί λαληθήσεται τό σπέρμα σου ν λ τ οκουμέν… Καί δού λθον γγελοι δύο λέγοντες ατ· δού ωακείμ νήρ σου ρχεται μετά τν ποιμνίων ατο. γγελος γάρ Κυρίου κατέβη πρός ατόν λέγων· ωακείμ ωακείμ, πήκουσε Κύριος Θεός τς δεήσεώς σου· κατάβηθι ντεθεν· δού γάρ γυνή σου ννα ν γαστρί λήψεται… Καί δού ωακείμ κε μετά τν ποιμνίων ατο, καί στη ννα πρός τήν πύλην καί εδε τόν ωακείμ ρχόμενον, καί δραμοσα κρεμάσθη ες τόν τράχηλον ατοπληρώθησαν δέ ο μνες ατς· ν δέ τ νάτ μηνί γέννησεν ννα. Καί επεν τ μαί· Τί γέννησα; δέ επεν· Θλυ· Καί επεν ννα· μεγαλύνθη ψυχή μου ν τ μέρα ταύτ· καί νέκλινεν ατήν. Πληρωθεισν δέ τν μερν πεσμήξατο ννα, καί δωκεν μασθόν τ παιδί, καί πωνόμασε τό νομα ατς Μαριάμ».
πως βλέπομεν ες τήν νωτέρω διήγησιν, Γέννησις τς Παναγίας ναγγέλλεται πό το γγέλου στερα πό μακράν περίοδον τεκνίας τν γονέων της. γγελος ναγγέλλει τήν γέννησιν καί λλων βιβλικν προσώπων: το Σαμψών, το Σαμουήλ, το ωάννου το Προδρόμου. Γέννησις μως τς Παναγίας διαφέρει, διότι εναι «το δάμ νάπλασις καί τς Εας νάκλησις· τς φθαρσίας πηγή καί τς φθορς παλλαγή, δι ς μες θεώθηεν καί το θανάτου λυτρώθημεν…» (Δοξαστικόν τς Λιτς το πλ. δ’ χου).
Τήν σύγκρισιν μεταξύ τς μητρός τς Παναγίας καί λλων τέκνων γυναικν τς γίας Γραφς κάνει ραιότατα τό γ’ Στιχηρόν το σπερινο τς ορτς το πλ. β’ χου:
 «Ε καί θεί βουλήματι περιφανες στεραι γυνακες βλάστησαν, λλά πάντων Μαρία τν γεννηθέντων θεοπρεπς περέλαμψεν· τι καί γόνου παραδόξως τεχθεσα μητρός, τεκεν ν σαρκί τν πάντων Θεόν, πέρ φύσιν ξ σπόρου γαστρός…».
πως βλέπομεν ες λα σχεδόν τά τροπάρια τς ερς κολουθίας το Γενεθλίου τς περαγίας Θεοτόκου, ο εροί μνογράφοι τονίζουν, παραλλήλως πρός τήν Γέννησιν τς Παναγίας, καί τόν ρόλον της ς Μητρός το Θεο. κόμη ες τήν λύσιν τς στειρώσεως τς ννης διαβλέπουν κατά τήν διδασκαλίαν τν Πατέρων τς κκλησίας τήν λύσιν τς στειρώσεως τς νθρωπίνης φύσεως, ποία θά πολαύσ τούς καρπούς τς θείας Χάριτος. Χάρις ατή «καρπογονεν λαμπρς πάρχεται» μέ τήν Γέννησιν τς Θεοτόκου.

Παναγία εναι τ πνευματικ στόλισμα τς ρθοδοξίας. Γι μς τος λληνες εναι πονεμένη μητέρα, παρηγορήτρια κ᾿ προστάτρια, πο μς παραστέκεται σ κάθε περίσταση. Σ κάθε μέρος τς λλάδας εναι χτισμένες μέτρητες κκλησις κα μοναστήρια, παλάτια ατηνς τς ταπεινς βασίλισσας, κι᾿ να σωρ ρημοκλήσια, μέσα στ βουνά, στος κάμπους κα στ νησιά, μοσκοβολημένα π τν παρθενικ κα πνευματικ εωδία της. Μέσα στ καθένα π᾿ ατ βρίσκεται τ παλη κα σεβάσμιο εκόνισμά της μ τ μελαχροιν κα χρυσοκέρινο πρόσωπό της, πο τ βρέχουνε λοένα τ δάκρυα το βασανισμένου λαο μας, γιατ δν χουμε λλη ν μς βοηθήσει, παρεκτς π τν Παναγία, «λλην γρ οκ χομεν μαρτωλο πρς Θεν ν κινδύνοις κα θλίψεσιν ε μεσιτείαν, ο κατακαμπτόμενοι π πταισμάτων πολλν». Τ κάλλος τς Παναγίας δν εναι κάλλος σαρκικό, λλ πνευματικό, γιατ κε πο πάρχει πόνος κ᾿ γιότητα, πάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Τ σαρκικ κάλλος φέρνει τ σαρκικ ξαψη, ν τ πνευματικ κάλλος φέρνει κατυάνυξη, σεβασμ κι᾿ γν γάπη. Ατ τ κάλλος χει Παναγία. Κι᾿ ατ τ κάλλος εναι ποτυπωμένο στ λληνικ εκονίσματά της πο τ κάνανε νθρωποι εσεβες πο νηστεύανε κα ψέλνανε κα βρισκόντανε σ συντριβ καρδίας κα σ πνευματικ καθαρότητα. Στν ψη τς Παναγίας χει τυπωθε ατ τ μυστικ κάλλος πο τραβ σν μαγνήτης τς εσεβες ψυχς κα τς συχάζει κα τς παρηγορ. Κι᾿ ατ πνευματικ εωδία εναι τ λεγόμενο Χαροποιν Πένθος πο μς χαρίζει θρησκεία το Χριστο, να βότανο γνωστο στος νθρώπους πο δν πήγανε κοντ σ᾿ ατν τν καλν ποιμένα. Τούτη τ χαροποι λύπη τν χουνε λα σα κανε ρθόδοξη τέχνη, κα τ εωδιάζει σν σμύρνα κα σν λόη, κν εκόνισμα εναι, κν μνωδία, κν ψαλμωδία, κν χειρόγραφο, κν μφια, κν λόγος, κν κίνημα, κν ελογία, κν χαιρετισμός, κν μοναστήρι, κν κελλ κν σκαλιστ ξύλο, κν κέντημα, κν καντήλι, κν ναλόγι, κν μανουάλι, τι κα νναι γιωτικό.
www.imkby.gr